Kenny Barron (US) tiltle: Beyond This Place music: Jazz release date: may 10, 2024 label: PIAS promotion: Lydia Liebman Promotions info artist: Kenny Barron © Rootsville 2024

Van zijn samenwerkingen met de jazzaristocratie (Dizzy, James Moody, Stan Getz, Freddie Hubbard, Yusef Lateef en zoveel anderen) tot briljante collectieve groepen (de Monk tribute unit Sphere) tot zijn eigen uitgebreide discografie als leider: Barron heeft zijn superioriteit in vrijwel elk jazzformat, in elk jazzidioom, in elk jazzbeoefening. Te weten: zijn laatste album, het Grammy-genomineerde The Source uit 2023, was zijn eerste solo piano-release in meer dan vier decennia. “De muziek put uit een schijnbaar bodemloze bron van stilistische perspectieven onder het bevel van Barron”, schreef DownBeat, “en onthult precies waarom [Barron] lange tijd werd gewaardeerd als een meester in zijn vak die in elke omgeving gedijt.”

Nu komt Beyond This Place, een kwintet met een van de meest begaafde en synergetische groepen die Barron tot nu toe heeft geleid. Het is een intergenerationeel ensemble en omvat zijn oude ritmesectie van bassist Kiyoshi Kitagawa en drummer Johnathan Blake, samen met de ongeëvenaarde vibrafonist Steve Nelson, die een van zijn eerste opnamecredits ontving bij Barron, voor de LP Golden Lotus uit 1982 van de pianist. Ook aan boord is de 26-jarige altsaxofonist Immanuel Wilkins, wiens leader-opnames voor Blue Note, The 7th Hand en Omega hem diep respect en bekendheid hebben opgeleverd onder critici en toegewijde jazzheads. Het “kwartet van de saxofonist … is een band geworden waaraan leden van de jonge generatie hun eigen ideeën kunnen meten”, stelt de New York Times. De aanwezigheid van Wilkins dient ook als een herinnering aan Barrons blijvende toewijding aan mentorschap in de jazz, als werkgever van opkomende spelers en als gevierd muziekpedagoog. De cast van alumni van de Barron-school is inderdaad machtig en omvat onder meer Terence Blanchard, Jon Batiste, Aaron Parks en Gerald Clayton.

De composities die Barron heeft gekozen vormen een overzicht van de hele carrière, waarin betekenisvolle selecties triomfen uit het verleden en standvastig enthousiasme onderstrepen. Zoals gebruikelijk wordt het programma vakkundig ontvouwd; live of op plaat, de man weet hoe hij een set moet tempo maken.

Beyond This Place begint met een kwartetlezing van de standaard ‘The Nearness of You’, waarin de tijdloze verwantschap tussen Barron en Wilkins wordt benadrukt – twee modernisten die tegelijkertijd vooruitzien en eerbied hebben voor de jazzgeschiedenis, met techniek in overvloed. Barron’s ‘Scratch’, dat de componist introduceerde als titelnummer van een trio-plaat uit 1985 Dave Holland en Daniel Humair is een heerlijk Monkiaans thema, hier aangevallen met Parker/Roach-gevoel.

'Innocence', een nummer van Barron dat zijn LP uit 1978 voor Wolf Records de titel gaf, is archetypische post-bop, met een strak, noirachtig thema en een langzaam brandend tempo; later is Barron's "Tragic Magic" een levendiger, scherper post-bop-voertuig dat een eerbetoon is aan zijn pianoheld Tommy Flanagan. Blake’s aanbod, ‘Blues on Stratford Road’, spreekt voor zich op de meest bevredigende manier: duurzame hardbop op de hoek van de Blue Note-variëteit. (Blake is in feite een Blue Note-artiest als leider, hoewel zijn dates resoluut eigentijds zijn.)

Melodisch en harmonisch is Barrons geduldig groovende ‘Beyond This Place’ prachtig, met een gospelachtige melodie. Met iets meer dan drie minuten is een Barron-Blake-duet van 'Softly, as in a Morning Sunrise' een albumpiek - een rauwe en openhartige uitbarsting van virtuositeit die je het gevoel geeft alsof je een bijzonder opwindende repetitie afluistert. Zoals altijd is Blake’s drumwerk een toonbeeld van strak gecontroleerde kracht. De opname van “Sunset” brengt Barron terug naar zijn allereerste LP – allereerste nummer zelfs – als bandleider. In 1973, op de Muse-release Sunset to Dawn, speelde Barron elektrische piano en opende het stuk met een ambient, psychedelische ouverture. Hier bewijst ‘Sunset’ hoe volledig gevormd Barron een halve eeuw geleden als bandleider was aangekomen; het voelt representatief voor zijn beste en meest persoonlijke werk: een slimme, sluimerende moderne jazzcompositie die liefde voor Latijns-ritme verraadt en fungeert als een ideale ballast voor transparante, onthullende solo's. Wat Steve Nelson betreft, zijn feilloze goede smaak en doordachte muzikaliteit in de schijnwerpers; met andere woorden, hij lijkt niet in staat om zelfs maar één noot zonder betekenis te spelen. ‘We See’, van Barrons leidende licht Thelonious Monk, is een duoloog tussen de pianist en Wilkins, en doet niets minder denken aan Barrons historische tandemsets met Stan Getz.

Beyond This Place is een geweldige manier voor Barron om aan zijn negende te beginnen – negende! - decennium. Zelfs binnen een discografie vol wonderlijke muziek is het een bijzondere opname van een bijzondere band.

tracks:

!. The Nearness of You (Ned Washington, Hoagy Carmichael) 
2. Scratch (Kenny Barron)
3. Innocent (Kenny Barron)
4. Blues On Stratford Road (Kenny Barron)
5. Tragic Magic (Kenny Barron)
6. Beyond This Place (Kenny Barron)
7. Softly As In A Morning Sunrise (Oscar Hammerstein II, Sigmund Romberg)
8. Sunset (Kenny Barron)
9. We See (Thelonious Monk)