Blame in on Vinnie Acoustic Blues 'n Roots SR&BC Stekene (26-06-2021) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: SR&BC Stekene info band: Blame it on Vinnie © Rootsville 2021

Dag twee in Stekene en we maakten ons klaar om twee klasbakken te verwelkomen onder de noemer Blame It On Vinnie. Beide heren nog voorstellen is misschien overbodig maar toch eventjes. Wim De Vos aka Howling Bill zingt, gromt en blaast op de Mississippi saxofoon en thans frontman bij de geweldige band "Bill And The Burners". Gerrie de Waard, maakte vroeger het mooie weer bij Scotch & Soda, en nu bij Combo Royal, beroert de snaren van zijn gitaar met heel veel liefde. En zoals gewoonlijk had Vinnie alweer zijn kat gestuurd.

Ondertussen had ik het duo al ettelijke keren aan het werk gezien en was nog nooit ontgoocheld huiswaarts gekeerd. En ik was er van overtuigd dat dit nu ook het geval zou zijn.

Vandaag was het zonnetje van de partij en het was gezellig toeven op het zomerterras van de Stekense Rhythm & Blues Club. We waren niet de enigen die dat vonden want er was veel volk afgezakt voor deze gig. Fijn ook om Wim en Gerrie weer terug te zien na al die maanden.

Beiden zagen het zitten en gingen van start met ‘My Baby Left Me’ gevolgd door Big Bill Broonzy’s ‘Key To The Highway’ en een pakkende versie van ‘St James Infirmary’ waar de diepe stem van Wim meer dan tot zijn recht kwam. Niets ingeboet bij die maanden inactiviteit en dat kon ook worden gezegd van het dartel gitaarspel van Gerrie. Bij ‘Hard Time Come And Go’ was er een eerste zangmoment, waar de aanwezigen de “oh oh oh’s “ konden loslaten. Hun versie van Daan’s ‘Icon’ vind ik dan weer van grote klasse en met Nancy Sinatra’s ‘These Boots Are Made For Walking’ en ‘Hip Shake’ waren we al toe aan de pauze. De tijd vliegt snel als je aan het genieten bent.

De pauze kwam goed van pas om de innerlijke mens te versterken en de Baudelo smaakte alweer uitstekend. Met ‘Five Long Years” van Buddy Guy werd de aandacht van de aanwezigen terug naar het podium gezogen, waarna ‘Talk To me Baby’ en het schitterende ‘Devil in Miss Jones’ volgden. Heb ik altijd een geweldige song gevonden.
De twee acolieten weten elkaar op elk gebied te vinden. Muzikaal is het van hoog niveau en iedereen was duidelijk aan het genieten en niet in het minst ons duo zelf. Na ‘Oh Louise’ en en duistere ‘Don’t Answer the Door’ was het tijd om ten strijde te trekken met ‘Bella Ciao’ het partizanenlied werd door iedereen uit volle borst meegezongen. Hasta la revolucion !!!

Stilaan werd er einde optreden gefietst met de lange afsluiter ‘Hit The Road Jack’ waarin songs als ‘Sweet Dreams Are Made Of This’, ‘Straycat Strut, ’16 Tons’ en zelfs ‘Minnie The Moocher’ verweven zaten. Als uitsmijter kon dit wel tellen.
Wie dacht naar huis te kunnen gaan om de verlengingen van Italië-Oostenrijk of het einde van de wedstrijd van de Belgian Cats te kunnen zien, was er aan voor de moeite, want we kregen nog drie bissers op ons bord te beginnen met ‘Folsom Prison Blues’, gevolgd door het duchtig meegebrulde  ‘Drunken Sailor’ om te eindigen met Elvis’ ‘In The Ghetto’. Amai, dat kon tellen !

Het was alweer een geslaagde avond, met twee kwaliteitsvolle en entertainende muzikanten. Me like !
Trouwens ik was nog tijdig thuis om de verlengingen van het voetbal mee te pikken en het drama op het eind van de wedstrijd van de Cats. CU next time boys and girls !

Marcel