Raymond van het Groenewoud (B) Glorieuze Bevrijding GC De Zandloper Wemmel (16-01-2020) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info organisatie: GC De Zandloper info band: Raymond van het Groenewoud © Rootsville 2020

Nadat hij in 2015 zichzelf met “pensioen” gestuurd had door zijn straffe begeleiders te ontbinden, zou men verwachten dat Raymond het wat kalmer aan zou doen. Maar nee, hij toerde 4 jaar intensief door Holland en het Vaderland met “Kreten en Gefluister”, geheel in zijn uppie en nu in het gezegende 69 année érotique aan de vooravond van de feesttournee voor zijn maar liefst 70 kaarsen, breidt hij er een hele prélude aan met exquise strijdmakkers erbij onder de noemer “ Glorieuze Bevrijding”.  “Warme Dagen” en een goede gezondheid monkelt onze hopman kwiek en zijn 5 partners in crime bouwen vanaf het begin een huis dat staan zou blijven als ging het om een van genot lillende atoombunker.

Voorwaar een mooi openingscredo waarbij de jazz nadrukkelijk gevrijwaard zou blijven van de knellende banden van de moraal en voorwaar Markies de Sade al opdook in de zoals steeds spitsvondig lokaal opborrelende bindteksten, die van een spontane geniale makelij zouden blijven doorzinderen totdat de klank wegviel vanavond. Joe Harris dronk al eens graag rode wijn en in het nieuwe “Vrije Val” hoorde ik echo’s van “Ontevreden”, al ging het hier eerder om een ander soort en categorie van existentialistisch fatalisme. In ieder geval klonk het krachtig en nu al tijdloos en tellen we secondegewijs af naar de opvolger van “De Laatste Rit” (2012). Wordt en werd vervolgd door “Bitter en Bot”, een bittersweet gefileerd traktaat over vader Gomez en gruuten dorst, de epiloog was het soort stempel dat je niet graag onderging, niet louter administratief dus …

Tijd voor wat vrolijkheid mits het eeuwig jong klinkende “Joske”, een lofzang op alsnog niet tanende viriliteit en een deerne uit lang vervlogen tijden. Goed klinkt dit nog altijd. Over naar insomnia en dito hersenspinsels in “De Donkere Uren”, over het nachtelijke dwalen, ontwaren, dralen en malen. Weer naar “Intiem” (1987) met “Niets heeft nog zin” waarbij trefzeker de kaart van allesverterende melancholie wordt getrokken, eenzame lethargie ingeduffeld door warme gitaartonen en een omfloerst klinkende Nordstage by the hopman himself. Over naar het hoofdstuk manipulatie in “Je krijgt alles wat je wil” over diensten met gebrek aan of zonder wederdienst of wat een mens al op zijn brood kan krijgen in het doorgaanse leven.

Tijd voor wat relativering met de immer immense schoonheid van “2 Meisjes”, een van dé evergreens uit zijn meer dan 700 nummers tellende oeuvre en waarbij timekeeps Cesar Janssens (met 3 s’en) metronoomsgewijs de verstilde pracht van de als ware het Neil Young zijn gitaar onweerstaanbaar groovende en zoemende snarenberoerder RvhG nog eens extra in de verf mocht zetten. Dan mocht er weer wat lichtvoetigheid binnen met “LaatdieKatie” die zeer welkom is als ze op bezoek komt en waarbij dan heldendaden spontaan ontstaan. Hij wil nog steeds (ook al zegt hij dat hij het beugezongen is) op begeesterende wijze “Je veux de l’amour” te berde brengen (met gitarist Rik Aerts in een glansrol). Daarna mogen we allen collectief even uit de zachtfluwelen gloed van het hier blauwe pluche voor een Picassogewijze versie van “Liefde voor Muziek” met oefeningen voor gospel en koor bij monde van het talrijk opgekomen publiek dat massaal mocht opveren zonder dat hier veel tegenzin aan te pas kwam ... Brother Ray and James (genius and godfather) daalden gracieus neder in den Zandloper. Soul en gospel waren letterlijk tastbaar in allerlei onderbuiken en regionen, en in de gulle lach. Pauze in deze mooie zaal.
Over naar deel II.

Raymond zijn E-Streetband neemt weer de stellingen in en schiet fors los met een verschroeiend psychedelische versie van “Brussel  By Night”, niet in het minst dankzij de magische intro van Bram Weijters, die naast zijn Ray Manzarek-cameo ook heel mooie hoogstpersoonlijke klemtonen wist in te voeren in dit pleidooi voor en tegen onze lekker decadente hoofdstad ! Dan (al)weer een nieuwe song “Het is zo fijn wanneer je nergens aan denkt” (met of zonder ondergoed), een huldezang aan de (bij voorkeur te conserveren) kinderlijke ledigheid. Een soort Barok Recitatief annex ironische reggaetango, heel besmettelijk voor onderbenen etc allemaal ;-) gelardeerd met de traditioneel droogcynische parlando die onze harten en hoofden  nu al decennialang weet te beroeren kan te land, ter zee en in de Zandloper …

“Jezus was heel Sexy” bleek dan weer een funkfarandol volgestouwd met compenserende elementen in weerwil van preutse devotie op een bedje van muziek (uit “Mr Raymond” van 2005 alweer) waarbij onze immer patente bard krachtig weerwerk bood tegen de slapping bas van contrawonderbasman Wouter Berlaen.  Dan een lekkere oorvijg uit 1973 met een bonkend “Ik doe niet mee” een obsceen denderende boogiewoogie die hij met en aan een rotvaart neerpende op 23-jarige leeftijd maar die de auteur nu nog indrukwekkend stevig en sappig gebekt krijgt (dixit Raymond “Dankzij mijn zuurstoftent en een glutenvrij dieet). Na deze helse kreet een liefdesverklaring ter verzachting van de zeden “Hart verloren in Amsterdam”. Van weemoedige tederheid naadloos over naar een streepje flamenco ter inleiding van “Omdat ik van je hou”: rillingen zoals altijd, hier nu zelfs Paco Di Luciagewijs en met die heerlijke accordeon in de handen van toetsenwonder Bram Weijters, elegant en collectief eindigend in stemmige meerstemmigheid.

Hierna werd de goegemeente weer met een ziedende hymne om de oren geslagen, ditmaal heette deze goede raad “Laat je niet doen”, al waarna de Wah-wahpedalen stevig werden ingedrukt voor een forse versie van “Maria” waarin Rik Aerts zijn kunde en klasse wederom volop mocht etaleren. Een vlijmscherpe analyse met spijkers op laag water (uiteindelijk is iedereen zowat zijn personae’s eigen grootste vijand). Verstilde pracht daalde weder neder na de heftigheid van dit striemende zelfrelativeringstraktaat in de vorm van het sober midscheeps treffende lied “ Lied van de Zee”, huiverend liep de zandloper verder leeg zonder einde of begin, en mits exquise streepjes hopmanharmonica en hammondtonen schoten onze zielen vol warme gloed, bespoten door het perfuma van ene “Bleke Lena” en accordeoneske countrydreunen van nabij- en herkenbaarheid. Over naar de fijne waanzin met een Zappa-esk “Intimiteit” waarin onze meestergast fungeerde als zijn eigen sublieme stoorzender. Het tweede couplet van deze Glorieuze Bevrijding laveerde vanaf een gegeven moment steevast tussen verstillend of verstommend escapisme of cynisch/tedere jolijtigheid met odes aan de minder verkwikkende effecten van nachtelijke escapades en “gezellige” vrienden allerhande. Getuige een killer queen van een lel van een oorlel met de discopolka van “Het gaat om ons”, waarna het stramien werd voortgezet met het immer majestueuze “Bierfeesten” (we zijn zo fijngevoelig, de mensen zijn zo schoon, uit mijn geboortejaar zowat, jaja). Dit middelbaar fluctuerende veulen van 69 lentes zijn gedegen vakmanschap en ambachtelijke levenskracht is zowat grenzeloos ondertussen, Wouter Berlaen droeg een bloemetjeshemd.

De grootmeester onafscheidelijk linnen en sneakers, Rik Aerts een Claptongitaar, Cesar altijd boenk erop miljaar, Bram is geen gezwam, maar niet-esoterische erotiek: een bende koorddansers deze straffe heren, on top of their game in een soort van Tommy Cooper/Monthy Python spinal tap finale waarbij ze één voor één het vaak stormachtige strijdtoneel verlieten, alsof de nieuwe maanlanding werd ingezet door een ook alweer magische lichtbundel her en der geprojecteerd (niet aleatoir). Manager Johan Kerckhof huppelde Borsalinogewijs rond op het podium, wij kregen ook allerlei prikkels (Raymond achteraf chips mét pickles) van deze muzikaal-wetenschappelijke trip to da future and memory lane of golden slumbers en eendjesdansen op eenzame hoogte, nog steeds. “Ademen” tot aan de meet, die 70 jaar, u en ik kijken er wederom reikhalzend naar uit, de aanwezigen weten nu ook waarom en de rest … ;-). Chuck Berry en Leonard Cohen glimlachen in hun graf, Ray is more alive and kicking as ever before: gaat dat zien te lande !!!