Goezot in 't Hofke (zondag) Festival Oud-Turnhout (08-06-2025) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Goezot © Rootsville 2025

Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt, was ik helemaal klaar voor de tweede dag van deze editie van Goezot. De roots dag had al zijn verwachtingen ingelost, was nu af te wachten of deze blues dag dat ook zou doen. Er stonden alvast heel wat fijne namen op de affiche.

De weergoden waren weeral niet echt van de partij maar dat lieten we niet aan ons hart komen, dus trok ik goedgemutst richting festivalterrein. Nog wat enkele buien net voor de aanvang en toen brak de zon door en mochten we de regen vergeten voor de rest van dag en dat vond iedereen prima.

Vandaag stonden 7 acts geprogrammeerd verdeel over het hoofdpodium en de “River Stage”. De eer om de dag te mogen openen was weggelegd voor Jenny Don’t And The Spurs.          

De band is afkomstig uit Portland, Oregon en zet met een mix van opzwepende rockabilly, traditionele country, rauwe garagerock en honky tonk de podia op z’n kop. De band werd twaalf jaar geleden gevormd door zangeres en frontvrouw Jenny Don’t (zang) en bassist Kelly Halliburton(bas), inmiddels een echtpaar. Verder nog in de band Buddy Weeks (drums) en Christopher March (gitaar). Hun muziek lijkt mij niet echt bluesy om een “blues dag” te openen maar laat ons even wachten wat deze, voor mij totaal onbekende band, op het podium zou weten te toveren. En dit was een zeer aangename verrassing.

Ondanks het onchristelijk uur was er al wat volk afgezakt en die konden genieten van een leuke set gevuld met leuke countrysongs. Niet het melige dat iedereen verwacht maar degelijke en stevige alt-country toestanden. Goede band ook en Jenny heeft een aangename stem. Perfect gestoken in een cowboypakje serveerde ze dingen als ‘Flying High’, ‘Trouble With The Law’, ‘Sidewinder’, ‘Bay’s Gone’ of nog ‘The Fire’. Leuke ontdekking en fijne opener onder een steeds vaker piepend zonnetje.

Even verhuizen naar de kleinen tent (jammer eigenlijk) voor het aantreden van één van mijn favoriete band, A Murder In Mississippi. A Murder in Mississippi is een zeskoppige band uit Gent. Ze spelen een mix van Americana, Country, Folk, Blues en Roots. De zachte harmonieën en de pakkende melodieën nemen je mee naar de uitgestrekte Noord-Amerikaanse vlaktes. Deze geweldige band bestaat uit Leander Vandereecken (Gitaar en zang), Mirthe Vandereecken (Percussie en zang), Lore Heyerick  (Banjo, zang), Dieter Vanhede (Toetsen), Alexandra Van Wesemael (Viool) en Stijn Bontinck (contrabas).

De optredens van deze youngsters geven altijd vonken en laten je achter met een ontzettend goed gevoel. Iets om naar uit te kijken dus en zeker omdat ze zowaar driemaal hun ding zouden komen doen. De Gentse “Wolfpack” was weer in goeden doen. Frontman Leander kreeg zonder enige moeite alweer de goed gevulde tent op zijn hand. Hij weet hoe hij het publiek moet bespelen. Kwalitatief waren deze youngsters alweer driemaal oustanding met hun mix van nieuwe en oudere songs. Startend met het welgekende en swingende ‘Black Train’ en ‘Highfield Road’ en alras werden her en der al wat danspasjes gezet. ‘Black Cat Dancing In The Barn’ en ‘The Raven And The Oak Branch Tree’ sloten hun eerste set af.

Ze hadden duidelijk indruk achtergelaten want de commentaren die ik her en der kon opvangen waren superpositief. En het werd enkel beter na de volgende twee sets waarin songs als ‘Wrong Side Of The Road’, ‘Run Brother Run’ of ‘Please (Don’t) Come to Kentucky’ op de aanwezigen werden losgelaten. A Murder In Mississippi had Goezot in de binnenzak gestoken.

Nog maar net gezien op de laatste en schitterende editie van Duvelblues en meer dan verdiend een plaats gekregen op de affiche van Goezot. Ik heb het natuurlijk over Ian Siegal Meets Johnny Mastro. Het is niet de eerste maal dat deze heren hun opwachting maken op Goezot. Siegal is hier al gepasseerd en Mastro ook, toen vergezeld van zijn Mama’s Boys. Beiden namen onlangs met “Easy Tiger” een schitterende cd op, ideale gelegenheid natuurlijk om die vanavond op de fans los te laten. De band bestaat verder uit de broertjes Darryl en Dusty Ciggaar, respectievelijk op drums en bas, maar ook Nick Croes (gitaar) was van de partij.

Op Duvelblues had ik deze mannen al een sterke set weten neerzetten maar naderhand hebben ze hier toch wat grenzen verlegd. ‘Wineheaded’ mocht de set openen op de voet gevolgd door ‘Dog Won’t Hunt’. Als gewoonlijk klonk het geheel rauw en vettig en zowel Ian als Johnny verkeerden in bloedvorm. Ian en Johnny verdeelden de hoofdrollen en Johnny blies zich de pleuris op de mondharmonica. Volgden ‘Who’re In Church’ of nog ‘Miss You Cadillac’. Zo vroeg op de dag maar toch meer dan dik in orde deze performance!

We bleven op het hoofdpodium en dit keer met het steviger gitaarwerk en de komst van The Zac Schultze Gang. Dit jaar één van de meest geboekte bands op ons vasteland want ik kan de keren niet meer tellen dat ik dit powertrio al aan het werk zag. De band werd in 2020 opgericht in Gillingham (UK). Dit powertrio bestaat uit frontman Zac Schulze (gitarist en zanger), zijn broer Ben Schulze (drummer) en Ant Gunnarsson (bas) en samen creëren een zinderende mix van blues en rock. Hun muziek is doordrenkt van liefde voor 20e-eeuwse artiesten, wat resulteert in vlammende, opgewerkte bluesrock. Deze jonge gasten werden in 2023 nog uitgenodigd op Eric Clapton’s Crossroads Guitar festival, en ook op het Rory Gallagher International Tribute Festival in Ballyshannon speelden ze de pannen van het dak.

Echt iets voor de liefhebbers van het zwaardere werk. Ik begin persoonlijk een beetje uitgekeken te raken op deze band. Ongeveer de vierde maal dat ik dit trio aan het werk zie de laatste maanden en ik begin een beetje aan overdaad te lijden. Fans genoeg voor dit genre waar Zac en acolieten al stevig uit de hoek komen met ‘Like It This Way’, of het door Ant gezongen ‘Hole In My Pocket’. Fans van Rory Gallagher kwamen ook aan hun trekken met een goede versie van ‘Laundromat’. Maar draai of keer het zoals je wil: “it’s not my cup of tea”.

Nog steeds op de “Main Satge”, een optreden waar ik heel veel van verwachtte, al zeker na de positieve commentaren op zijn passage op Roots & Roses begin mei. Please welcome Eli ”Paperboy” Reed. Eli ​groeide op in Boston, waar hij als jochie al de platencollectie van zijn vader verslond. Op 18-jarige leeftijd vertrok hij naar Clarksdale, Mississippi, om te spelen in clubs en juke joints. Zijn kenmerkende platte pet leverde hem daar zijn bijnaam op.

Na een muzikale omweg via Chicago keerde hij terug naar Boston. Vol inspiratie en gepakt en gezakt met nieuwe ervaringen dook hij de studio in om zijn debuutplaat op te nemen. Inmiddels heeft Reed een imposante carrière opgebouwd met acht albums op de teller. Hij mengt vintage soul, gospel en authentieke blues tot zijn eigen geluid. Met zijn rauwe, donkere stem klinkt hij als de frontman van een zinderende soul- en funkrevue uit de vroege jaren ​’70 en hij speelt zijn shows, precies of het zijn laatste is. Vandaag was de man in het gezelschap van een Spaanse band maar wat voor één.

Stuk voor stuk klasbakken en dat werd bevestigd bij de stomende set die wij voorgeschoteld kregen. Dit was soul van de bovenste plank met schetterende blazers en een Eli in topvorm. Meteen boenk-patat-derop bij ’Cut You Down’ en ‘Am I Wasting My Time’. Midscheepse treffers noemen ze dat en Eli en de band gingen daar zonder problemen mee verder met ‘Burn me Up’ en ‘Stake Your Claim’. Met ‘Stop talking In Your Sleep’ kregen we een soloact van de “papieren man’ waarna de band full force terugkwam met onder andere ‘Mama Try’, ‘You Gonna Make Me Cry’ om afscheid te nemen met ‘Take My Love’. Dit was gewoon top!

Op het hoofdpodium maakten ze zich klaar om de volgende gasten te ontvangen. Die mannen waren het er al gewoon want het was ook niet de eerste maal dat ze hier mochten aantreden. De über rootsband was vandaag uitgenodigd. Inderdaad, ik heb het hier over The Seatsniffers. Feestje gegarandeerd dus.

Ik weet niet of het eigenlijk nog nodig is om The Seatsniffers te introduceren, maar voor diegenen die de laatste decennia ergens op een onbewoond eiland hebben verbleven, zullen we het toch maar doen. Dé Belgische rootsiconen zijn terug! Herrezen uit de as van de Dizzy Dave Band, ging Dizzy “Big Dave” verder met The Electric Kings en bliezen de resterende leden The Seatsniffers leven in om hun rock ’n roll op de wereld los te laten. Inspiratie daarvoor haalden ze in het schemergebied tussen duistere r’n’b, zwarte rock ‘n roll en een rijkdom aan andere vroege Amerikaanse roots-stijlen zoals rockabilly, country en western, tex-mex, surf enzovoort. Voeg daar een serieuze scheut punk attitude aan toe en je weet waar de band voor staat.

De basis ingrediënten van een Seatsniffers show blijven naar gewoonte bestaan uit korte, maar heftige nummers, vette riffs en een overdosis rock ’n roll! Terug van weggeweest dus deze iconen en in de originele bezetting met Walter Broes (zang en gitaar), Roel Jacobs (tenor en bariton sax), Bop De Houwer (bas) en Piet De Houwer (drums)…. Hope you’re ready to party!! En of het een feestje werd. Gaspedaal ingedrukt van seconde één om pas te stoppen na de bissers. De Sniffers hebben een hele grote schare fans en dat was te zien want ze stonden massaal voor het podium toen Walter & Co ‘Red Hot Mama’ en ‘Linda Lu’ de weide in slingerden.

Energie ten over de mannen zeker als je kijkt hoe Piet zich te pletter slaat op zijn drumstel. Veel hits komen aan bod en worden door de aanwezigen stevig meegebruld. ‘Shakedown’, ‘She Was A Cheat’, ‘UFO’, ‘Loudmouth’ of ‘She’s A Fox’ om er maar enkelen te noemen. Het was alvast geen optie om zonder bisser te vertrekken en met ‘Assembly Line’ kregen we nog extra waar voor ons geld. Axelle Red zou hierna haar tenen mogen uitkuisen om dit niveau te bereiken.

Na de Seatsniffers was het tijd voor de hoofdact van de dag. Iets wat bij velen de wenkbrauwen deed fronsen en zowaar DE vreemde eend in de bijt, namelijk Axelle Red van haar echte naam Fabienne Demal! Ik kan uw reactie al vermoeden en dat was ook mijn eerste gedachte: “wat staat die hier te doen”. Naar het schijnt had ze beloofd om een soul set af te werken. Had mijn twijfels maar was toch benieuwd hoe ze de stap van Franse chanson naar soul zou maken. Blijkbaar is ze nog niet goed bekend met haar muzikanten want de namen prijkten op een spiekbriefje aan haar voeten op het podium. Bij deze wil ik u de namen niet onthouden. Zo hebben we Muka Chainis op gitaar, Yves Baibay op drums, Raphael Debacker aan de keys, Alexandre Spillet op trompet, Jan Eggermont op sax en de backing vocals zijn Daddy Wacku en Jennifer Scavuzzo.

De dame begon sterk. De eerste drie nummers waren van uitstekende makkelijk en inderdaad zeer soulvol en dat met dank aan de uitstekende blazers. Wat betrof Axelle Red zelf moet ik zeggen dat ik niets verstond van wat zij zong en dat heeft niets te maken met het gebrek aan kennis van de Franse taal, maar alles was wat gemompel. Succes bij de fans natuurlijk maar persoonlijk vond ik het maar niets. Vervelend en langdradig en ik was blij dat het gedaan was. Zoals ze zeggen: “de gustibus et coloribus non disputandum”.

De eigenlijke afsluiters van het weekend komen uit de Verenigde Staten en zouden ons de nacht in wuiven. Ik heb het hier over GA-20. Deze band uit Boston, Massachusetts houdt voor de derde keer halt in Oud-Turnhout. Hun missie: een stevige revival opstarten van de traditionele blues. Hun muziek is ongetwijfeld “real blues” maar wordt uitgebreid verrijkt met garagerock, 50’s rhythm & blues, rock ‘n roll en zelfs surfrock.

Hun grote helden zijn Howlin’ Wolf, Hound Dog Taylor, Otis Rush, Johnny “Guitar” Watson en vele anderen. Sinds hun vorige passage blijft enkel Matthew Stubbs nog over van het originele trio. Sinds eind 2024 wordt hij bijgestaan door “nieuwelingen” gitarist/zanger Cody Nilsen en drummer Josh Kiggans. Live is dit trio nog steeds een fenomenale belevenis en prefect om dit feestelijk weekend af te sluiten. Dit was andere koek en de real stuff. Vergeten was het softe gedoe van Axelle Red. Big party in de kleine tent en de sfeer was meer dan uitstekend. ‘Cut You Lose’ en ‘Change My Style’ openden de debatten. Energiek en ruig en de aanwezigen zagen dat het goed was. Verder met ‘Fairweather Friend’, ‘Dry Run’ en Hound Dog Taylor’s ‘Give Me Back My Wig’. Mannekes dit was schitterend. Naar het einde toe en steeds volle gas met ‘She’s Gone’, ‘I Don’t Mind’, ‘Stranger Blues’ om uiteindelijk afscheid te nemen met ‘Easy On The Eyes’. Perfecte afsluiter van alweer een leuke dag.

Bij deze zat de 21ste edite van Goezot er op. Het was weer aangenaam vertoeven daar in de Zweepse Ven. De mannen van Goezot hebben het recept om dit festival meer dan gezellig te houden. Perfecte organisatie, fijne muziek, super sympathieke en behulpzame medewerkers en zeker en vast een dikke pluim aan de kookploeg voor het schitterend eten. Bij deze: “GOEZOT, U was weer geweldig!”

Marcel