De Luxemburgse vibrafonist Pascal Schumacher en onze eigen Jef Neve hebben wel een paar zaken gemeenschappelijk. Allebei worden ze in hun eigen land tot de top van de jazz gerekend, maar daarnaast zijn het ook allebei klassiek geschoolde muzikanten. Hun wegen kruisten elkaar al flink wat jaren geleden en sinds 2004 vormen ze een duo waarmee ze, om het met de woorden van Schumacher te zeggen, willen komen tot "een nieuw soort kamermuziek dat verschillende invloeden met elkaar mengt". Daarbij vallen dan namen als Claude Debussy, Steve Reich, Igor Stravinski of Thelonious Monk.

Met "Face to Face" kwam zonet hun eerste gezamelijke cd op de markt en met bovenstaand credo in gedachten rijst meteen de vraag "Is dit een jazz-cd?". Welnu, het antwoord hierop is een volmondig ja. Als je heel diep wil graven en naar details wil zoeken komt er wat minimalisme (in vb. het debuutnummer Wonderworld) bovendrijven, maar zelfs puristen zullen dit als jazz moeten erkennen.

Schumacher en Neve componeerden, samen of afzonderlijk, acht van de negen nummers op de cd. De vreemde eend in de bijt is Cirrus van de Amerikaanse vibrafonist Bobby Hutcherson, dat overigens, samen met Little Spider van Schumacher, onze favoriet op dit schijfje is.

De combinatie van piano en vibrafoon (en glockenspiel) komt weinig voor, maar ondanks dit beperkte instrumentarium wordt de cd nooit vervelend, wel integendeel zelfs. Beide mannen zijn meesters op hun instrument en zijn in een fase gekomen waarin ze dat ook weten. Ze spelen dan ook nooit opdringerig, hebben respect voor elkaar en hebben voldoende zelfzekerheid om ook de stilte tijdens de nummers een plaats te geven.

Voor ons is deze cd 45' pure schoonheid die bij elke luisterbeurt, laag na laag, meer van zijn geheimen prijsgeeft. Is er dan niets minder positiefs over Face to Face te zeggen? Wat ons betreft één ding: we begrijpen niet waarom Araignée, het laatste nummer slechts 1:34 duurt. Het thema is prachtig en had zeker nog een stuk verder kunnen uitgepuurd worden (ROLA)