Sister Suzie (UK) Rhythm 'n Blues Banana Peel Ruiselede (04-12-2023) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artists: Sistre Suzie © Rootsville 2023

Nadat ik vorige dinsdag getuige waren geweest  van een geweldige herdenking van Tiny Legs Tim, verliep de rest van de week redelijk rustig, althans op muzikaal gebied. Tijd dus om daar verandering in te brengen en was het weer tijd om richting Banana Peel te trekken, waar Sister Suzie het dak van de joint zou spelen, daar was ik volop van overtuigd. De rest van de aanwezigen blijkbaar ook, want alweer was de tent uitverkocht.

Sister Suzie aka Suzan Simms is afkomstig uit Northtumberland, klinkt even rauw als Etta James, bezit evenveel soul als Irma Thomas en blijkt zo brutaal te zijn als Cindy Lauper. Deze zinsnede heb ik al eens gebruikt, maar ik vind dat nog steeds de beste manier om Suzan te beschrijven. Overal waar ze komt steekt ze het vuur aan de lont en is het tijd voor een feestje.

Haar eerste album “Ain’t A Lady” dateert al van 2018, zit boordevol 50’s/60’s rhythm & blues en soul, hier en daar opgepept met een rockabilly geluid. Ondertussen is ze bezig met een akoestische plaat en zou ze volgend jaar de studio induiken om met haar Belgische muzikanten haar muziek op vinyl te laten persen. Alvast iets om naar uit te kijken.

De Sister is steevast vergezeld van haar vaste gitarist Matt Jackson. In de rest van haar band, niets anders dan Belgisch muzikaal talent. Zo hebben we piano wizzard Ilja De Neve aka Ilias  Scotch aan de toetsen, Bernd Coene aan de drums, Micha Teller aan de bas en vandaag was Thomas Van Gelder de man aan de saxofoon.. Time to party folks !!

Met het instrumentale ‘Moanful’ werd dit optreden in gang getrokken, waarna Sister Suzie ons onmiddellijk een stevige ‘Shame Shame Shame’ tussen de kiezen propte. Bij deze kwamen we te weten dat de Sister een grote fan is van Irma Thomas want iets later kregen we er nog twee op ons bord met ‘You Can Have My Husband’ en ‘Hipshaking Mama’. Tussendoor had ze ons al bekoord met knappe songs als ‘Stop These Teardrops’ en ‘Cry On’.

Suzan heeft een voorliefde voor de grote blues dames uit de geschiedenis want ook Big Mama Thornton kwam aan de beurt met ‘Call me Big Mama’. Met ‘Working Girl’ en ‘Another Waste Of My Time’ kregen we twee eigen nummers, want ook dat zit in het totaal pakket van Sister Suzie. Ze brengt alles aan de man met een kamerbrede glimlach die de hele avond op haar gezicht zal gebeiteld staan. Met veel zin voor (Britse) humor brengt ze haar songs aan de man en weet in geen tel de aanwezigen voor zich te winnen. Matt, Ilja en Micha dragen de band. Bernd houdt het geheel zeer rustig met zijn drumwerk enkel aan Thomas is het wat te horen dat hij zich precies nog moet inwerken in de band.

Met ‘Ain’t No Lady’ en ‘Knock Knock’ krijgen we er nog twee van de hand van de Sister waarna ze het eerste deel aflsuit met een heel knappe versie van ‘Hound Dog’, alweer van Big Mama Thornton.De pauze kwam goed van pas om even op adem te komen en een frisse Duvel naar binnen te werken.

In een mum van tijd stond de band terug op het podium en met ‘Parchamn Farm’ met Ilja aan de zang werd het tweede gedeelte aangesneden. Vanuit de “coulissen” klonk dan plots de sterke stem van Suzan, die al wandelend door de club en op de tonen van ‘I Smell A Rat’, de band kwam vervoegen. Ze vervolgde met ‘Sloppy Drunk’ van Lucille Bogan en ‘Bumble Bee’ eentje van Memphis Minnie, waar Suzan duidelijk ook grote fan van is. En we bleven bij Minnie met een knappe ‘Dirty Mother For Ya’, waarbij Ilja zijn duivels kon ontbinden op de 88’s.

Na een zelfgeschreven a capella song getiteld ‘Nothin’ In Ramblin’ bracht Suzan er eentje van Lil Johnson met ‘Stavin’ Chain’. De band bleef op een mooi niveau presteren en Thomas kwam in het ritme en was in het tweede gedeelte voorwaar meer op zijn gemak. De heldere sax klanken vulden op geregelde tijden de Banana Peel en we hoorden dat het goed was.

Met ‘Cheese And Crackers’ kreeg de energieke Suzan zonder enig probleem de medewerking van het publiek, verontschuldigde ze zich bij de organisatie voor het fantastische ‘Layla-Sue’, een ska-achtig nummer waarvan je kriebels in je benen krijgt om ons nadien richting het einde van de wervelende show te begeleiden met ‘Puddentane’ van Lulu Reed.

Een daverend applaus steeg op uit alle rijen van de Banana Peel, zo te zien had iedereen enorm genoten van deze, alweer, schitterende prestatie van Sister Suzie en haar band.

We konden echter de donkere en natte nacht niet worden ingestuurd zonder een extraatje en nadat ze de medewerking van de aanwezigen had gevraagd, op de basversterker was gekropen en op de stoelen van de zaal was gaan staan klonken uit de meer dan honderd monden het gekende ‘Hi Ho Silver’, wat alweer een topper van een avond afsloot daar in Ruiselede.

Suzan is een fenomeen, steeds met een grote glimlach, een fijne dosis humor en zelfs wat zelfspot en tonnen energie, weet ze zonder probleem haar publiek van de eerste minuut in haar zakken te steken. En iedereen laat het zich zonder morren welbehagen.

Dit zijn  optredens waar we steeds naar uitkijken en die er voor mij wat meer mogen worden geprogrammeerd. Weg regen, weg guur weer, dit was hartverwarmend.
Thanks Suzie, you made my day!!!

Marcel