Reeds in 1998 had de Borderline in Diest de (ex)Kroaat Mario Pesic ontdekt, of was het net andersom? Hij speelde er toen in de formatie The Buds. 10 jaar later stond hij er weer, maar dan met zijn eigen groep D-TALE. Mario is een veelzijdige zanger/gitarist die in meerdere formaties speelt zoals Camden en in duo met Axl Peleman. Nog steeds is hij op zoek naar nieuwe horizonten en varieert elementen van de bezetting om nieuwe sounds en genres te brengen. D-TALE is in feite een vierkoppig afkooksel van de zeskoppige BASS PAPA. Deze laatste formatie was vooral gericht op funk terwijl D-TALE ook Rock&roll en tragere blues brengt. Een eigen webstek hebben ze niet en daarom is het soms moeilijk te weten waar en wanneer ze overal optreden.

En nu de scoop van Rootsville!!! ze zijn met een vijfkoppige bezetting aan het oefenen om binnen een paar maanden concerten te geven met allemaal nummers van John Hiatt, onder de naam MEMPHIS MODULE.

Zoals altijd was de parking van de Borderline op vrijdagavond afgeladen vol en was het manoeuvreren om een plaatsje te vinden.

D-TALE vloog er meteen in met “Shuffle in A”, een snel instrumentaal eigen nummer om Mario’s vingers los te spelen. Het even korte “Here I am baby” heeft een hoog Blue Blot gehalte maar dat is niet onlogisch vermits huidige bassist Jan Meyers en toetsenman Niels Verheest deel uitmaakten van deze legendarische formatie. Ze omschreven destijds hun muziek als Blunk, een kruising tussen Blues en Funk, en dat is zowat de beste omschrijving die je een paar van de eigen nummers van D-TALE kunt geven. “Lonely avenue” van Doc Pomus duurde een heel stuk langer, was iets langzamer en bevatte veel afwisseling in ritme. Mario’s goede zang- en Niels pianocapaciteiten kregen er meer ruimte in. Drummer “Steve Wouters” kennen we dan weer van Jim Cofey en die kon zich goed uitleven in “Memphis in the meantime”, serieuze Rock&roll waarbij je niet kan blijven stilstaan. “After all these years” was een trage blues van Ronny Earl maar in een bewerking van Mario. Niels demonstreerde zijn klassieke scholing op de toetsen van zijn uit de 70’er jaren daterende Hammond B250 en dat was wreed schoon. Met Mario’s stem en een paar passages in forte kreeg ik er kiekebich van. De eigen nummers “I’m in trouble” en het instrumentale zachtere “Easy come easy go” volgden, en de eerste set werd afgesloten met het funky “Voodoo Daddy” van Melvin Taylor. Dit laatste ging een beetje de mist in doordat de goede mix ondanks bijstellen niet gevonden werd.

In de tweede set werd dit wel gevonden en het trage eigen “number one” klonk heel melodisch terwijl je Niels echt zag opgaan in dat nummer. Het is niet omdat hij geen pedalen gebruikt dat benen en voeten moesten blijven stilstaan. Na een snelle rocker werd een vijfde man het podium opgeroepen, niemand minder dan onze Limburgse wonderboy: Igor Masseroli. Die veelzijdige saxofonist kan je zonder repetities aan eender welke formatie koppelen en steeds kan men spreken over een toegevoegde waarde. Dat hij het ver ging schoppen wisten we al, maar dat hij binnenkort met een jazz formatie naar Vietnam zou trekken voor optredens is toch wel heel straf. In het trage “If you go” van The Nighthawks was zijn inbreng duidelijk te horen. Dit mooi uitgesponnen sterk nummer klonk als muziek in de oren (pun intended). Nu iedereen los was kwam de ambiance er helemaal in. De funky bas van Jan en solide percussiewerk van Steve kregen hun moment van glorie in het eigen nummer “Money talks”, met zo’n ritmesectie kan het niet anders als shaken en de beentjes kwamen serieus los voor het podium. Het uitstekende drum- en cimbalenwerk vormde ook de start van het lang en zeer snelle “Wish you would”. Igor gebruikte intensief zijn pedalenbox (toch niet alledaags voor blaasinstrumenten) en je voelde dat zowel spelers als toehoorders het heel erg naar hun zin hadden. “Born on the bayou” van John Fogerty moet een van de meest gecoverde nummers zijn. Het werd hier iets sneller gebracht met veel vrije gitaarinterpretatie en was gepland als sluitstuk. Als bisnummer kregen we iets heel nieuws te horen, en het was de eerste keer dat ze het voor een publiek speelden. Het was een zeer snelle rock&roll met veel boogie woogie op de piano en een ideale afsluiter.

Laurence