Blues Peer (zondag) 40 Years of Kings and Legends Peer (08-06-2025) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Blues Peer © Rootsville 2025

Dag 2 van 'Blues Peer' en de feesteditie van '40 Year of Kings and Legends'. Vandaag met de absolute hoofdact 'Los Lobos' maar ook met namen als 'Pokey LaFarge', 'Ana Popovic', Solomon Hicks' en de Nederlandse rockers van 'DeWolff'.

Wij beginnen de dag alvast niet in het gezelschap van de '3 Kings' maar met deze van de '3 Blues Blommekes'... samen met een obligaat glaasje 'Mede' uit Jupille.

Na deze kleine reünie wordt het dan tijd om met die van '40 Years of Kings and Legends' te gaan aanvatten en dat doen we met twee 'Kings' van eigen bodem.

Met op zak hun album 'Promised Land Blues' zijn het 'Guy Verlinde & Tom Eylenbosch' die hier de zondag op gang mogen trappen. Een akoestisch getint begin met oude en nieuwe bluessongs en dit als uitloper van de succesvolle formule 'Guy Verlinde & The Artisans Of Solace'. Niet alleen maken ze formidabele nieuwe songs, zoals “Tears Over Gaza”, ze zijn ook helemaal thuis in de oude originals van onder meer 'Big Bill Broonzy' of een 'Mississippi Fred McDonald' en dit allemaal hier in de 'Club Mississippi'.

In zijn gezelschap vanmiddag is er de alom aanwezige 'Tom Eylenbosch' als wizzard on the black & white keys...en de banjo. Dat Guy Verlinden nog alom geliefd is kan je zien dat de 'Club Mississippi' al meteen goed gevuld is voor het eerste optreden op deze Pinksterzondag. Met het prachtige 'All Is Forgiven' uit het gelijknamige album van 2019 wordt de focus hier meteen gelegd op deze twee uitstekende muzikanten.

De oh's en de ah's komen al vlug aan het oppervlak bij de aanzet van 'Blind Willie McTell' die samen met de componist van dit nummer, 'Bob Dylan' bij Guy Verlinde in de bovenste schuif liggen. Dit samen met enkele originals van de veelzijdige Guy Verlinde maakt het allemaal zo gemoedelijk om luisteren ook voor wie er een zwaar nachtje heeft opzitten, of voor diegenen die hun tentje onder water zagen lopen in een woelige nacht. Afsluiten doen Guy en Tom met 'Reckoning Blues' en de boogie grooves van 'Do That Boogie'.

Meten tijd om door te schuiven richting de hoogmis in de 'Uptown!' tent waar voor ons de muzikanten van het 'G-Roots Gospelkoor' klaar staan. Vorig jaar waren ze niet van de partij maar toen was het uiteraard geen 'Pentecost'. Vandaag wel dus, 'Hallelujah'. We zien alsmaar minder donkerkleurige mama's tussen het koor maar dat zal dan weer de fout van Wilders zijn :-).

Met nummers als 'Down By The Riverside' en het almachtige 'Ride On King Jesus' zien we dat de tent meteen mee is waardoor we toch een kleine tip willen doorspelen aan onze soms al wat te grijze dorpshoeders. Ook aanstekelijk is ‘This Little Light Of Mine’ en is het nu de gelovigheid van de aanwezigen of gewoon gospel die hier wordt verkondigd het slaat wel aan en om het met de woorden van Guy Verlinde te zeggen...All is Forgiven, Amen tot that brothers and sisters but we'gotta move!

Tijd om naar 'La Chapelle' te gaan is er niet want we anders geen foto's van de volgende band wat toch een beetje een minpuntje voor bij de pers. Die volgende band kan je ook best onderbrengen bij de Belgische blues al heeft Bai Kamara Jr. wel exotische roots. 'Bai Kamara Jr. & The Voodoo Sniffers' zijn home ligt in Brussel maar is daadwerkelijk afkomstig uit Sierra Leone.

Zijn begeleidende muzikanten durven al eens van bezetting te wijzigen maar 'Tom Beardslee' van de psychedelische bluesband 'Red Red' is toch steeds vooraan te vinden en zo zal Steve Ceulemans zich ook wel in het publiek bevinden. Met opener 'I Was Born Ready' wil Bai Kamara aantonen dat hij steeds paraat staat om een vlekkeloos concert af te leveren.

We krijgen nog songs als 'Cold Cold Love' en 'Black Widow Spider' maar met 'Shake It, Shake It, Shake It' uit dat geweldige en haast biografische album 'Travellin' Medicine Man' uit 2023 bewijst deze muzikant dat zijn muziek er wel altijd zal blijven staan. Top!

Meteen doorschuiven dan maar richting 'Uptown!' voor een concert met de uit Boston komende blues band 'GA-20'. We waren in 2020 meteen overrompeld toen dit trio zijn eerste voetsporen nalieten op onze 'Vlaamsche bodem' en dat gebeurde in 'Club Goezot' in Oud-Turnhout. Ze brachten enkele smaakmakende albums uit waaronder 'Lonely Soul' in 2019 wat meteen ook hun doorbraak was in Europe. Daarnaast ws er ook nog de Tribute aan Hound Dog Taylor in 2021 maar de muziek van de 'Hound Dog' zal altijd wel levendig blijven bij deze 'GA-20'.

Meteen ook een ontnuchtering toen bleek dat enkel Matthew Stubbs is overgebleven in dit trio die destijds on deden dansen op hun ritmes. Geen Pat Faherty meer maar Cody Nilsen en Josh Kiggans beten dan maar van zich af. Ik zat al in gedachten bij nummers als 'It Hurts Me Too' maar bij aanvang van de tearjerker 'Change My Style' was meteen alle kommer en kwel vergeten en sloten we ook zo Cody in onze armen.

We kregen nog 'Cryin' and Spreadin' en bij 'Stranger Blues' waren we de nieuwe 'GA-20' al wel gewoon. Hun afsluiter 'Easy On The Eyes' kan je dan weer terugvinden op hun in 2022 uitgebrachte album 'Crackdown'. Meteen dan maar doorschuiven als er nog plaats is voor 'King Solomon Hicks'.

'Solomon Hicks' is er eentje die geen veelvraat is wanneer het concerten op ons continent betreft maar misschien daarom dat hij zo steeds vernieuwend weet over te komen. Nog als 'younster' beschouwd is Solmon Hicks gehuisvest in New York en durven we in het bijzijn van zijn vrouwtje er uiteraard dus geen kwaad woord over te zeggen. Grapje!

Solomon heeft veel meer dan “iets”. Hij heeft het gewoon allemaal en hij wordt dan ook niet zomaar gezien als de fakkeldrager van de toekomstige generatie blues muzikanten. Hij laat zeich begeleiden door Kirk Yano (bas) en Tamas Vajda (drums) en als verrassing krijgew we niod de Peerse Little Walter die luister naar de naam Walter Coolen.

Met het brengen van 'Further On Up The Road' uit 1957 van Bobby 'Blue Bland' hoor je dat deze Solomon Hick klassiekers durft aan te vatten met daarin zijn eigen twist. Ook met Dimples lijkt het wel of sit eigen nummers zijn en dan is het de beurt aan 'Little Walter Coolen' die nog wel in eerste instantie een duwtje moet krijgen van Kirk Yano maar hé hij staat hier toch maar als fiere Peerenaar. Zijn inbreng krijgen we met een uitgesponnen 'Help Me' dat ook terug te vinden is op het album 'Harlem' en zo laat hij dat kleine blues instrument hier shinen als nooit ervoor. Even nog een eerbetoon aan TJW met diens 'Polk Salad Annie' om dat af te sluiten met eentje over 'What The Devil Loves' en dat is in ons geval een fris Jupke...

Tijd voor de Nederlandse rockers van 'DeWolff'. Het lijkt wel of de broertjes Pablo en Luka van de Poel en de Hammond wizzard Robin Piso al oudgedienden zijn en toch werd deze band nog maar opgericht in 2007. Net als op dat vorig jaar uitgebrachte album 'Love, Death and in Between' bestaat ook vanavond hun opener uit het energieke 'Night Train', uit het album 'Death Love and In Between', en daarvoor hoeft Pablo verder geen woorden aan vuil te maken op het talrijke publiek hier meteen keer op te jutten. Natuurlijk staan die van 'Mine Blues' en David Ronaldo op de eerste rij...net als ons Eva.

Niet dat we deze 'Wolffpack' met bloempotten overladen want er mag best eens aan de setlist worden gesleuteld al horen we 'Rosita' nog altijd even graag AKA the last fifteen minutes van de show.

Terug dan maar naar de 'Club Mississippi' maar om een vrij plaatsje d-te vinden voor een foto daar waren we te laat voor, het lijken wel Ospelse toestanden. Dan maar ons plan trekken en het doen met wat we hebben voor het volgende concert met 'JD McPherson'. JD McPherson, afkomstig uit Broken Arrow, Oklahoma, heeft over de afgelopen 12 jaar een unieke muzikale weg ingeslagen. Met vier studioalbums en twee EP's heeft hij zijn liefde voor rock 'n' roll, rockabilly en r&b verweven met een geheel eigen songwriting stijl. Zijn nieuwste album, Nite Owls, is een dynamische mix van rock 'n' roll met invloeden van glam, new wave, post-punk en surf rock. Zijn voormalige drummer is nu de hort op mij zoonlief McKinley James en ook daar zijn we fan van.

De openers komen meteen uit het nieuwe album 'Night Owls' en met deze 'Sunshine Getaway' en 'Just Like Summer' zijn de fans al meteen in hun nopjes. De Club Mississippi' is meteen volzet en een dansparty is komende. Met 'That's My Little Suzie' van Ritchie Valens is er uiteraard van stilstaan geen sprake meer.

Wij zijn al lang tevreden dat JD McPherson nog eens naar onze contreien werd gehaald. Uit het kersverse album krijgen we ook het stevig aanvoelende 'Baby Blues'. 'Head Over Heels' kannen we allemaal wel uit het album 'Let The Good Times Roll' uit 2015 en die good times daar nemen we hier akte van ook zij die niet in de 'Club Mississippi' in konden.

Aan de Uptown Stage staat nu 'Heather Nova' op ons te wachten. Ik moet eerlijk toegeven dat deze singer-songwriter voor mezelf nog een onbeschreven blad is. Afkomstig uit Bermuda wist ze in 1994 door te breken met haar album “Oyster”. Metteen succesvol te noemen. In haar bagage heeft ze haar nieuwste album mee met als titel 'Breat and Air.

We krijgen een 'Lady in blue' dankzij die knappers aan het licht. maar genieten we van nummers als 'The Lights Of Sicily' dat meteen ook terug te vinden is op de nieuwe plaat. Ook 'Ghost in My Room' en 'All I Need' komen uit die plaat en zo ben ook ik stilaan fan aan het worden. Alleen is het tijd om naar de andere tent te vertrekken voor een ontmoeting met 'Ana Popovic'.

Helaas zijn we al te laat en is het voor het kleinere podium al een drukste van jewelste. Gelukkig is er nog mijn 'walking stick' om op te steunen. Wanneer Ana Popovic het podium betreed wordt de tent meteen gevuld met funky vibes want Ana is al lang geen bluesrock chick meer sinds de toevoeging van een blazers sectie.

In 2013 stond ze nog op het podium in 't Poorthuis' in een organisatie van 'Blues Peer'. (concert verslag). Vandaag zal het een ietsje minder lang genieten zijn maar we doen het toch met nummers als 'Rise Up' en 'Power Over me' uit haar in 2023 uitgegeven album 'Power'. Zoals steeds worden de spotlights nu verdeeld over de ganse band en niet in het minst op trompettist Davide Ghidoni en op tenorsax Claudio Giovagnoli.

Iemand die er bij is als zo goed vanaf het eerste uur is uiteraard ook Michele Papadia op Hammond en keyboard. Verder krijgen we nog Buthel Bass aan de 5-string bass en drummer Francesco Mendolia. Wij luisteren verder naar Ana met haar 'Queen Of The Pack' en uit de 'Midnight' editie van de 'Trilogy' ook het jazzy 'New Coat op Paint'. Afsluiten is er dan met 'Lasting Kind Of Love' en zo moet ik de dag dan weer verder zonder 'Slow Dance' welk na al die jaren nog steeds mijn Nr One is.

We gaan stillaan toe richting einde van deze '40 Year of Kings and Legends' maar niet zonder nog een feestje te bouwen zonder de 'Levellers'. De 'Levellers' zijn een folkrockband uit Brighton en zorgen er al voor dat de 'Uptown!' reeds gevuld was nog een uur voor aanvang met op de eerste rij blonde furie Els.

Het zou een verplichting moeten worden om op ieder muzikaal event een folkrockband op de affiche te zetten al was het maar om de sleur te breken want concerten van dien aard monden toch altijd uit in een feestje maken, zo ook bij deze 'Levellers. Met nummers als 'The Riverflow' uit alweer 1991 en '15 Years' is het meteen meebrullen hier in de grote tent. Bomvol er kan gewoon niemand mer bij.

En met songs als 'One Way' en zeker ook met 'Freak Show' is het zelfs springen voor diegene die op de laatste plaats staan. Gewoon genieten en alle vermoeidheid op deze Pinsterzondag vergeten. Meebrullen op de tonen van 'Beautiful Day' en als afsluiter ook op 'Liberty'. That's the spirit!

Nog twee te gaan en als eerste is dat niemand minder dan 'Pokey LaFarge'. Ook nu kunnen we geen fatsoenlijke foto meer maken en dus roeien we weerom met de riemen die we hebben. Pokey LaFarge, de veteraan singer-songwriter, stond klaar om verder te gaan toen de pandemie toesloeg in maart 2020. Gedwongen om zijn tourplannen te laten varen, gebruikte LaFarge zijn tijd in East Austin, Texas, om te schrijven en zich creatief verder te ontwikkelen.

Het resultaat is het album In the Blossom of Their Shade, een van zijn meest rijpe en lyrisch sterke werken tot nu toe. Met invloeden van soul, Zuid-Amerikaanse en Caribische muziek, straalt het album positiviteit uit en is het de perfecte soundtrack voor een zomerse avond.

Zijn ritmesectie bestaat uit twee vrouwelijke muzikanten die de zwoele songs komen te begeleiden. We krijgen onder meer 'Fine To Me' en 'Central Time' maar ook zijn enorme chartbuster 'Something In The Water'.

En zo staan we klaar voor het allerlaatste concert op deze verjaardag editie en dit met meteen het laatste optreden van 'Los Lobos'...of toch de nummers want het 'Live' aspect bleek een iets te zijn zonder ziel. Zo herkenden we nog wel 'Evangelina' en 'I Got Loaded' maar het genieten was er enkel voor die zich tijdens de dag al hadden laten inpalmen door Jupiler.

Met alle respect voor het plezier dat ze ons door de jaren heen ons hebben gegeven maar dit was er ver van weg. Ik miste de 'Shakin' Shakes' en daar konden 'Estoy Sentado Agui' of de legendarische 'La Bamba' al lang niets meer aan veranderen. Dan nog liever Rowwen Hèze...of wat dacht je van 'The Seatsniffers'?

dit was '40 Year of Kings and Legends'