Hookrock #21 Festival (vrijdag) OC Rooierheide Diepenbeek (04-07-2025) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info bands: Smokestack Charlie (B) - The Dibs (B) - Robert Jon & The Wreck US) - Bywater Call (Can ) - Marlon Pichel (NL) info organisatie: Hookrock © Rootsville 2025

Vaste prik begin juli want dan vindt het Hookrock-festival plaats in Diepenbeek. Gelukkig lagen de tropische temperaturen achter ons en mochten we ons verheugen op iets menselijkere waarden. Net terug van een deugddoende vakantie, volledig uitgerust voor de komende festivalzomer, dus trok ik gepakt en gezakt op naar het verre Limburg, waar er twee dagen geprogrammeerd stonden met uitstekende muziek.

De weergoden waren alvast van de partij, zij het dat het aangenamer was dan in het begin van deze week. Dus was er al van in het begin veel volk aanwezig in de tent. Op de eerste dag stonden er zowaar 5 bands geprogrammeerd en niet van de minsten. Leuk van de organisatie is ook dat ze niet enkel op zoek gaan naar het buitenland, maar ook het talent van eigen bodem weten te waarderen.

Zo mocht dan ook Smokestack Charlie het weekend openen. Alvast geen onbekenden want redelijk wat familiaire gezichten in deze band al te beginnen met Wim Huybrechts aka “Den Huibbe” ons allen bekend van Chilly Willy en The One Time Blues Band. Aan de mondharmonica, the first lady van de Mississippi saxofoon Geneviève Dartevelle. In de ritmesectie vinden we Robert Theys aka “De Bettes” aan het slagwerk en Willy Voordeckers aan de bas en om af te sluiten gitaarslinger “first class”: Raffe Claes die thans ook het mooie weer maakt bij Black Cat Biscuit. “A nice bunch of blues musicians” als je het mij vraagt. Dit is ideaal om de avond in gang te trekken.

Er werd alvast stevig ingezet met ‘Got The Love If You Want It’ van Slim Harpo, op de voet gevolgd door het meer dan gekende ‘My Babe’ van Willie Dixon die dit ooit schreef voor Little Walter. Het was van in het begin duidelijk waar we deze avond heen gingen, een tijdloze reis door de blues klassiekers van weleer en vooral met de nadruk op de harmonica. De hoofdrollen waren vooral weggelegd voor Geneviève die haar harmonica zou laten huilen, maar ook Raffe kreeg een hoofdrol en strooide geregeld met knappe solols. Op de achtergerond werd het ritme op niveau gehouden door Robert en Willy. “Den Huibbe” was het bindmiddel tussen al de rest.

Met ‘Spoonful’ kregen we er alweer eentje van Willie Dixon, maar deze keer was het geschreven voor Chester Burnett aka Howlin Wolf. En de jukebox bleef doorspelen met ‘I Just Can’t leave You’, ‘Te Ni Nee Ni Nu’. De aanwezigen lustten er meer dan pap van en nadat de laatste noten van ‘Smokestach Lightnin’ waren gespeeld werd duchtig om een “encore” gevraagd en met ‘I Wish You Would’ werden de supporters op hun wenken bediend. Alvast een geslaagde opening.

Een andere band die, volgens mij, hier ook het mooie weer zou maken zijn The Dibs. 'The Dibs' zijn een collectief bestaande uit Belgische en Nederlandse muzikanten. In hun rangen vinden we soulshouter Peter Jacobs, Jeffrey Gijbels aan de drums. Verder is er ook nog de wel de ons bekende gitarist Stanley Patty en worden hun grooves nog extra versterkt door bassist Guy Engelen en Bart Billekens op de black & white keys van zijn Hammond aka zijn Beast'eke.  

Allemaal mannen met veel ervaring dus. De band brengt rhythm and blues, blues en flirten met soul en rock ’n roll. Laten we wel wezen, dit was er eenje om in te kaderen. Wat een fijn optreden was dat zeg? Andere band, andere sound, met de soulvolle stem van Peter Jacobs en de fijne gitaarriffs van Stanley Patty, het geheel ondersteund door een retenstrakke ritmesectie, dat kon niet mislopen. Stevig van start met ‘Boogaloo’ en ‘Watch Your Step’ en daarmee was de toon gezet voor de rest van het optreden. Dit swingt van bij de eerste noot. Jeffrey roffelt zich te pletter aan de drums en Stanley tovert meer dan fijne dingen uit zijn gitaar. Peter is goed bij stem en trakteert ons op ‘Blind Love’, Love Sickness’ en ‘Last Chance’. Het is duidelijk genieten geblazen bij deze gasten.

Af en toe mocht dan even rustiger en we kregen een leuke “sleper” voorgeschoteld, maar voor je het wist ging het tempo alweer de hoogte in. Dit is muziek naar mijn hart, een mooie mix tussen rhythm & blues en soul. Pluim ook voor Guy Engelen aan de keys. Deze 5 bewezen een goed geoliede “soulmachine” te zijn. Naar het einde toe kregen we nog een nieuw en vooral stevig funky nummertjes met ‘Just For You’, waarna de band definitief afscheid nam met ‘Together’.  Dit was soulblues van de bovenste plank en daarenboven van Belgische makelijk. Top en de dag was nog maar net begonnen.

We zetten dan een stapje naar het buitenland en meer bepaal naar de US of A, want met de komst van Robert Jon & The Wreck, had de organisatie een klepper binnen gehaald. De band zou meteen ook zorgen voor het steviger werk. Deze vijfkoppige southern rockband uit Orange County, California, bestaande uit Robert Jon Burrison (gitaar en zang), Andrew Espantman (drums), Jake Abernathie (keys), Henry James Schneekluth (gitaar) en Warren Murrel (bas), speelde al verschillende, door het publiek, fel gesmaakt optredens. Het is niet zomaar southern rock. Ze geven een eigen draai aan dit genre. 

Je hoort flarden Lynyrd Skynyrd, dan weer een snuifje Allman Brothers of zelfs 'Eagles'. Zelf ben ik nog nooit echt fan geweest van de band, maar dat zal vermoedelijk aan mij liggen denk ik. Want aan de fans lag het zeker niet. De eerste rijen stonden vol met dragers van Robert Jon t-shirts. Zelf vat de band hun muziek in drie woorden samen: Music, Miles and Whiskey.

De band zette meteen stevig in met ‘Old On’ en Trouble’. Het publiek vond het geweldig en ik zag een aantal dames bijna in katzwijm vallen. Ik moet eerlijk bekennen dat er in de set toch enkele songs waren die mij konden bekoren en de mannen weten hoe ze hun publiek moeten bespelen. ‘Red Moon Rising’ en ‘Oh Miss Carolina’ waren zo’n songs en met de laatste twee nummers ‘Ballad Of Broken Heaterd Man’ en het toch wel zeer goede ‘Cold Night’ kreeg het vijftal de tent volledig plat. Wie ben ik dus op dat moment?  Chapeau mannen!

Vanaf nu zouden we enkel kleppers op ons bord krijgen en met Bywater Call was dit alvast het geval. Door mijn geplande vakantie had ik hun optreden moeten missen in de Banana Peel, maar gelukkig kon ik hier op Hookrock de schade inhalen.  Deze Canadese band, die al een aantal jaren de muziekscene van Toronto beheerst, bestaat uit de talentvolle Meghan Parnell en stringbender Dave Barnes. Verder hebben we ook Stephen Dyte (trumpet), Bruce McCarthy (drums), Mike Meusel (bass), Julian Nalli (tenor & baritone sax) en John Kervin (keyboards).

Het begon hier in Europa allemaal voor 'Bywater Call' in 2019 bij het uitbrengen van hun selftitled debuutalbum. In 2022 was er dan 'Remain' en hun laatste album 'Shepherd' werd uitgebracht in 2024. De band mixt rock, soul, blues en country tot een boeiend geheel. Dit zou wel een heel fijn optreden kunnen worden. En of het een fijn optreden werd. Meghan bezit een paar heel stevige stembanden en doet mij bijwijlen denken aan Janis Joplin. De band vloog er meteen stevig in met ‘Talking Backwards’ en ‘As If’. Het eerste uit hun debuutalbum, het tweede uit de laatste boorling ‘Sheperd’. En het was meteen patat-boenk-erop. De blazers spelen op hoog niveau en vooral de trompettist is schitterend.

Maar ook de rest van de band is uitstekend, vooral gitarist Dave Barnes haalt zijn beste skills maar ook de slide boven. We knallen verder met ‘’Arizona”, ‘Way To Go’ en ‘Sweet Maria’. Ik ben totaal onder de indruk ook door het feit dat het voor mij de eerste keer dat ik de band live aan het werk zie. Plots tovert Mike Meusel daar een smooth bas solo uit zijn mouw. Wow, topwerk.

Stilaan valt de band in en trekken ze het ritme langzaam omhoog. Met ‘Everybody Knows’ en ‘Love The One You’re With’ gaan we stilaan richting het einde van deze schitterende set. Echter hadden ze voor ons nog een kleine verrassing in petto. Zo kwamen zowaar Robert Jon & The Wreck op podium opgestapt voor een “grand finale” in NOLA-stijl met een nummer van 'The Band' zijnde 'Don't Do It' uit 'The Last Waltz' van 1972. Het was duidelijk, Bywater Call had de hele tent in de binnenzak gestoken. Ik had enorm genoten!

Met de komst van afsluiter Marlon Pichel, waren we al zeker van een topoptreden en de ideale manier om de eerste avond af te sluiten. Elke keer als ik de man en zijn uitstekende band aan het werk zag, heeft hij mij nog nooit ontgoocheld. Marlon is geboren in Rotterdam in 1993 en was slechts 9 jaar oud toen hij al met de band van papa mocht optreden. Ondertussen is hij uitgegroeid tot een stevige (sessie) drummer met een hart voor jazz, soul, fusion en funk. Naast het drummen is hij ook leadzanger in zijn eigen band, Bourbon Avenue. Marlon heeft zich wel omringd met een schare topmuzikanten zoals Brian Kruit (bas), Stan De Kwaadsteniet (keys, gitaar en zang), Marc Jansen (gitaar), Bart van de List (trompet), Paul van de Calseijde (tenorsax) en Frank Groenendijk (bariton sax).

Met “Good Ol’ Loving’ bracht hij in 2023 zijn eersteling uit en met zijn energieke optredens weet hij de fans van Otis Reading, Wilson Pickett of Charles Bradley, zonder problemen uit zijn hand laten eten. So, let’s have a rock ’n Soul Party!!! En of het goed was jongens! Nou, nou, nou… Met z’n allen strak in het pak gestoken en een blazerssectie met oog voor detail in pak en das en met de dasspeld.

Met veel bombarie en pianist Stan aan de drums werd Marlon, na een korte muzikale intro, op James Brown-achtige wijze, aangekondigd. Veel tijd en woorden werden er niet verspild, want onmiddellijk knalde ‘Took You To The Movies’ door de geluidsinstallatie. Soul van de bovenste plank. Een sectie blazers dat iedereen al van bij de eerste noot van de sokken blies en een Marc Jansen die zijn gitaar skills liet bewonderen. Van een opener gesproken! In hetzelfde helse tempo verder met ‘Shake It’, op de voet gevolgd door ‘Crazy Daisy’, een nieuwe song dat op het aankomend album zal komen te staan. Dit was pure klasse allemaal en hier en daar zag ik redelijk wat monden van verbazing openvallen.

Het was overduidelijk, Marlon Pichel had na 3 songs iedereen in zijn ban. De sneltrein dendert aan topsnelheid verder met ‘Shaking’ en ‘Bring You Loving To Me’, waarbij ik even dacht Sam Cooke op het podium te zien verschijnen. Marlon en zijn uitstekende band staken ons in een teletijdmachine en transporteerden ons naar de jaren 60 van de vorige eeuw waar soul koning was. En het hield niet op met ‘How Long’ en een ode aan Otis Redding met het prachtige ‘Please, Please, Please’. Het plezier spatte van het podium.

De jongens amuseerden zich rot en Marlon had alle aanwezigen gewoon in de broekzak gestoken. Stilaan zou de avond worden afgesloten met ‘Everyone Needs Some Good Loving’, ‘Hard Headed Woman’, ‘I Wanna Boogie’ en ‘Feeling Allright’ om definitief af te sluiten. Laat ons zeggen dat ik mij meer dan “al right” voelde toen ik terug richting B&B vertrok. Dit was de perfecte afsluiter van een hele fijne avond.

Alvast een schot in de roos deze eerste dag van Hookrock en er kwamen nog toppers op ons af, dus oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker en tot morgen!

Marcel

Don Pablo de Hookrock AKA The Real Sheperd

de Reverend van Hookrock

Teun & The Gang

The guardian of the storks

koeke troef!

en meer...