Blaublues Haringe Zaterdag 12 november had naar jaarlijkse gewoonte voor de 17de maar het Blaublues festival plaats en Haringe. Haringe, een kleine dorpje tegen de Franse grens. Vroeger gekend om te “blauwen” (smokkelen) nu voor hun Blues festival. Zoals ieder jaar het was het een topaffiche.

De eerste band was Giles Robson, een Engelse blues harmonica speler die nu bij de besten hoort van zijn generatie. Zijn voorbeelden zijn Sonny Boy Williamson, James Cotton en Little Walter Hij wordt vergeleken met Charlie Musselwhite en Paul Jones. Zijn laatste CD wordt geprezen in de Britse blues scene. Het publiek geraakte vlug in de sfeer door zijn. Veel songs die hij speelde met begeleiding van Andy Knight, Jeff Walker en Darren Crome, kwamen uit zijn laatste CD; Bound For The Border en Sarah Lee. Nadat hij het publiek zijn harp voorstelde bracht hij nog A Walter Shade Of en Shady Hart.

In de Tent was One Man Band Philippe Ménard aan de beurt. Philippe afkomstig uit de Bourgondië, die zijn studies om veearts te worden stopte om muziek te spelenbrengt heerlijke foodstomping rocking blues met invloeden van Rory Gallagher, Johnny Winter. Het publiek in de tent genoot van deze Franse artiest. 

Als 2de band op het grote podium stond The Connie Lush Band de ”. Bluesdiva uit het Verenigd Koninkrijk, samen met haar man bassist Terry Harris gitarist, Steve Wright en drummer Roy Martin . Deze zangeres vertelde mij over haar muziek. Om invloeden te vinden voor mijn muziek was het altijd wel simpel, Ray Charles, Nina Simone en niet in het minst John Lee Hooker zijn enkele voorbeelden. Ik probeer altijd de gewone dingen in het leven te beschrijven.

Zo schreef ik 'Lonely Boy' over de jongen die tijdens mijn jeugd naast me op de schoolbanken zat toen ik amper zeven was. We wandelden steeds samen naar huis tot ik moest verhuizen. Ik denk nog zo vaak aan die momenten. Muziek gaat niet over het genre maar over het gevoel. En gevoel heeft ze. Ze amuseert het publiek met haar moves. Vraagt tussen de liedjes door aan het publiek om enkele woorden te vertalen zoals “rode wijn. Veel eigen nummers zoals Shine a light, Fallin down, Send Me No Flowers, en Lonely Boy. Verder ook Love me like a man en Bonnie Rait, 24 Hours Blues van Bobbie Bland brachten ambiance in de zaal. Een heel geslaagd optreden van Connie en co.

Wanneer je vader en oom een blues band hebben, dan is het normaal dat Slam Allen de blues met de paplepel heeft meegekregen. Later speelde hij ook bij James Cotton Band . Slam speelt een variatie van stijlen van blues tot soul, van Memphis tot Chicago. Zijn CD is genomineerd als “best new cd by a new artist 2016 door BMA Hij bracht ambiance en swing in de zaal met zijn soulstem en prachtige gitaarsolo’s. Met I Can get no Satisfaction van de Stones deed hij het publiek meezingen en drukte hij verschillend mensen vooraan de hand. Wanneer hij plots beslist om tijdens Hey Joe van Jimi Hendrix de mensen al gitaar spelend te begroeten vooraan in de zaal is de euforisch. Ook toetsenist Pietro Taucher gaat nog een solo op zijn Keyboard. Slam Allen, bassist Jeff Anderson, drummer Garmine Bloisi en Pietro Taucher op keybords gaven een fantastische set.

Als laatste was Mr Sipp en Terri Odabi. Castro, afkomstig van McComb in Mississippi, genoemd "The Mississippi Blues Child" begon gitaar te spelen op zijn 6de. Door hard te werken en volharding heeft hij de gitaar onder de knie, schrijft teksten, composeert en entertaint. En dat laatste kon het publiek waarderen. Eerst samen met Terri die de set opende met een lied uit haar recente cd My Blue Soul daarna met covers van Koko Taylor. Plots was Terri er niet meer en begon Mr. Sipp aan een mooi optreden. Opwindende nummers met een soul gehalte deden het publiek meebewegen.

 

 

Mooie gitaar riffs en het show gehalte deden de mensen genieten. Ook bracht hij 'The Thrill Is Gone' van BB King, Little Wings van Jimi Hendrix. Verder speelde hij nummers uit zijn cd It’s My Guitar zoals Can I Ride, Miss Jones en Yes Man. Bij Aint Nobody Business, uit zijn laatste cd The Mississippi Blues Child, deden Castro en bassist Jeff Anderson samen moves naast elkaar op zijn ‘ZZ Tops’. Na hun optreden werd, Stanley Dixon als drummer in de bloemetjes gezet omdat het zijn verjaardag was.

Het 17de Blaublues festival in Haringe mag men meer dan geslaagd noemen. Uitstekende internationale bands die de volle pond gaven. Zeker om er volgend jaar er opnieuw naar uit te kijken.