Scheldeblues #11 Festival Arsenaal Theater Vlissingen (NL) (26-12-2019) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Scheldeblues info bands: Bliss Avenue (NL) - Well Well Well (B) - The Blue Clay (NL/B) - Julian Sas Band (NL) info bands: Memo Gonzalez & The Ödzemirs(US/D) © Rootsville 2020

Het wordt ondertussen een jaarlijkse gewoonte om het eerste festival van het nieuwe jaar mee te pikken in Vlissingen. Onderussen zijn ze daar al aan hun 11de editie toe. Wijlen dus weg naar onze Noorderburen, alwaar ze weer een muzikestoofpotje hadden klaargemaakt, waar iedereen wel zijn gading zou kunnen vinden. Dikke mist onderweg, maar dat kon ons niet tegenhouden. Naar goede gewoonte veel bekende gezichten. Zo was er de bende van Zelzate, een vertegenwoordiging van de bluesclub in Stekene en zowaar collega Steven, die zich reeds op de eerste rij had genesteld.

Zoals gewoonlijk werd er een band voorzien , om tussen de hoofdacts door, hun ding te doen in de foyer. Dit jaar was deze taak weggelegd voor de Nederlandse formatie Bliss Avenue. Voor mij totaal onbekend, dus wat opzoekingswerk drong zich op.

Deze Zeeuwse bluesband werd in 2015 opgericht door gityarist Alex Witteveen. Verder is de band aangevuld met Frans Penning op drums, Paul Notenbaard op basgitaar, Dave Vreeke op gitaar en frontvrouw Annelies. De band staat er om gekend om lekkere dansbare blues/rockmuziek ten gehore te brengen. Ze zijn vooral geïnspireerd door mensen als Walter Trout, Dana Fuchs of nog Robben Ford. Het steviger werk dus. Het zou dus potige rock ’n roll raw blues worden. Aangenaam om het wachtende publiek wat op te warmen met een aantal covertjes, gaande van Gary Moore’s ‘All Your Love’, over Popa Chubby’s ‘Stoop Down Baby’, naar ‘The Wrong man’ van Ana Popovitch. Aangenaam, maar ook niet meer.

De eersten die we dachten op het podium in de grote zaal te mogen zien, waren Belgen, met name Well Well Well. Echter stonden deze in de foyer opgesteld. Geen erg eigenlijk, maar geen volledige set voor onze landgenoten, maar wel pauze opvullen.

De nieuwe band is opgebouwd rond Renaud Lesire (gitaar en zang), Gert Servaes (drums)en Fabian “Lord” Benardo (harmonica en zang). Het betere werk, primitieve “kick ass blues”, vol rauwe grooves, voodoo blues en straight up boogies. Dit is de echte “North Mississippi Country Blues” à la Burnside, waar ik een echt boontje voor heb. En het was echt Burnside in een nieuw jasje gestoken. Trukendoos open om de zang te laten klinken of het zo uit een metalen doos kwam. Fabian die zoals gewoonlijk zijn duivels ontbond. Iets minder hevig deze keer, gezien het klein formaat van het podium. De aanwezigen konden dit wel smaken en er stond dan ook veel volk voor het kleine podium en de eerste shakers verschenen ten tonele.

De, door Renaud, geschreven songs zouden een dode hebben doen dansen te beginnen met ‘Shake It Baby’, ‘Wild About You Baby’, ‘Mellow Peaches’ of ‘Watcha Think’. Dit is blues naar mijn hart. Rauw en swingend en met een band waar het speelplezier vanaf spatte. Bij hun tweede set bleef het trio op hetzelfde hoog niveau presteren. De vergelijking met de "Boogie Beasts" wordt snel gemaakt maar eigenlijk heeft dit zijn eigen tintje en is toch volledig anders. Nice job boys !

De tweede band van de avond, de onvermijdelijke The Blue Clay, onder de bekwame leiding van organisator Wouter Verhelst, en hiervoor mochten we richting grote zaal trekken.

De band bestaat uit een mix van Belgen en Nederlanders, maar allemaal uitzonderlijk goede muzikanten. The Blue Clay speelt akoestische blues, folk en americana. Inmiddels bekend door de flinke dosis energie. Naast eigen werk van met zowaar 3 albums op hun naam, speelt de band blues en hillbilly nummers met invloeden uit bluegrass-, tex-mex- en zydeco muziek. Ik kan de keren niet tellen dat ik hen al aan het werk zag en nooit hebben ze mij ontgoocheld met hun aanstekelijke sets. Het was deze keer dan ook niet anders.

De band bestaat nog steeds uit Wouter Verhelst (gitaar, trekzak, zang), Ilse Van Dooren (percussie en zang), Repete van Merode (zang / contrabas) en Geert De Block (drums). Deze keer extra gast Glenn ’t Gilde aan de sax. En het werd als vanouds een feestje te beginnen met ‘Future Train’gevolgd door het fijne ‘Change My Way Of Living’. Energiek als altijd en alles met plezier gespeeld. Het enthousiasme straalde over op het publiek en die gingen daar uit hun bol. De band bleef scoren met nummers als ‘Down Here Below’ of het knappe ‘Get Right Church’om in een apotheose af te sluiten en het dak er af te blazen met ‘Rock This House’ en ‘7 Nights To Rock’. Dikke portie feelgood music op een professionel manier aan de man gebracht. Als je dépri bent moet je maar even naar hen luisteren en je wordt er zowaar happy van !

De volgende op het lijstje , was gouwe ouwe Memo Gonzalez. Tegenwoordig niet meer als van ouds met zijn Bluescasters maar wel met de familie Özdemir, zijnde Erkan aan de bas, zoon Kenan op gitaar en de andere zoon Levant aan de drums. Een frisse injectie die het geheel een nieuwe, tweede adem gaf. De muziek van Memo is geschikt voor iedereen, echte Texas roadhouse blues, vermengd met een snuifje soul en wat straight rock ’n roll. Feesten geblazen dus bij deze, lettelijk’ gigant ‘van de mondharmonica.

De Özdemirs mochten de zaak in gang trekken met een instrumentaaltje gevolgd door een door Kenan gezongen nummer, waarna Memo, zijn fors postuur naar de microfoon sleepte en inzette met het stevige ‘What The Hell Is Wrong With You?’. Boenk derop en iedereen midscheeps getroffen door zijn stevige East Texas party music. Memo weet het publiek perfect te bespelen en richt zich vooral tot de dames, een echte charmeur dus. Hij pakt iedereen in met ‘Lonely Boy’ waarna hij even gaat rusten en Kenan het even mag over nemen met ‘One Of These Nights’. Party is het wel en neigt soms ook naar Zydeco met het knappe ‘Louisiana Lover Man’ gevolgd door ‘Watch Out’, waar we een vleugje surf kunnen bespeuren. Het begeleidend trio van vader en zonen weet Memo perfect te ruggensteunen met knap gitaarwerk en een leuk drummende Levant. Te snel voorbij eigenlijk, maar het publiek zat al in gedachten bij Julian Sas waarschijnlijk want het lukte pas na heel veel moeite om een bisnummer los te krijgen.

We zouden niet in Nederland zitten, mocht er geen stevige bluesrock op het programma staan. Onze noorderburen zijn er blijkbaar verzot op, iets wat ikzelf moeilijk kan zeggen. Afsluiter van de avond was de Julian Sas Band. De man staat nooit stil en is ondertussen al aan zijn 10de album toe. Geïnspireerd door Jimi Hendrix, Alvin Lee en Rory Gallagher, brent hij een eigen twist in zijn bluesrock en boogienummers. De band bestaat verder uit Roland Bakker aan de toetsen, Fotis Anagnostou aan de bas en Lars-Erik Van Elzakker aan de drums.

Ik wist al hoe laat het was toen ik voor het podium ging staan. Twee, jawel twee, super Marshall verstekers , elks voorzien van 2 mics. Dan weet je het wel zeker. En ja hoor, daar kwamen ze aan , de aan bluesrock verlekkerde fans. Direct ging de temperatuur de hoogte in, die van mij ging echter naar beneden. Luid, luid en nog eens luid. Loeihard was het. Neen, niet aan mij besteed die hap. Zoals er eens ene zei “Vader laat deze beker aan mij voorbijgaan”. Ik heb de goede raad aanvaard en ben door de dikke mist huiswaarts gekeerd. Bluesrock, het zal nooit mijn ding worden vrees ik.....

Voor de rest, alweer een fijne editie. Goed in elkaar gestoken en iedereen wist er wel zijn gading in te vinden. Op naar editie 12 zou ik zo zeggen.

Marcel

more pics...