Old Californio (US) tiltle: Metaterrania music: Country-Folk release date: 2023 promotion: KG Music Press info artist: Old Californio © Rootsville 2023

Gelegen op de harde granieten hellingen van het San Gabriel-gebergte. Verankerd in gesteente, badend in stof, trotseert Old Californio gemakkelijke categorisering. Hun country-folk getinte rock & roll; geworteld, organisch en expansief van geest, vindt zijn oorsprong in een omgebouwd kippenhok in een vergeten straat, rechtstreeks uit de verbeelding van R. Crumb. Als je het weet, weet je het.

De band heeft in de loop van hun 16-jarige geschiedenis zes albums uitgebracht; Langs het kosmische gras (2007), Westering Again (2009), Sundrunk Angels (2011), Songs from the Sea of Cortez (2021), Old Californio Country (2022). Nu met Metaterranea uit 2023 bevestigt Old Californio opnieuw dat ze hun eigen landstaal hebben om te spreken en een apart verhaal te vertellen hebben.
Onder leiding van de rondscharrelende dromer, songwriter en zanger Rich Dembowski, wiens teksten de uitgestrekte, glooiende eiken savannes oproepen die hem inspireren, samen met gitarist/zanger Woody Alplanalp, bekend van zijn inventieve werk met Bobby Womack, Aloe Blacc, Nels Cline en Thomas Mapfumo , (om nog maar te zwijgen van zijn eigen solowerk). Old Californio vormt hun hart, een conglomeraat van oude vrienden met een lange geschiedenis en een gevarieerd verleden.

Jarenlange drummer/zanger Justin Smith (Howlin Rain, The Seeds) legt een stevige ritmische basis vast, terwijl toetsenist Jon Niemann (GospelBeach) naam heeft gemaakt in de regio LA als veelgevraagd sessiespeler/arrangeur. Jason Chesney (Mike Nesmith), al jarenlang bassist van de Californios, markeert zijn terugkeer met een fantasierijk tapijt van Beach Boys-achtige harmonieën, terwijl gitarist Paul Lacques (I See Hawks In LA, Chris Hillman en Stan Ridgeway) zijn unieke gitaar en lap toevoegt. staal.

De line-up van Old Californio wordt opnieuw aangevuld met bassist Corey McCormick en drummer Anthony Logerfo, beiden van de ritmesectie van Neil Young via Lukas Nelson’s Promise of the Real. Lon Hayes en Andres Renteria dragen respectievelijk extra drum- en percussiewerk bij. Na hun laatste release van Old Californio Country uit 2022, een album met voornamelijk covers, markeert Metaterranea een terugkeer naar vorm voor de band. Albumopener ‘Old Kings Road’ begint met de verweven B-bender-harmonieën van Woody Aplanalp en Rich Dembowski. Het lied volgt de route van de ooit verloren gegane El Camino Real, die langs de grens van de Golden State loopt, en wordt gezongen vanuit het uitkijkpunt van de duikstekken en drinkplaatsen in de oude stad die je onderweg tegenkomt. Zoals Dembowski opmerkt: “Het was de eerste keer dat ik echt het feit omarmde dat Old Californio een barroomband is. Maar de bar is niet zomaar een bar, het is een ritueel. Mensen zijn actief bezig met het verlichten van hun weekdag. Het is dus ritueel, net als religie.

“Uit de plooien ontvouwt zich – alles wordt ongedaan gemaakt door ontwerp”, ontvouwt de openingszin van “Come Undone” zich als een origami-mysterie. Ondersteund door Jon Niemanns barrelhouse-piano, spreekt het nummer met een gemak en vertrouwdheid die teruggrijpt op The Band of Slim Chance. Het leven kan angstaanjagend zijn, maar zoals Dembowski, hier op harmonie vergezeld door drummer Justin Smith, uitlegt: 'En hoewel het verleden voorbij is, ligt het niet achter je, de ziel houdt geen avondklok, en waar je eindigt begint alles, en al het andere begint waar jij eindigt". Het herinnert ons eraan dat het leven er is om te ontdekken, dus laten we de verwondering in gedachten houden.

“The Swerve”, samen met het akoestische en ingetogen “Timeless Things”, zijn begeleidende stukken die losjes gebaseerd zijn op Lucretious’ gedicht “On the Nature of Things”. Dembowski legt uit: “Het spreekt over het idee dat we niet het centrum van het universum zijn, maar deeltjes die in een groter proces ronddraaien”, vervolgt: “We zijn gemaakt van atomen die alleen maar recyclen, en we assembleren tot iets dat tijdelijk is. We zijn tijdloze dingen die een korte tijd duren voordat we weer tijdloze dingen worden. Het is het idee dat we goddelijke wezens zijn, gevangen in de ruimte.”
“Het is een lange en bochtige weg waar we ons op bevinden, ik vraag me af waar deze ons zal verlaten.” Het lyrische optimisme aan het begin van ‘Destining Again’ schetst een midtempo, country-achtig beeld van een toekomst die voor je opengaat, een reis voorwaarts in dezelfde geest en sfeer als Moby Grape’s ‘Ain’t That A Shame’. Het optimisme van het nummer wordt echter snel gelogenstraft door een innerlijke strijd: het is geen lot waar je op wacht, het is wat altijd voor eeuwig zal gebeuren. Het deuntje opent als een eenvoudig nummer, in harmonie gezongen door Dembowski en Justin Smith, ondersteund door Jon Niemanns B3 en de veelzijdige gitaar van Woody Aplanalp, terwijl Jason Chesney een zwevend tapijt van vocale harmonieën door de eindsequentie weeft.

Omlijst als een innemend akoestisch pastoraal nummer, 'Weeds (Wildflowers)', zingt Dembowski over onkruid als perspectief, uitgeworpen, maar haalt het op grillige wijze zijn schouders op. Samen met de delicate, ouderwetse harmonieën van Jason Chesney wordt het nummer afgerond door Corey McCormick op contrabas en Lon Hayes op penseelvoering, terwijl de nylon gitaar van Woody Aplanalp bloeit en door stralen van optimistisch zonlicht springt. Onbezonnen en onbezonnen is ‘The Seer’ een Crazy Horse-achtige stomp, die begint met de zin ‘Er zit een scheur in het weefsel van de werkelijkheid waar je, als je dat wenst, doorheen kunt glippen’.

“Tired For a Sea” is een akoestisch en orkestraal gezangboek gezongen in bariton. Dembowski, Aplanalp en Niemann worden bijgestaan door Corey McCormick op contrabas en Anthony Logerfo op drums. Zoals Dembowski opmerkt: “Het nummer was oorspronkelijk bedacht met een heel ander gevoel, maar Corey (McCormick) kwam binnen met een basfiguur die de aard van het deuntje veranderde, waardoor het veel psychedelischer werd. Tekstueel was het de bedoeling om het simpel te houden. Geen grote woorden, geen psychedelische dingen, gewoon simpele woorden die zouden werken en een idee zouden beschrijven. ‘Ik ben een rivier die moe wordt van een zee’.

Een ¾ maat bariton, in stijl geïnspireerd door Fred Neil, “Just Like A Cloud” wisselt tussen zwaar treurzang en gemoedelijke swing. Live uitgevoerd in de studio door Aplanalp, McCormick en Logerfo, de plek als afsluiter van het album is geen toeval. Zoals Dembowski in zijn instructies aan hen zegt: “Ik wil dat dit volledig over jazz gaat. Ik wil dat dit jullie zijn die jullie muzikaliteit uiten. Terwijl de laatste tekst zingt: ‘I’m going to discorporate’, vallen jullie voor de eeuwigheid uiteen in een jazzidioom”.

Als hun zesde volledige release in een geschiedenis van 16 jaar bevestigt Metaterranea Old Californio als een band die zich in een consistente staat van muzikale evolutie bevindt. De line-up is terugkerend en toch flexibel, het klinkt vertrouwd en toch onverwacht, de wortels in de aarde en toch het hoofd in de wolken. Metaterranea markeert inderdaad een terugkeer naar vorm voor Old Californio.