SFJazz Collective (Bra) tiltle: Collective Imagery music: Jazz release date: oktober 17, 2025 promotion: Lydia Liebman Promotions info artist: SFJazz Collective © Rootsville 2025

SFJAZZ kondigt met trots de release van Collective Imagery aan op 17 oktober 2025, tijdens de editie 2024-2025 van SF Jazz Collective, het vlaggenschip van de gerenommeerde organisatie sinds de oprichting in 2004, met als opdracht dat elk bandlid jaarlijks een nieuwe bewerking creëert van werk van een moderne meester en een nieuw in opdracht geschreven stuk. Op Collective Imagery schuwt SFJC voor het eerst arrangementen en presenteert het een programma met volledig originele muziek, waarmee het de uitspraak van zijn eerste vermeende leider en muzikaal leider, Joshua Redman, bevestigt dat het "een waar componistencollectief" is.

Collective Imagery is het eindresultaat van een project in samenwerking met het De Young Museum in San Francisco. In mei 2024 nodigde het museum saxofonisten Chris Potter en David Sánchez, trompettist Mike Rodriguez, vibrafonist Warren Wolf, pianist Edward Simon, bassist Matt Brewer en drummer Kendrick Scott uit om een ​​collectie stukken van hedendaagse Bay Area-kunstenaars te bekijken en een werk te kiezen dat als springplank diende voor hun composities. Aan het begin van hun derde seizoen als eenheid reageerden beide meesters met composities die een veelheid aan visies weerspiegelen, even divers als hun achtergronden, en toch op alchemistische wijze samensmelten tot één groots perspectief. Dit bevestigt de uitspraak van jazzwetenschapper Ben Ratliff uit 2011 dat SFJC "een superbrein is voor hoe serieuze jazz nu klinkt".

"Het is zeer bevredigend om te horen hoe een groep extreem sterke, individualistische muzikanten een gemeenschappelijke taal vindt", aldus Potter, de huidige muziekdirecteur van het collectief. "Iedereens keuze en de muziek die ze bedachten, waren uiterst persoonlijk." Simon, sinds 2010 lid van de SFJC, zegt: "Het is enorm inspirerend geweest om te mogen schrijven voor enkele van de absolute topmuzikanten in de scene, wetende dat je alles kunt schrijven, zonder beperkingen, en dat zij een manier zullen vinden om het te laten werken en beter te laten klinken dan ik aanvankelijk voor ogen had."

Voor zijn twee bijdragen, "Guardian of the Oceans" en "Guardian of the Forest", concentreerde Simon zich op het drieluik "New Normal" van de in India geboren Amerikaanse Rupy C. Tut. Het schilderij toont de respectievelijke bewakers – haar grootmoeders – tegenover een centrale afbeelding van een ring van vuur, weergegeven in lagen geel en oranje. Dit roept letterlijk de alomtegenwoordige bosbranden op die de Californische gemeenschap teisteren, en figuurlijk "de toenemende andersheid en scheiding in de samenleving". Het eerste stuk bouwt op van solopiano tot een uitbundige fanfare, halverwege aangewakkerd door een galvanisch basklarinet- (Potter) pianoduo; De laatste ontwikkelt hetzelfde pianorefrein, modulerend van de ene toonsoort naar de andere, waarbij elk lid ruimte krijgt om commentaar te leveren met een korte solo vol hoge intentie.

Wolfs "The Files" is een reactie op Sadie Barnettes "FBI Drawings: Legal Ritual" uit Oakland, een collage waarop de kunstenaar uitvergrote afbeeldingen van pagina's uit het FBI-dossier over haar vader, een Black Panther, overlapt met grafietpoeder en kleurpotlood. Wolf "haalde vervolgens fragmenten uit meerdere interviews en verweefde ze tot een verhaal, waarbij hij ongeveer 80 procent van de inhoud van het nummer via gesproken woord overbracht." Rekening houdend met de periode in kwestie, "doordrenkt hij de tweede helft van het nummer met een retro-esthetiek uit de jaren 70, die doet denken aan de stijl van Curtis Mayfield."

Rodriguez raakte gefascineerd door "Walking in rainbow rain" van Clare Rojas, een studie in grijstinten met een vrouwenfiguur die achter een vogeltje in de linkerhoek loopt. "Ik wilde met mijn melodie de symboliek overbrengen van de vogel die kan opstijgen en zich niet aan de maatschappelijke normen houdt", zegt Rodriguez, wiens heldere trompetsolo het gevoel belichaamt van "een geluid van hoop en vrijheid brengen, in een poging dat alles te verbinden."

Potters "Unknow Know with What is 12", waarmee het album begint, staat symbool voor een "kleurrijk, wervelend, vrij abstract" werk van Chris Johanson met "majeurtoonsoorten die regelmatig op die wervelende manier veranderen", en een "onconventionele" 11/8 maatsoort die zijn volle tenorsolo en Wolfs heldere, elegante vibrafoonvariaties aanwakkert, vóór Scotts dynamisch genuanceerde drumset-afsluiting. Brewers "Te Quiero Inti", Sánchez' "Listo" en Scotts "The Child Opens Its Eyes to the Earth" zijn even succesvol, bedacht en uitgevoerd met een hoge mate van intentie en emotionele projectie. "Iedereen is een leider van bekende bands, wat de dynamiek van de groep verandert en deze blijft evolueren", merkt Simon op. "Chris, David en ik hebben de muziek heel anders ervaren toen we eind jaren 80 en begin jaren 90 in New York waren dan de jongere bandleden. Door zowel oudere als jongere leden te hebben, blijft het fris en verbonden met de geschiedenis van de muziek."

"De septetformatie is veel kleiner dan een bigband, dus je hoort ieders persoonlijkheid, maar met meer orkestratiemogelijkheden dan een typische kleine jazzgroep", voegt Potter eraan toe. "Er is ruimte voor onverwachte dingen." De democratische ethos, waarbij elk ensemblelid de componist dient, is fundamenteel voor de gemeenschapszin die SFJC de afgelopen 21 jaar in al zijn verschillende samenstellingen heeft behouden. Het is een van de redenen waarom, zoals Simon opmerkt, "muzikanten over de hele wereld ons werk kennen en geïnspireerd zijn door de zeer verfijnde composities die de band heeft kunnen realiseren dankzij de bijzondere omstandigheden en middelen die we tot onze beschikking hebben."

Die ethos maakt het de band ook mogelijk om de kernthema's van de artistieke gemeenschap, wiens respectievelijke visies de inspiratie vormden voor de nummers in kwestie op Collective Imagery, in noten en tonen tot leven te wekken. "Wij jazzmuzikanten denken ook na over veel van deze kwesties", zegt Potter. "Ik denk dat je er niet omheen kunt dat de kunsten een gevoel van empathie en compassie voor iedereen moeten uitstralen, en dat het belangrijk is om, wanneer dingen onrechtvaardig zijn, te zeggen: 'Hé, wacht eens even; dit is wat er echt waar is.' Dat zie je terug in de kunst die we hebben gekozen – en onderling praten we er zeker over hoe we een soort positieve energie kunnen uitstralen die hopelijk op een kleine manier zal helpen via onze muziek."