Mine Blues #8 Kai Strauss & The Electric Blues Allstars - David Ronaldo & The Dice - Stef Paglia - Mississippi All Stars Gutbucket - The Catsmokes Marktplein Heusden-Zolder (14-06-2025) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Mine Blues © Rootsville 2025

'VIII' betekende voor de Romeinen gewoon het cijfer '8' maar voor een nog jong festival als 'Mine Blues' is dit toch al wel een mijlpaal te noemen. We waren met Rootsville er al bij toen ze als 'Be-Mine Blues' van start gingen in 2016, toen nog gewoon in een mosseltent aan de mine-site van Berginen. Dat jaar dan al met bands als de helaas opgedoekte 'Blues Lee' en een opmerkelijke passage van 'Big Joe & Phantom 309'. Later werd het festival gehouden tussen de gebouwen van de Beringse mijnsite en bleek dit onmiddellijk een succes.

Het streefdoel was toen om het volledig Belgisch te gaan houden maar vorig jaar kwam aan dat idee een einde toen ze de Nederlandse revelatie 'Nienke Dingemans' op de affiche hadden staan. Dit jaar zijn ze in het land van 'wurst und sauerkraut' gaan shoppen en wisten ze 'Kai Strauss & The Electric Blues Allstars' naar 'de mijn' van Heusden-Zolder te lokken.

de ligweide met medewerking van Delirium & Koolputter

Ondertussen is ook de 'BE' verdwenen en spreken we nu gewoon van 'Mine Blues'. Het festival groeide ondertussen uit tot één van de betere georganiseerde events op onze kalender en daar is het marktplein aan 'CC Muze' dan de geschikte plaats voor en dit met hulp van het technische gedeelte van 'CC Muze'. Ondertussen kwam ook hun gesmaakte 'Sunday Evening Blues' op de kalender te staan en na de Coronapandemie verhuisde 'Mine Blues' sinds 2022 van Beringen naar het alhier gelegen Marktplein, en het succes bleef maar aanhouden. Het enige standvastige was nog zoeken naar de geschikte 'MC' waar dit jaar de keuze is gevallen op Wouter Celis AKA 'Doghouse Sam'.

'MC' Doghouse Sam had alvast zijn basketsloefkes bij...

Zo zijn we hier al toe aan de 4de editie op de locatie van dit drukbezochte festival en hebben ze ook nu in 2025 een selectie bands waar eenieder zich in kan vinden. Sinds ze hier zijn gestationeerd kwam er ook het idee om het prachtige 'Blues Café' als een extra toe te voegen met telkens een 'soort' akoestische set tijdens de change-overs, dit inclusief een rustruimte met whiskey bar. Een setting waar sommigen toch een puntje aan kunnen zuigen...en dat is allemaal de fout van Ilse ;-). Het debiet van 'Rodenbach' daar heeft de 'Vic' dan weer iets mee te maken.

de whiskey bar

Iemand moet het startschot geven en dit jaar is de opener niemand minder dan 'The Catsmokes'. In 2022 vierde deze swingende formatie hun 20-jarig bestaan en tijdens de ganse geschiedenis van de band heeft er maar '1' wijziging plaats gevonden en dat was dat Raffe Claes toen Hans Van Zichem kwam te vervangen. Voor de rest bestaat de band nog steeds uit drummer en pater familias Robert Theys. Op zang en gitaar is het nog steeds Gerrit Cuypers en op de gitaar met de dikke snaren is er Jan 'Jakke' Vermeulen. Het woord is nu aan 'The Catsmokes'.

Het moet zijn dat deze 'Catsmokes' al langs de whiskey bar waren gepasseerd en anders moet dit maar een speling van het lot zijn waardoor de tonen van hun eerste nummer 'Whiskey Or God' het marktplein kont te overwinnen. De aanstekelijkheid wan hun country-rock 'n roll komt zo ook meteen overgewaaid richting het met schroom aankomende publiek maar later wanneer 'Sunny' zou verschijnen zou dit alles terug goed komen, misschien allemaal de fout van Armand Pien.

De dansschoenen of moeten we zeggen 'de basketsloefkes' werden meteen aangetrokken en nummers als 'Twist It' en 'Big City Blues' deden de rest. Ook al hebben we deze 'Catsmokes' al zoveel keer gezien toch is dit een band die mede door hun aanstekelijke sound nooit gaat vervelen. Door het wegvallen op de kalender van bands als 'The Blasters' en 'The Paladins' zijn het onze eigenste Catsmokes die deze sound sfeer hier levendig houden.

'Two Trains' is nog zo eentje waar je niet op kan blijven stilstaan en wat dan met het relaas over Jimmy Wood, een original van deze Catsmokes en een ode aan die iconische frontman van de 'Imperial Crowns'. De verwijzing naar 'The Blasters' was al gevallen en dus deed 'Marie Marie' uit de 'American Music' van 1980 maar de rest. We kregen ook nog 'I'm Shakin' van 'Little Willie John' en de popcorn oldie 'Daddy Rollin' Stone' van Otis Blackwell uit 1953 maar toens, toens werd het tijd voor deze 'The Catsmokes' om in hun 'Long White Caddilac' huiswaarts te keren en zo was 'Mine Blues' dan onder een goed gesternte van start gegaan.

Met de ervaring van oude rotten is het startsein hier goed van start gegaan en kunnen we even richting 'Blues Café' voor een intermezzo met 'AC & Double U Pete'. Ook dit duo gaat al een tijdje mee in onze Belgische blues scène. Beiden spelen ook nu nog bij 'Hoodooman' maar hun verleden kan je ook al samenvatten in een dik boek en speelden ze vorige editie hier nog met hun volledige band. Het altijd wel met stijl aangeklede 'Blues Café' is een creatie van 'Brocante Dèjà Vu' en daar hebben Crosby, Stills, Nash & Young' nu eens niets mee te maken.

Nee dit 'Blues Café' is tijdens de change-overs de speelplaats van 'AC & Double U Pete' die over de tijdspanne die hun is toebedeeld ook nog eens beroep komen te maken op de harpspelers Guido Brassé maar ook op Doghouse Sam. Om maar meteen de juiste schwung erin te brengen is een nummer als 'Rock This House' meteen één van de nummers op het juiste moment. Uiteraard is hun songbook enorm gevarieerd en zo brengt Guido Brass" meteen zijn inbreng op Tom Waits zijn 'Walk Away', zelfs het timbre klopte hier. Prachtig toch maar met nog eentje van SRV is de pret al meteen over en moeten we onze hoofden alweer richting dat prachtige podium richten.

De tweede band op het grote podium is niemand minder dan 'Gutbucket'. Ook Remko Van Damme zagen we hier tijdens de editie van 2022 solo als 'Black Label' tijdens de change-overs. Met zijn band nam hij vorig jaar nog deel aan de 'Belgian Blues Challenge' in de 'Zik Zak' te Ittre. De rest van de band bestaat uit Michael Trompeneers op drums en keys en Rik Lenaerts aan de bas, en zo zijn we klaar voor wat rauwere Delta blues.

De sterkte van deze band ligt in het laidback brengen van de Delta blues met songs als 'Wicked Grin'. Blues is the word, de welgekende shuffles zijn de aansteek hiervoor en dat wisten de blues liefhebbes hier best te waarderen. Nummers als 'Long Gone', 'Shake It' en hun welgekende 'Stones in My Shoes' zijn daar prachtvoorbeelden en zelfs muziek liefhebbers die er nog nooit van hadden gehoord lieten deze 'Delta Blues' hun welgevallen hier op 'Mine Blues'.

Een instrument als een 'Doghouse Bass' is bij deze stijl altijd wel een meerwaarde te noemen, een drummer daarentegen die gelijke tijd zich de keyboard toe effent is dan weer een 'specialleke' te noemen. Met een nummer als 'Me And The Devil' hebben ze het uiteraard over Robert Johnson waar Remco als 'Black Label' je als het moet een ganse middag kan mee boeien.

Helaas komt bij het luisteren van deze zorgeloze ol'school blues ook hier een einde in zicht en genieten we nog voor de volle 100% van het liefdesepos 'Love You Still' om ons dan met een blijvende positieve indruk achter te laten met 'Smoke Stack Blues' en niet het minst met 'Rablin' On My Mind'. Toppie!

In het 'Blues Café' is het nu terug aan 'AC & Double U Pete' en zijn gokken nu met iets totaal anders en halen er met 'Sympathy For The Devel' er zelfs de 'Rolling Stones' bij. Zels 'Locomotive Breath' van dwarsfluit wizzard Ian Anderson en hun 'Jethro Tull' doet de hippies zielen hier onmiddellijk herleven. Even nog wat steviger dan met 'Highway To Hell'. Onze 'AC' gewoon een virtuoos te noemen.

Iets totaal anders dan weer en dat is de schuld van 'Hookrock' van vorig jaar waar Herman en ook wij allemaal achterover kwamen te vallen van een set met de 'Missy Sipy All Stars'. Sinds hun aantreden vorig jaar op 'Hookrock' zijn die van de 'Missy Sippy All Stars' nog moeilijk weg te denken. In Diepenbeek waren ze een binnenkomer van jewelste in die mate dat opperkompel Herman er meteen opsprong. Twee maand geleden kwamen ze in de 'Hnita Hoeve' nog hun tweede album voostellen en dit met een waanzinnig groot succes.

De band bestaat uit de fantastische bluesshouter Leander Vandereecken die vorige week nog aantrad met eigen band 'A Murder in Mississippi' op 'Goezot in 't Hofke' . Yep daarginds onder de 'Sint Baafs Kathedraal' liggen in de echte juke joint 'Missy' Sippy' de talenten zomaar voor het grijpen. Vandaag zijn mee Olivier Vander Bauwede op de Missy Sippy Saxophone', Matt T Mahony op de jazzy getunde Gibson ES en een ritmesectie die bestaat uit drumbeest Bernd Coene en Karel Algoed op de staande contrabas. Wat gaan we krijgen? Blues van het juiste allooi.

De beuk er dan maar in met het intens en rauwe 'Smokestack Lightnin' van je weet wel wie. Het val meteen op dat dit vijftal bijzonder zelfzeker het podium op kwamen. Zelfs het voor sommigen min,de gekende 'Runaway' klinkt hier op het 'Marktplein' als muziek in de oren. Afwisselend komen de spotlights te staan op Leander, Olivier en Matti en dit getuigt enkel van muzikale luxe. Wat dan gedacht van de schitterende cover van songsmid Tom Waits met '2:19' met Olivier op de chromatische bluesharp. Hey, hey, I don't know what to do, Hey, hey, I will remember you, Hey, My baby's leaving on the 2: 19!!! van een treinreisje gesproken!

Wat ander denken hiervan raakt mijn koude kleren niet maar dit is gewoon een 'high standard' te noemen. Verder dan met Bo Diddley's 'Little Thing' en welk nummer deze 'Missy Sippy All Stars' komen aan te raken er is altijd wel wat magie bij betrokken. Neem nu het afsluitende bisnummer waar zowel Leander, Olivier en Matti afzonderlijk het woord nemen op 'Comin' On Hot' en hot waren deze 'All Stars from Ghent' zonder meer.

'Stef Paglia' is uiteraard ook nog steeds de gitarist pur sang van 'The Bluesbones' maar sinds 2017 is hij ook met zijn eigen band alom aanwezig op onze podia. Begonnen als trio met op bas niemand minder dan Geert Schurmans en met drummer Sven Bloemen kwam er ook na een tijdje Tom Eylenbosch zich op de keyboards te vervoegen, en dit bleek meteen ook een schot in de roos. Ondertussen heeft Stef met 'Never Forget' en 'Light & Darkness' ook al twee digitale afdrukken op zijn conto staan en toert hij ook met regelmaat ook aan de zijde van de Noord-Ierse Kaz Hawkins. Vandaag wordt de Geert vervangen door de vandaag alom aanwezige Carlo Van Belleghem.

Een portie stevige bluesrock zit onze weg uit te komen al weet Sef Paglia vandaag de dag ook wat zijweggetjes in te slaan met soul 'n funk. Openen doet hij alvast met 'Stand Up', een nummer uit de in 2023 verschenen EP 'Light & Darkness'. Hier toch volop in de spotlights op 'Mine Blues'. Het varieert hier gewoon van ons wel gekende bluesrock naar het soulvolle 'Warm Instead Of Cold' met daarop ook een impressionante Tom Eylenbosch.

Van soul naar funk gaat het dan 'Cissy Strut' waarna we met 'Old Man' een eigen versie krijgen van Stef Paglia over één van de grootste rocker aller tijden en dan hebben we het al natuurlijk verraden met de titel van het nummer, een verdere introductie is hier op 'Mine Blues' niet aan de order. Toch nog als 'Piece de Résistance' het beklijvende 'Dirty Woman'.

We begeven ons nog eens terug richting 'Blues Café' dat inmiddels alweer is volgelopen voor een nieuwe set van 'AC & Double U Pete' waar we een Medley van de 'Doors' voor de kiezen kregen al waren die er al van 'door' sinds 14.00...en kwam zo ook PA man Doghouse Sam even meeblazen en zo kon de 'Flipperkast' even afkoelen.

Het is bijna zo goed als zeker dat ook onze trots van de Southern Rock' hier op de affiche staat en dit jaar is dit onder het mum van het uitbrengen eerder dit jaar van hun vinylplaat 'Six String Preacher'. We hebben het hier uiteraard over onze rockers 'David Ronaldo & The Dice'. Naast frontman David Ronaldo bestaat deze band uiteraard ook nog uit zijn twee sidemen Dirk Lekenne en Charly Verbinnen. Drie gelijkgestemde gitaristen die soms ook bluesy weten over te komen en zich laten begeleiden door een uitstekende ritmesectie met aan drums Hans Boeye en een dame aan de gitaar met de dikke snaren die luistert naar  Ilse Van den Broek.

Vandaag staan 'David Ronaldo & The Dice' hier 'Full Force' op het podium en dat betekent in de aanwezigheid van de 'black & white keys' die op deze zaterdag uitzonderlijk worden ingevuld door Tom Eylenbosch en nog meer een surprice was de aankondiging van de sublieme percussionist Marco Epis. David Ronaldo hebben in België al de meeste blues festivals aangevinkt maar zoals in iedere familie zijn er altijd wel nakomelingen. Een leemte die wonderwel wordt opgevangen door de familie van 'Mine Blues'. Tijd dus aan de talrijke fans om een feestje te bouwen and so without further ADO we give you 'David Ronaldo & The Dice' Aber Mutter war wieder nicht da, maar wel werd DC Snakebuster (1968-2025) herdacht!

Met hun opener 'Too Blind To See (And A Fool To Believe) krijgen toch ook de blues liefhebbers spek naar hun bek. Vervolgens is er 'When A Good Man Cries' en het in de Delta geboren 'Southbound Again' en zo krijgen ze hier ook in Limburg nog een late release party van 'Six String Preacher' te horen. Blues dat is ook het vermelden van een juke joint met zwarte madammen en dat moeten we ons dan met 'Juke Joint Jamming' voorstellen.

Even een 'cool down' dan met 'Got The World Going Down The Drain Blues' al is het genieten van de samen horende gitaar rifjes zeker zo bewonderingswaardig te noemen. 'David Ronaldo & The Dice' die kunnen sinds het uitbrengen van hun debuutalbum 'Citizen Of The World' in 2019 al terugvallen op een karrevracht originals maar toch kan je altijd wel een zijsprongetje verwachten van de band en vandaag op 'Mine Blues' is dit niets minder dan het ambiance brengende 'Oh Well' van de legendarische Peter Green (1946-2020). Een nummer nog steeds alive and kickin' en dit als sinds de summer of 69. Dit incluis met sambaballen en koebel.

Met een ouwertje 'Fix It' en de titeltrack uit hun laatste album komen we dan uiteindelijk toe aan mijn favoriete nummer en de Walen zouden nu zeggen van...enfin! Tijd dus om de legacy van namen als Jimi Hendrix en Robert Johnson in de spotlights te zetten met de rock 'n roll op 'Too Old To Die At 27' in een sfeer van een Dan Baird en de 'Georgia Satellites'. Toch wel even opmerken dat zeker ook een Peter Green hier al een 'part 2' had van gemaakt :-).

Aan alle feestjes komt een einde en met het brengen van 'Hunted Man prt 1& 2' voelen we het aans ons water dat dit ook hier bijna gedaan is. We krijgen nog 'Burned Up My Love' met het inmiddels al bekende bruggetje naar 'Get Ready' en om geen uitzondering te brengen toch nog een zeldzame cover met 'Whipping Post' van de Allman broertjes of is dat dan toch niet van 'David Ronaldo & The Dice'? Niet vergeten dat deze formatie ook dit jaar het startschot zal geven op 'Swing Wespelaar' en draai of keer het hoe je wil van deze deze Southern rockers met bluesy insteek krijg je nooit genoeg al is het helaas zeker dat het 'Open Air Festival' in het Roemeense Brezoi waar deze band zal aantreden voor ons nu net een stap te ver is, al denk ik dat we er wel een reporter zullen hebben al was het maar voor een fotooke ;-)

Alvorens ons nog een laatste maal richting het prachtige podium te begeven snuiven we nog even de sfeer op van 'AC & Double U Pete' hier in het geweldige 'Blues Café'. Daarna is het de beurt aan de headliner van deze editie 2025 met 'Kai Strauss & The Electric Blues Allstars'. Ook Kai Strauss kennen we al jaren want hij was in het verleden ook sterkmaker bij 'Memo Gonzalez & The Bluescasters' die meermaals het vuur aan de lont kwamen te steken in de helaas verdwenen 'The Borderline', en kijk 'de' Fred was er zelfs!

Naast Kai Strauss hebben we ook Kevin DuVernay op basgitaar, Paul Jobson aan de keys en Henri Jerratsch aan de drums. Zonder blazerssectie mochten ze evenwel niet binnen in Heusden-Zolder en dus bestaan deze horny horns ook uit Tommy Schneller op saxofoon en Jens Buschenlange op trompet.

Met een instrumentale intro samen met de aankondiging van Kai Straus werden de debatten hier geopend als laatste band op deze editie 2025. Daarna kunnen we genieten van 'Stand Strong Together' uit het in 2022 uitgeven album 'Night Shift'. Ook 'Bad Loser' komt uit datzelfde album en zo leren er hier toch wel een paar kennis maken met de blues van Kai Strauss.

'Guest In The House Of The Blues' kan je dan ook weer terugvinden op zijn album 'In My Prime' uit 2020 en zo komt 'Hard Life' uit het 'Electric Blues' album van al meer dan 10 jaar oud. Wat we horen is Chicago Blues in stijl en daar hoeven verder geen woorden aan worden besteed, dus enkel genieten.

Naast deze 'Kai Strauss & The Electric Blues All Strass' net als alle bands vandaag op deze 'Mine Blues 2025' waren het allemaal toppers en daar mogen we het bestuur, net als de mensen van sound & vision dan weer dankbaar voor zijn. Een vlekkeloze organisatie ten top! Alea iacta est en dus op naar 2026 en nummer IX. In september gaan ze hier al terug van start met hun 'Sunday Evening Blues' met al onmiddellijk 'Red Red'!. Niet voor pussies...

The Ronaldo Clan met zijn bewakers...

Mine Blues VIII, alors en dance!

Bij leven en welzijn tot 2026