Geloof het of niet maar ook ‘Oan Daa Stoazze’ in Hamme zijn ze al aan hun 10de editie toe. Gestart aan den toog is het bezoekersaantal opgeklommen van een paar honderd naar een paar duizend en het Koning Albertplein zit dan de laatste jaren steevast vol in een zeer familiale sfeer met een helpende hand voor het verenigingsleven die als steeds paraat staan om de hongerigen te spijzen.

Ook houden de mannen van Hamme vast aan hun formule om een driedaags festival uit de grond te stampen dat daarenboven nog GRATIS is. Normaliter is vrijdag een dag voor de Belgische groepen en ook daar wordt niet aan gewijzigd. Uitzonderlijk is dat de andere dagen ook door Belgische bands worden ingevuld uitgezonderd de afsluiter al kunnen we wel stellen dat Lea Gilmore bijna een ereburger van Hamme kan worden genoemd.

Opener zou op vrijdag Jimson Weed zijn geweest ware het niet dat de band een paar weken geleden is gesplit. Door deze split zaten ze dus in Hamme met een kater en niet die van de ‘Black Cat Bone Juke Joint’ en werd er dus naar een waardige vervanger uitgekeken die ze vonden in Hobo Jungle.

Hobo Jungle is een Brusselse formatie die er prat op gaan de prewar blues terug nieuw leven in te willen blazen. Als frontman herkennen we Lawen Stark die we natuurlijk kennen uit het Roots en rockabilly wereldje. De verdere band bestaat uit Jack Fire, Werner Brett, Pat Louis en Jean Baptiste.

Hun verdienste is dat ze hun versies van de prewarblues zo toegankelijk maken voor het grote publiek dat iedereen wel moet gaan houden van de muziek van o.a. Little Walter, Big Walter Horton, Howlin' Wolf en zelfs Arthur Crudup komt aan bod en het is met deze zijn That’s Allright mama dat Hobo Jungle al onmiddellijk de menigte laten meedeinen.

 

Bijna 2 uur was het genieten van onze geliefkoosde muziek en ‘ I Need My baby’ en ‘See See Rider’ gingen er dan ook in als zoete koek. Voor de encore hadden ze nog ‘Moanin’ For My Baby’ en JLH zijn ‘It’s A Hip’ voorbehouden en als opener mochten deze Hobo Jungle er best wel zijn. Geslaagde start!

 

Voor de afsluiter van vrijdagavond moesten we naar het zuiden van de VS en voor de liefhebbers van Johnny Cash zou het een hoogdag worden met niemand minder dan ‘Not Johnny Cash and the Tennesse Four feat. Not June Carter’ als dat geen mond vol is om met te eindigen.

Deze formatie is ook eigen kweek en zou houden we in ons landje ook de muziek van Cash levendig voor zover dat nodig blijkt te zijn want wie ken er niet ‘I Walk the Line’, ‘Get Rhythm’ en ‘Ring Of Fire’ allemaal nummers die het jeugdsentiment naar ons in boven halen.

 

Opener is ‘Folsom Prison Blues’  en dan kan de revue beginnen. Ook  ‘Jackson’ dat de meesten wel zullen kennen van Nancy Sinatra maar eerst werd uitgebracht door Johnny Cash en June Carter en herhaaldelijk door de grootste Amerikaanse Roots en Country artiesten werd gecoverd.

 

 

‘I Shall Not Be Moved’ is normaliter de afsluiter voor zondag maar voor vrijdag stond dit nummer ook op het repertoire bij de Not Cash family. Gekende deuntjes…mooi weer…lekker eten…en veel bier en nog 2 dagen te gaan.

 

Op de zaterdag stonden 3 Belgische acts op het programma en de aanwezige zond deed alles nog eens extra mooi uitkomen. De aftrap was voorbehouden voor Jolid Jive, een formatie uit de ‘Vloanders’ die de Chicago blues ‘Old Style’ laten herleven als nooit tevoren. Samen met Hobo Jungle die gisteren stonden te schitteren verkondigen zij de blues over ‘het pleintje’.

Met werk van Willie Dixon, T-Bone Walker en Elmore James  krijgen de echte bluesliefhebbers dan ook iets terug voor hun komst naar Hamme. Dirk ‘Dizze” Stellemans (vocals, harp & guitar) brengt no nonsens  blues zoals deze hoort te klinken samen met de andere leden van Solid Jive zoals ‘Joachim Meese, Franky ‘Bonzo’ Debruyne en Stefan Braeckman.

Na een ruim uur zit hun prestatie er dan ook op en het plein begint stilaan vol te lopen voor de 2 resterende bands van de avond en niet meteen van de minsten. De band die ze in Hamme als 2de mogen aankondigen is met voorsprong de beste rootsband die er te horen is en dan hebben we het zelfs niet enkel over België.

The Seatsniffers zijn ook buiten Hamme wereldberoemd en ik kan zelfs niet met benadering zeggen hoeveel ik ze al aan het werk heb gezien. Dus excuses aan Walter, Piet, Roel, Bob en ook Bart maar voor deze act moest ik passen omdat een noodzakelijk babbel zich opdrong en zelfs de Sniffers moeten al eens kunnen wijken al ben ik zeker dat ze dit zullen begrijpen alleen hoop ik dat dit geen offer voor niets is geweest ;-)

Gelukkig voor Hamme ging iedereen hier wel uit de bol voor onze eigenste Seatsniffers en zelfs al spelen ze veel eigen werk toch lijkt het of de jukebox wordt opengedraaid. Vanavond halen ze hier zonder fout een heleboel nieuwe fans binnen zeker wanneer ze zo te horen een vlekkeloos parcours hebben afgewerkt. Keurig afgewerkt en de CD verkoop liep achteraf op wieltjes als op een gesmeerde Assembly Line....

Met de closing act van vanavond gokte ze hier oan de staozze op het bredere publiek met niemand minder dan podiumbeest Paul Ambach aka Boogie Boy. Een fenomeen dat op zijn minst zoveel tegenstanders als voorstanders heeft en bij mij ligt dit er iets tussen in.

Boogie Boy heeft uiteraard al naam en faam verworven als artiest en entertainer met een hoog showgehalte maar ook als concertorganisator want hij haalde al heel wat groten der aarde naar ons kleine landje. Boogie Boy brengt stomende rhythm & blues en met aan zijn zijde een uitstekende Little Chris op gitaar kan ook ik dit best pruimen tot de overacting begint.

Nu de Hammenaren die hier hun laatste verlofdag komen opofferen vinden dit uiteraard allemaal top en ergens is het dit ook. Paul is niet te berooid om zich tussen het publiek te begeven en wanneer zelf hij ereburger Lea Gilmore opmerkt….Hallaluja dan moet ook zij eraan beloven en kan ze er niet onderuit.

Het lijkt net als op BRBF Peer ga maar eens vertellen aan de organisatie dat het je ding niet is wanneer er bijna geen leeg glas meer te bespeuren valt en iedere vierkante cm op dit plein wordt benut om de feesten en te dansen, want dit is waarvoor ze het hier al 10 jaar hebben volgehouden en er zonder fout nog 10 jaar willen bijdoen. En wie gunt hun dat niet want met een altijd weer aanstekelijk enthousiasme van de medewerkers is dit zoals ze zelf wel eens stellen een Fantastisch Fe(e)stival en morgen volgt de apotheose. What I'd Say...

Zondag was ik reeds vroeg op post want op een leeg plein is het ook altijd wel een beetje tot rust komen en je hoeft niet altijd naar de ‘paster’ te lopen om te bezinnen.

Vandaag bijten de Brusseleirs Alain, Boempa Guy en SuperMario de spits af als de Braave Joenges.  Ik wou ze al een keertje gaan bekijken maar telkens kwam er iets tussen en gelukkig was Marc bij de pinken om ze eens voor een festival te boeken.

De Braave Joenges dat is blues maar met een kwinkslag naar het Brussels en iets voor 17.00 is het dan havana ien, havana twie, havana drei en het plezante aan het volgen van dit ludieke trio is het ontdekken welke Brusselse tekst voor welk origineel staat. Zo werd het al meteen gissen naar de titel…hé boas, geft me nog een pint.

 

 

 

Een heleboel Brusselse figuren worden er bijgehaald waar wij natuurlijk geen quota van snappen maar toch is het lekker luisteren naar nummers als ‘e Lieke vue marieke’ al kennen wij Marieke natuurlijk niet. Ludiek zeker en vast al mochten er voor mij een paar momenten extra in komen waar het animo een ietsje hoger ligt zoals het nummer van Jean Louis Crochet aka John Lee hooker waar Boom Boom werd omgetoverd door ‘Leut me nie allien’.

Ook hun versie van Johny Cash zijn ‘I Walked The Line’ was opmerkelijk al hadden er best al wat ondertitels bij gemogen ma veu de rest…spelt moa vousj manne. Als encore kregen we dan nog ‘Knockin On Heaven’s Door…content dak ze hem gezien, ze smoake no nog.

 

The Blues Angels, ja ze waren een tijdje uit het beeld maar bij de ‘die hard’ zeker niet uit het hart en na de Nacht van Wuustwezel houden ze ook hier hun in Hamme acte de présence. Jan de Bruijn en Peter van Bogaert ondersteunen instrumentaal de prachtige stemmen van An de Bruijn, Kathleen Vandenhoudt en zeker ook deze van Pascal Michiels  waarvan ik het bleef verkondigen dat we van haar veel te weinig horen.

The Blues Angels met nadruk op de s is een mix van gospel, blues en rhythm & blues en zulke mixen gaan er uiteraard altijd en bij iedereen in als zoete koek.

‘Happy Man’ is de opener en buiten het vocale trekken de dames ook nog eens de percussie naar zich toe. Funky time gaat ook natuurlijk met ‘Don’t Put Your hands On me’.

 

 

Het klinkt allemaal wel bekend in de oren zoals The Rock van Nina Simone een nummer waar An(neke) sterk uit de verf mee komt als ook het kindje tussen de samenwerking van Bono met zijn U2 en BB King waar ook pascal alle registers opentrekt tijdens ‘When Loves Come to town’.

 

10 jaar Hamme en aan wie kunnen ze dan beter vragen om deze feesteditie af te sluiten dan de lieveling van Hamme zelf, de fenomenale Lea Gilmore. Haar laatste CD werd trouwens onder onze ogen ingeblikt hier in Hamme, een opname die zo gesmeerd verliep dat het een makkie moet zijn geweest om deze te ‘masteren’.
Lea Gilmore is blues en gospel maar zeker de gospel draagt deze altijd vriendelijke dame die mee in haar hart, en wanneer het uit het hart komt is het goed al wil iedereen dit niet geloven.

De soundcheck liep blijkbaar wat in het honderd  en het was dus eventjes wachten op de langverwachte afsluiter. Gelukkig had St.Jozef het weekend lang zijn werk meer dan behoorlijk gedaan maar het leek er bij momenten op dat de kaars aan het uitdoven was want er moesten al enkele paraplu’s worden opengetrokken maar niet zo dat de sfeer ging verdwijnen want bij de eerste noot van Lea zelf leek het of de zon door de dreigende wolken terug tot leven kwam.

 

 

 

‘Big Man’ en ‘Rock Me Baby’ voor de aanwezigen leek het of het allemaal millionsellers waren en zag Lea dat ze hier daadwerkelijk op handen wordt gedragen. Zelfs ‘Little Willie John zijn wereldhit ‘Fever’ was een pareltje om te beluisteren en niet omdat het een feesteditie was maar gewoon als obligaat nummer mag hier in Hamme natuurlijk niet het lijflied ontbreken.

Tot de volgende 10 jaar…en zeker met evenveel succes. Proficiat aan de organisatie en de zo talrijke medewerkers.

 

 

 

Lea Gilmore al gespot vanaf dag 1

De dames van 't bonnekeskot

Fun voor iedereen

ja...ook met 1 hand kan je helpen...