Nienke Dingemans (NL) Blues (club concert) CC Palethe Pelt (10-01-2023) reporter & photo credits: Freddie info club: CC Palethe info artist: Nienke Dingemans © Rootsville 2023

Eind 2021 viel bij me de debuut EP 'Devil On My Shoulder' van Nienke Dingemans in de bus. Ondertussen zijn we 2023 en is dit bij mijn weten nog maar de tweede maal dat ze de grens met Nederland komt over te steken, en dit is heel spijtig want deze jonge deerne is blues pur sang. Vorig jaar was collega Marcel al richting 'Beuling & Blues' in Boechout getrokken en dus kon ik deze kans niet laten voorbij gaan, dus richting 'CC Palethe' te Pelt alwaar Tom Coppers met zijn fijne neus deze ruwe diamant als clubconcert heeft geprogrammeerd.

Helaas kon de band niet volledig zijn doordat gitarist Jan van Bijnen dringend werd terug geroepen naar Nederland en bij deze hopen we dat alles goed is gekomen. Met een kleine omschakeling wisten deze professionals dan toch alles in goede banen te leiden.

Na een kleine ontmoeting backstage met dit natuurtalent werd het tijd om aan het concert te beginnen. Naast Nienke Dingemans bestaat de band nog uit Joost Verbraak (drums, trompet) en Joris Verborgt (basgitaar). Nienke heeft drie sixstrings tot haar beschikking waaronder een akoestische Gibson en op de koop toe ook nog een keyboard. Op het scherm zag je de boodschap van 'Hoe een meisje van 14 de Blues kreeg', het antwoord zouden we zo meteen gaan krijgen.

Met hun opener van vanavond nemen ze ons mee richting 'Big Easy' mede door het aangename geluid van de trompet en een nummer van 'Ma' Rainey'. Van deze 'Mother of the Blues' brengen ze 'Prove It On Me Blues' uit 1928 en kunnen we daarbij al meteen stellen van this is as black as the night. Wanneer Nienke dan overschakelde naar haar eigen nummers als met 'Why Does The Caged Bird Sings' wordt iedere blues liefhebber hier in de zaal al meteen stil van emotie.

Om het bij die iconische madammen uit de blues legacy te houden brengt ze dan nog op de koop toe 'Hound Dog' van 'Big Mama Thornton' uit 1952. Maar verder dan op de ingeslagen weg en bracht deze Nienke Dingemans ons under a spell door het brengen van 'Come On in My Kitchen' uit 1936 van haar eigen betovergrootvader Robert Johnson. Je kon tevens de nummers ook visueel volgen op het grote projectiescherm achter de band met voor deze laatste song eentje van de crossroads incluis een justitieboom.

Terug dan naar wat originals waarmee Nienke dan ook weer komt uit te blinken. Zo brengt ze geïnspireerd door Dolly Parton het lichtjes met country geïnfiltreerde 'Heartache Train'. Ietwat anders maar toch ook weer zo talentvol zet ze zich achter haar keyboards voor het brengen van eentje waarvoor 'Shakespeare' als inspiratie diende. En zo zaten we meteen terug in New Orleans, een nummer dat ons transporteerde naar een 'Second Line Parade'. De toevoeging met regelmaat door de trompet van Joost is gewoonweg subliem te noemen, een blijk van een uiterst muzikale kennis.

Nog net voor een kleine break toont Nienke nogmaals haar veelzijdigheid met 'Free' van 'Florence and the Machine', gewoon omdat het mooi is, en zo kunnen we met z'n allen hier even terug adem halen.

Even de rockchick in haar naar boven laten komen door het brengen van 'Ramblin' Man' van de broertjes Duane en Gregg AKA 'The Allman Brothers' waarna ze terug richting keyboards stapt voor alweer een nummer van een iconische bluesmadam Van Etta James brengt ze zo een ietwat eigen versie van 'I'd Rather Go Blind'. Een versie bestemd voor de 21st century blues.

Dan maar terug naar haar debuut EP 'Devil on My Shoulder' want het was daarvoor dat we net z'n allen naar 'CC Palethe' waren afgezakt. Uit dat straffe debuut bracht ze zo het howlin' 'Mississippi Road Blues' en het mooie 'Tennesee River'. Even dan terug naar de mannelijke zijde van de geschiedenis van de blues met 'The Sky is Crying' uit 1959 van Elmore James.

Vervolgens komen we ook uit bij de titeltrack met 'Devil On My Shoulder' en krijgen we een primeur met 'Last Night Blues', eentje dat we op het nieuwe album van Nienke Dingemans ook zullen te horen krijgen. Helaas was dit ook het einde van haar passage hier in Pelt.

Zo werd de zaal uit die beklijvende stilte gerukt en volgden uiteraard de oh's en de ah's. Meteen goed voor een boogie en zo twee bissers. Met dank aan Tom Coppers voor zijn alertheid op de markt want de anderen liggen hier nog in een diepe winterslaap. Voor Nienke, Joost en Joris nog dit: het komt allemaal goed want dit is klasse met een grote 'K' en zo zouden we 'The Last Train To Brooklyn' nog bijna missen.

Op 28 februari is er hier een clubconcert met 'David Ronaldo & The Dice', dit in functie van hun nieuwe album 'Tunes For A Dime'. Ook weeral niet te missen!