Bikerfriends

Doelstelling in deze trip is uitkomen boven de 3.000km en op het programma staan zowel trips langs de cols Tourmalet (2115m), Col d'Aspin (1489m), Col de Peyresourde (1569m), alsook enkel minder indrukwekkende namen als Col des Ares en Col de Portet d'Aspet. Voor de natuur in de vlakte staan de Gorges de Luz en de Grotten van Mas d'Azil op het programma en voor de bezienswaardigheden staat een bezoek aan Mirepoix en Lourdes of Cirque de Gavernie te gebeuren. Achteraf en door tijdsgebrek zou het Lourdes worden.

De dagen waren op gebied van km gelijkwaardig opgesplitst en de eerste stop zou liggen op een goede 400km in St. Florentin. Het hotel stond bij Logis de France vermeld met 3 kookpotjes en ligt een 80km onder Troyes en een 25km boven Chablis en daarmee zouden we culinair goed zitten. In het begin van een grote trip zijn de gedachten tijdens de eerste km reeds in onze eindbestemming en wordt er alleen attentie gedaan op het geconcentreerd rijden. Alarm! opeens zag ik niemand meer in mijn achterkijkspiegel en een m*rde kwam onmiddelijk in me op. Eventjes terug en we vonden Jos in panne. Jos was al aan het zoeken naar een telefoonnummer voor depanage maar al ben ik geen technieker zou ik toch eventjes samen met Roger gaan zoeken wat het euvel zou zijn...trouwens een 'jap' dat kan toch niet zo moeilijk zijn. Gereedschap uit de bakken en na het afnemen van de luchtfilter zagen we dat de gaskabel aan de carbarateur was gelost. We konden de moto toch niet gaan ontmantellen en met een beetje Loctite zouden Jos en Claudine de rit kunnen verder zetten. De eerste vermeldenswaardige stopplaats zou Troyes zijn en zo waren we dan reeds om een boogscheut van het eerste hotel.

Aangekomen bleek dit een hotelletje te zijn waar Bourgondiers graag weten te verblijven en na de check in adviseerde de ‘bazin’ ons het dorpje in te trekken waar een soort ‘Vlaamse kermis’ aan de gang zou zijn. Na een wandeling richting haven van Saint-Florentin bleek de ganse haven en het park er tegen fleurig te zijn versiert en deden we ons te goed aan wafels en een pintje want al was het bijna etenstijd, de meesten konden niet meer wachten en trouwens nu dat Roger terug mee is moeten we natuurlijk zien dat deze zijn kleur blijft behouden.

Na onze sponsering aan de plaatselijke VVV wandelden we terug naar het hotel met grote verwachtingen voor het avondmaal. Deze verwachtingen werden gedeeltelijk ingelost, het eten bleek lekker te zijn, het volume ietsje minder maar we gaan niet beginnen muggenziften op deze 1ste dag.

Na het ontbijt trokken we het haast onmiddelijk richting moto en was de bestemming vandaag richting Dordogne. Een bezoekje aan Sarlat zou op de terugreis op het programma staan en werd het vandaag gewoon genieten op de ‘bike’ want tenslotte waren we vorig jaar dit deel van het moto-reizen zo een beetje uit het oog verloren.

Hotel Le Renaudet…dat was even zoeken en zelfs mijn ‘madam’ op de GPS sloeg een beetje tilt. Uiteindelijk bleek het toch wel een stukje van de bewoonde wereld te liggen en kregen we teleurstellend te horen dat het sluitingsdag was en we zodoende niet konden genieten van een rustig avondmaal. De ‘madam’ van het hotel stuurde ons richting kort bijzijnde stadje waar we een Buffalo grill ontdekte voor het centrum en omdat sommigen onder ons deze keten nog niet hadden bezocht parkeerden we onze stalen paarden op de parking en zochten we op het terras de zon op voor een avondmaal in alle rust.

Dag 3, vanuit de Dordogne richting Pyreneeën en dus het zuiden en dan begonnen we te voelen aan de temperaturen. Mijn gedachten en ik denk ook deze van Eddy waren reeds in de Pyreneeën en we konden al bijna niet meer wachten om aan de cols te beginnen. Zoveel te meer naar het zuiden en zoveel te warmer werd het en daar waren we voor gekomen. Onderweg een leuk restaurantje gevonden en zo namen we ontspannend een ‘menu’. De stad met ietwat naam die we passeerden op deze dag was Cahors waar we gewoon een pitstop hielden.

Na een 375km daagde Salies du Salat op en het hotel lag pal in het centrum. De patron verwelkomde ons met open armen en ik voelde het aan m’n water hier zaten we goed. Na een verkwikkende douche en een verkenning van het centrum met een stop aan het bastion van de plaatselijke ‘petanque-krakken’ werd het tijd voor de aperitief en konden we aan tafel. De ‘serveuse’ van dienst bleek een soort jobstudente te zijn die niet op haar mond was gevallen en met de nodige ambiance deden we ons tegoed aan een lekker avondmaal.

Ik geloof nooit dat Eddy goed had geslapen van de stress om te kunnen beginnen aan de cols, en eerlijk gezegd ik trachtte er ook naar. Een kleine 245km op de agenda van vandaag met 1 col met naam en enkele kleinere broertjes. We namen de N117 richting St Gaudens want de eerste bezorgdheid was natuurlijk tanken om via de D938 naar de D929a te rijden en tijd voor een koffie alvorens te beginnen klimmen. De rit door de vallei was op zich al mooi maar toch was er een minpuntje. Wanneer je op een paar weken van de Tour de France zit kan je verwachten dat enige wegwerkzaamheden je pad zullen kruisen.

In Arreau nemen we de D618 richting Col de Peyresourde (1569m), eentje waar je boven bent zonder het al te goed te beseffen omdat het stijgingspercentage gestadig omhaag was gegaan. De inwendige mens gingen we versterken in Bagnères de Luchon en blijk dat we op exact het zelfde terrasje en exact het zelfde tafeltje zaten als in 2005 toen Nicole, Yvo, Free en mezelf een uitloper van de HOG rally in St Tropez aan het beleven waren. Via een ‘groene’ N125 kwamen we uit in St Beat om zo de 2 kleinere broertjes te bedwingen, namelijk Col des Ares en Col de Portet d'Aspet.

In de afdaling van de Portet d'Aspet passerden we nog het herdenkingsmonument aan Fabio Cassertelli (1970-1995) die hier in de ronde van '95 tijdens de afdaling het leven liet. Na deze kleinere cols stopten we in een dorpje om de dorstigen te laven en met hoeveel we waren zal de patron een zorg geweest zijn want het antwoord op hoeveel we moesten betalen was zonder aarzelen 'viengt'. Via St Girons terug richting hotel waar een subliem gerecht met 2 soorten vis op ons stond te wachten. Echt dit was verrukkelijk na een prachtige rit en toegeven Roger heeft de eerste cols met zijn BMW 1200 goed verteerd.

Zoals eerder vermeld hadden we het bezoekje aan de Cirque Gavernie geschrapt om dat dit teveel tijd in beslag zou nemen en zodoende zouden we een blitz bezoekje brengen aan het bedevaartoord Lourdes. Uiteraard staat dat gewoon in de schaduw omdat ik toch een habitat ben van Scherpenheuvel en er geen religiueze geheimen meer bestaan voor mij :-). Nee alle gekheid op een stokje, Lourdes is zeker de moeite waard en zeker wanneer je dit ergens buiten de drukke maanden juli en augustus bezoekt.

Van alle ‘kaarsjes’ die onze vrouwelijke bikerfriends al hadden geofferd zou deze offerring zonder fout de ultiemste zijn. Niet dat ik een ketter ben maar in feite is het één commerciële oplichterij al moeten we respect tonen voor diegene die gelovig zijn maar waar ligt de grens van het aanbidden van goden. Na een snack in Lourdes, die arme zelfstandigen hier moeten toch ook iets verdienen, trekken we richting ‘Gorge de Luz’ een traject dat onmiddellijk op je harde schijf mag worden opgeslagen. Een goede 20 km door een prachtige vallei alvorens naar het dak van de ‘Tour de France ‘ te trekken. Het was de eerste keer dat ik met mijn ’brommerke’ deze top zou beklimmen wat ook zo was voor de rest van de bende. Aan de voet van de ‘Tourmalet’ (2115m) kon ik me toch niet meer inhouden en liet me zwierend in de bochten naar boven dragen.

Boven tussen de lama’s ontdekten we het eerbetoon aan de renners en de buste van oud Tour directeur Jacques Goddet. Iets makkelijker dan de eerste beklimming in de Tour van 1910 kwamen we allen op een zucht van elkaar boven…eat your heart out, Octave Lapize en al diegene die hem daar in volgden. Natuurlijk betuigen we ons respect aan diegene met een niet-gemotoriseerde tweewieler deze top bedwingen!

Na het opnemen van de mooie panorama’s begonnen we aan de afdaling om via de D918 richting Col d’Aspin te rijden. Na de Tourmalet zou deze Aspin een peulschilletje worden en toen na een paar kilometers in de beklimming…man, man, man, miserie, miserie, miserie… De minister van water en wegen in Frankrijk had eerder dit jaar besloten om voor de Tour 2009 deze ganse kant van de Aspin van een nieuw wegdek te voorzien en omringd met dampende ‘tarmak’ en opspringende steentjes was het afzien geblazen.

Boven op de Col d’Aspin was het panorama minder overweldigend en buiten enkel tientallen koeien en de daarmee gepaard gaande ‘vlaaien’ was er weinig of niets te beleven en hier blijven staan tussen de ronkende machines die de weg van nieuwe asfalt aan het voorzien waren was niet het ideale en zo werd onmiddellijk de afdaling maar aangegaan.In de afdaling passerden we nog het herdenkings monument een Fabia Cassardelli die Via de vallei van de Aure reden we terug richting hotel maar ergens te hoogte van La Barthe-de-Neste moest ik een tweede maal deze reis een kreet met krachtige termen bedwingen toen bleek dat de ‘nieuwe’ Triumph Rocket van Eddy en Greet vanachter zo plat stond als een vijg. Plat? Gewoon kapot gereden tot op de staaldraad en ik kon het toch niet laten om met enige binnenpretjes op te merken dat hij beter een ‘Harleyke’ als de mijne had aangeschaft. Allée, Europe Assistance moet de Bikerfriend weerom uit de nood helpen. Tijdens het wachten waren er al enkele voorbijgangers gestopt die klaarblijkelijk ook Harley eigenaars waren en onmiddellijk kwamen vragen of ze konden helpen. Van Triumph, Yamaha of BMW eigenaars geen spoor :-) Gelukkig was de takelwagen van dienst snel ter plaatse en na wat heen en weer te hebben getelefoneerd zou de moto van Eddy de morgen nadien naar een dealer in Toulouse worden gebracht.

Vandaag als laatste trip zolas beloofd geen cols maar door de valleien richting Mirepoix en de grotten van Maz ‘dAzil die Nicole en ik samen met Yvo ontdekt hadden na ons verblijf in 2005 bij een echte Vlaamse filosoof die hier al bijna 20 jaar zijn stek heeft gevonden en waar we een memorabele nacht hadden beleefd.

Eddy en Greet waren per taxi richting Toulouse getrokken en zouden in pikken wanneer de bandenpech was hersteld. Met zessen reden we richting Mirepoix over de D117. Op de GPS welgeteld 1 tankstation in La Bastide-de-Serou waar we zouden aankomen met een tank die zo goed als leeg bleek te zijn. Miserie, miserie…het enige tankstion bleek te zijn afgebrand en zo moesten we maar hopen dat we Foix zouden halen, iets wat ook lukte en waar een terrasje tot de beloning hoorde. De D9 daarop waren we verzeild geraakt richting Lavelanet en een geitenweggetje dat Eddy wel zou bevallen zijn.

We kwamen aan in Mirepoix (tussen Carcasonne en Foix) en na een terrasje in dit goed bewaard gebleven Middeleeuws stadje kregen we enig teken van leven vanuit Toulouse. De banden bleken bijna hersteld en zo zouden de pechvogels rond het middaguur terug kunnen aanpikken. Afspraak in Pamiers! Vanuit Mirepoix richting Pamiers is recht op recht en zo kan de gas open. We reden recht het centrum in en al onmiddellijk op het eerste pleintje van betekenis stonden de 2 verloren bikerfriends ons op te wachten. Een na babbel bij een slaatje en we konden op weg richting 2de toeristisch punt van de dag. De grotten van Maz d’Azil zijn grotten die op zich niet al te veel te beteken hebben maar de attractie is dat de D119 er gewoon dwars doorheen loopt en toegeven dat heeft toch iets. We houden er een korte stop en zien onheil opduiken wanneer donderwolken in de verte verschijnen. Nu zijn we al de ganse reis droog gebleven en nu zullen de weergoden het eens gaan vergallen sé . Iets voor St Girons bleek het onweer toch op een afstand te blijven en doordat Roger nog steeds een gezonde kleur bezat besloten we de groene D627 gans tot boven te rijden om zo via Cazères richting Salies de Salat te rijden om nog een laatste keer met de plaatselijke petanque allstars te verbroederen, een bende waar zich toch wel enkele karakterkoppen in bevinden.

Vandaag beginnen we aan de terugreis. Na afscheid te hebben genomen van een vriendelijk patron met zijn Ierse echtgenote verlaten we dit sober maar degelijk hotel en met een keuken om van te smullen. De terugreis verloopt langs een andere route als we zijn opgekomen. Via Auch en Agen rijden we richting rijden we over de N21 richting Villeneuve-sur-Lot, een ‘national’ waar niet al teveel verkeer is op waar te nemen en waar de teller vlug meer dan 100/u kan aangeven. Vanaf nu nemen we de kleinere ‘departmentales’ om zo onder een lode zon de hoofdstad van de Dordogne te bezoeken. In Sarlat kunnen we al vlug herinneringen ophalen van onze trip uit 2004 en iedereen die nu mee is was er toen ook bij. Na een kort bezoekje ging het richting hotel in Saint Pantaleon de Larche waar we deze maal wel konden rekenen op een avondmaal, al hadden de meesten onder ons liever terug uit gaan eten want wat we hier geserveerd kregen was maar povertjes.

Nog 2 ritjes en deze trip zit er weeral op. Vandaag trekken we dwars door de regio Auvergne en dit is zo een traject vanwaar je kan zeggen dat het ook te maken heeft met het spreekwoord, als God in Frankrijk. Op een gemiddelde hoogte van tussen de 800 en 900 meter rijden we door prachtige groen landschappen die zo ver reiken als onze zintuigen kunnen waarnemen. Na een tijdje rijden zie ik de Puy de Dôme opduiken en verplicht ik me er toe om even te informeren of we dit nog gaan meepikken.

Uiteraard doen we dit maar wanneer we korter en korter komen merken we ook dat de lucht donkerder en donkerder wordt maar niets schrikt ons af om dit pronkstuk uit het Centraal Massief te bedwingen. Aan de tolpoort krijgen we te horen dat de mist zo dicht is dat we weinig zullen zien van de prachtige panorama's maar toch rijden we tot boven om er in het enige restaurant iets te gaan nuttigen. De Puy de Dôme is een lavakoepel van 1464m hoog en èèn van de jongste vulkanen in het Centraal Massief.

Uiteraard zou het mooier zijn geweest onder een stralende zon maar de dreigende wolken waren over getrokken en dat betekende ook al iets en konden de uit voorzorg aangetrokken regenkledij terug in de koffers. In St- Florentin was het uitkijken welke desserts we vanavond zouden nuttigen.

De laatste 380km en zoals steeds wegen de laatste loodjes het zwaartst. Minder wordt er nu gedacht aan toeristische stopjes maar meer aan on eigen bed. Zoveel te korter dat we richting thuisland rijden, zoveel te vlugger gaan we rijden en de grens zie we naderen en naderen. De tijd gaat snel en juist voor Châlons-en-Champagne dreigt het even fout te lopen door een misinschatting van een sluipweg door ondergtekende maar na een 10-tal km door de achterbuurten van Châlons zitten we terug 'on the right track'. De D977 en D987 zijn kleine departementales die je kan bereiden als een lege autosnelweg en zo is het maar een kwestie van tijd meer wanneer we het middagmaal nog kunnen nuttigen in Bouillon. Na Bouillon is het richting A4/E411 geblazen en iets voor de tankplaats Thorembais spelen we Roger en Françine kwijt. Aan het rond punt van Perwez staan ze ons op te wachten en op een terras wordt er nagekaart over de reis.

'Den' Eddy had dit goed ingeschat en zo zijn we hem dankbaar voor de hint om naar de Pyreneeën te rijden. Het was een prachtige reis en we zijn droog gebleven wat ook al een slok op de borrel scheelt. De hotels waren goed al maken we in onze beoordeling toch enig onderscheid maar dit is steeds een combinatie van comfort, vriendelijkheid, prijs en eten.