We hadden thuis een kaarske doen branden en een schietgebedje tot die van hierboven gedaan en gevraagd om het in Mariaburg Brasschaat vandaag niet te laten regenen, maar Hij zal ’t geweten hebben dat wij niet echt gelovigen zijn zeker, want naar het einde toe werd de lucht steeds meer betrokken…. Doch niet getreurd, er stond hier een spektakel te gebeuren en dat zou zo wie zo doorgaan, regen of niet. De locatie was alleszins perfect uitgekozen, een gezellig kruispuntje volledig afgezet voor het verkeer, een mastodont van een podium, kraampjes met eten en drinken om de innerlijke mens te versterken en cafe Blueprint stelde zijn deuren open om het ‘overtollige vocht’ te laten in- en wegvloeien.

El Sticko & His Hustlers (jaja dezelfde mannen die gisteren Den Tell nog op hunne kop zetten met hun “tribute to Stevie Ray Vaughan”) mochten hier als eersten hun ding nog es komen overdoen. En weer zijn ze daarin grandioos geslaagd ! Al was het vandaag wat moeilijker spelen volgens Danny, want de vochtige wind sloeg met momenten in, op en rond het podium en das natuurlijk nooit goed voor bezwete lichaamsdelen die o zo nodig zijn om een goeie ‘act de presence” neer te zetten. Maar alleen de echte kenners zullen dit gemerkt hebben, geloof me vrij. “Voodoo Child” gaf me weer de kriebels en er werd weer danig meegezongen . Toch leuk om telkens vast te stellen dat er nog vele SRV fans rondlopen.

De volgende gasten, de uit Sparks Nevada komende Rockabilly band The Saddle Tramps zijn momenteel aan een Europese toer bezig. Patje kon hen strikken voor vandaag en de band zette hier een puike prestatie neer. Je moet hen toch echt wel bewonderen, ze vliegen als het ware door België en Nederland en doen meer dan eens twee optredens per dag. Zo ook vandaag, de gekke bende kwam rechtstreeks van het Harley Davidson Treffen in Breda, beenden zich een weg naar het podium, stelde hun materiaal op, soundcheckten en slaagden er dan nog in om twee sets vol te spelen én het publiek te amuseren…. Shapeau! Maar even snel als ze gekomen waren, verdwenen ze terug van het toneel. Zou het kunnen dat ‘la dame fatale” die normaal de band vervoegt hier voor iets tussen zat? Volgens meneer “fatale” werd het tijd dat mevrouw zich wat meer met het gezin ging bezig houden. Echt wel vreemde vogels, die gasten. Voor de fans: zowel op Wespelaar als Gevarenwinkel kan je hen dit jaar nog aan het werk zien.

Als derde en laatste kwam de Zedelgemse – Brugse Dust op het podium. Dust  is een stevige coverband die een kwalitatieve act heeft opgebouwd op basis van ongeveer een kwarteeuw podiumervaring. Dust is een zeskoppige formatie, stuk voor stuk mensen met een grote liefde voor muziek. Één frontdame, Nathalie (Natje) Fiers en één frontman Davy Cornelis trekken deze formatie voor. Hun muziek zet aan tot dansen, al moest het dan ook in een plensbui, geen mens leek er zich iets van aan te trekken. Van het rockende ‘You Really Got Me’ van The Kinks tot het prachtige ‘One’ van U2, alle genres kwamen aan bod. Tijdens ‘Radar Love’ van Golden Earring kregen we een fenomenale geblinddoekte drumsolo te zien van Andy Latruwe, impressionant! Spijtig genoeg moest ondergetekende dit evenement, tegen haar zin, voor het einde reeds verlaten want er zijn nog altijd mensen die moeten werken voor de kost en ze heeft haar nachtrust meer dan nodig. Toch wil ik Patje en zijn hele aanhang bedanken voor deze fijne zondagnamiddag, misschien wel het begin van een jaarlijks terugkomende happening ???
Leen