Stekene Blues Festival #9 The Seatsniffers - David Ronaldo & The Dice - Black Bottle Riot - Kay and The Gang Stekene (04-10-2025) Reporter: Marcel info organisatie: SR&BC Stekene © Rootsville 2025

Met de herfst in aantocht, en zelfs al begonnen ondertussen, zijn we stilaan toe aan de laatste festivals van het jaar. Het blues festival in Stekene is ondertussen al aan de 9de editie toe. Het is een beetje zoeken naar een deftige datum blijkbaar, want van mei verhuisd naar juni en nu op de eerste zaterdag van oktober en dus weg uit de drukte van de festivalmaanden. Tijd dus om nog eens een laat festival mee te pikken, dus trok ik richting Stekene.

Deze editie mocht doorgaan in het nieuwe Cultuurhuis van Stekene. Prachtige zaal met zeer goede akoestiek. In de hall plaats voor lokale artiesten en een gitaarbouwer, die zijn materiaal mocht tentoonstellen. Alles was tip top geregeld. Echter, toen ik de innerlijke mens wou versterken met een fris gerstenat bleek er zowaar geen Duvel verkrijgbaar te zijn. Miljaar… Het zou dus en Duvelloos festival worden. Shit happens gelijk ze zeggen.

Er stonden 4 bands op het programma, waarbij toch twee toppers. Maar starten werd er gedaan met de lokale band Kay & The Gang. Mij totaal onbekend, dus het obligate zoekwerk drong zich op. Deze nieuwe Stekense blues rockband werd opgericht in 2024 onder impuls van zanger-gitarist Erik Selis aka Kay. Zijn gang bestaat verder uit Karl Zosel (bas), Eric Bosteels (drums) en Jurgen Van Poppel (gitaar). We konden ons verwachten aan het steviger werk blijkbaar à la Joe Bonamassa, Robben Ford of Walter Trout. Niet echt mijn ding allemaal, maar afwachten was de boodschap.

Er was nog niet te veel volk aanwezig toen deze jongens inzetten met ‘Somebodys’ Fool’ wat er meteen eentje was van Robben Ford. Dat werd op de voet gevolgd door ‘Man Of Many Words’ van Joe Bonamassa. Bij deze wisten we dus waar dit naartoe zou gaan. De band zit stevig in elkaar echter had ik de indruk dat Kay, in deze, wel wat de mindere was ten opzichte van de rest van zijn gang. Persoonlijk vond ik hem ietwat minder bij stem.

De andere drie rakkers waren zeker en vast top. Geweldige bassist trouwens. Het ging verder zijn gangetje met ‘Bullit’, ‘Sadie’, ‘Black Roses’ of ‘Something For The Pain’. De gig kabbelde rustig verder zonder veel animo vanuit het publiek, behalve het obligate beleefde applaus. Het viertal werd voor de moeite beloond met een bisnummertje. Voer voor commentaar vind ik, maar ik heb al betere openers gezien op een festival eerlijk gezegd.

Ander koek met de tweede band op de affiche want daar waren David Ronaldo & The Dice. Raar om die zo vroeg op de avond al te laten knallen, terwijl de voorlaatste band eigenlijk totaal onbekend is, maar dat is de keuze van de organisatie natuurlijk.

Enfin met deze band hadden ze wel een topper in huis gehaald, en hoe? Tal van keren gezien en nog nooit hebben ze mij ontgoocheld. Met knallers van albums op hun naam, waaronder de laatste telg “Six String Preacher”, zijn deze mannen graag geziene gasten op tal van muziekevenementen. De band bestaat uit David Ronaldo (zang en gitaar), Charly Verbinnen (gitaar), Dirk Lekenne (Slide gitaar), Hans Boeye (drums), Ilse Van den Broeck (bas) en  Pieter Akkermans aan de keys. Het zou dus alweer genieten worden, want dit is topkwaliteit.

Ondertussen waren er alweer wat meer toeschouwers de zaal binnengestroomd en die kregen gelijk want we waren weer getuige van een optreden van topklasse wat van start ging met het schitterende ‘Too Blind To See (And A Foo To Believe)’. En dat was er meteen boenk op. Dit was duidelijk van een ander niveau en het swingde als de beesten. De band is een stevig georganiseerd geheel en ze weten elkaar perfect te vinden. Onvoorstelbaar wat voor een energie er van het podium stroomt als ze bezig zijn.

Het was genieten van het gitaarwerk van Dirk en Charly, die alweer op een uitzonderlijk hoog niveau speelde, maar ook de rest van de band speelde de sterren van de hemel. De ietwat rauwe, naar schuurpapier klinkende stem van David zette de kers op de taart. Zoals ik al schreef, swingen deed het met onder andere ‘Southbound Again’ en het knappe ‘Juke Joint Jamming’ door David geschreven naar aanleiding van een roadtrip naar Clarksdale. Dan mocht de voet even van het gaspedaal met ‘Got the World Going Down The Drain Blues’. Heel toepasselijke in deze donkere tijden.

Met ‘Oh Well’ van Fleetwood Mac, kregen één van de weinige covers van de band, en wat een versie is me dat. Niet klakkeloos nagespeeld maar hier werd een ziel ingestoken. Very nice! ‘Six String Preacher’ daarentegen was dan weer eigen werk uit het gelijknamige album. ‘Too Old To Die At 27 ‘is een stevige rocker en nog altijd één van mijn favorieten van de band. Voor we het wisten waren we bijna aan het einde van deze set. Time flies when you’re having fun. 

Met ‘Burned Up My Love’ en ‘Whipping Post’ nam de band afscheid van een heel dankbaar publiek. Hier geen beleefd gevraag naar een encore, maar vol overtuiging werd geroepen om meer en we kregen meer en met een schitterende versie van ‘Almost Cut My Hair’ van Crosby, Stills & Nash kregen nog waar voor ons geld. Je kan het niet beter omschrijven, David Ronaldo & The Dice: ze kwamen, ze zagen en ze overwonnen. Het moet niet altijd in het Latijn zijn hé!

Voor de voorlaatste band van de avond trokken we richting Nederland, waar de organisatie Black Bottle Riot had gevonden. Bij deze, alweer, een totaal onbekende band wat mij betreft.

De band is afkomstig uit Nijmegen en brengt een blend van rock ’n roll, blues en soul. Benieuwd of dat zou kloppen. Ondertussen hebben ze al een vijftal albums op hun naam staan waarvan de laatste “Deliverance” een live-plaat is dat eerder dit jaar werd uitgebracht. Hun inspiratie zoeken ze bij bands als The Red Devils, ZZ Top, Thin Lizzy of Blackberry Smoke. Zo te zien zal er weinig soul inzitten maar wordt het meer iets voor de Southern rock fans. De band bestaat uit Jaap van den Berg (bas), Simon Snel (lead vocals, gitaar, blues harp), Mark Weerts (drums, backing vocals) en Mike Sedee (gitaar, backing vocals). Benieuwd wat dat zou geven.

Zoals te verwachten, was dit het hardere werk. Blues heb ik niet gehoord en soul al evenmin, maar zoals altijd, is daar wel een publiek voor. De zaal was ondertussen volgelopen maar volgens mij was dat voor de komende Seatsniffers en niet echt voor deze Black Bottle Riot. Hard dus, een mix van Southern Rock soms neigend naar Hardrock, en wie mij wat kent weet dat dit niet echt mijn ding is. Het is ook niet omdat de zanger plots wel eens de Mississippi saxofoon ter hand neemt dat het plots blues wordt.

Ik onthoud vooral ‘High Water’, ‘Bright Light City’, ‘Just A Man’ of ‘One With The Dust’. Voor de rest is dit een optreden dat zeker niet in mijn annalen zal blijven hangen. Maar te zien aan de rij aan de merchandise, waren er wel mensen die dit goed vonden, dus, wie ben ik?

Het festival wordt afgesloten door de über rootsband bij uitstek. Inderdaad, ik heb het hier over The Seatsniffers. Feestje gegarandeerd dus.

Ik weet niet of het eigenlijk nog nodig is om The Seatsniffers te introduceren, maar voor diegenen die de laatste decennia ergens op een onbewoond eiland hebben verbleven, zullen we het toch maar doen. Dé Belgische rootsiconen zijn terug! Herrezen uit de as van de Dizzy Dave Band, ging Dizzy “Big Dave” verder met The Electric Kings en bliezen de resterende leden The Seatsniffers leven in, om hun rock ’n roll op de wereld los te laten.

Inspiratie daarvoor haalden ze in het schemergebied tussen duistere r’n’b, zwarte rock ‘n roll en een rijkdom aan andere vroege Amerikaanse roots-stijlen zoals rockabilly, country en western, tex-mex, surf enzovoort. Voeg daar een serieuze scheut punk attitude aan toe en je weet waar de band voor staat. Back in full force dus deze iconen en in de originele bezetting met Walter Broes (zang en gitaar), Roel Jacobs (tenor en bariton sax), Bop De Houwer (bas) en Piet De Houwer (drums)…. So, let’s have a party folks !

En of het een feestje werd. Gaspedaal ingedrukt van seconde één om pas te stoppen na de bissers. Veel volk voor het podium toen Walter & Co ‘Loudmouth’ en ‘Linda Lu’ de zaal in slingerden. Energie ten over de mannen zeker als je kijkt hoe Piet zich te pletter slaat op zijn drumstel. Dit is een jukebox van Sniffer-hits en worden door de aanwezigen stevig meegebruld. ‘Shakedown’, ‘She Was A Cheat’, ‘UFO’, ‘Shake It’ of ‘She’s A Fox’ om er maar enkelen te noemen. Dit was alweer topkwaliteit van eigen bodem. Met de Seatsniffers zit je altijd goed en als afsluiter van deze avond was dit een zeer goede keuze, want iedereen kon lekker uit de bol gaan.

Maar aan alle mooie liedjes komt een einde en het werd tijd om richting de bedstee te trekken. Alvast twee zeer goede bands gezien en gehoord vandaag met David Ronaldo en The Seatsniffers. Echte bluesbands hebben we echter niet gezien vandaag, maar laat dat de pret niet bederven, het was een fijne avond met een zeer goede organisatie, dus pluim op de hoed van de mannen en de vrouwen van Stekene. Op naar de 10de editie volgend jaar zou ik zo zeggen.

Onderweg nog tegengehouden voor een alcoholcontrole, maar gezien de Duvelloze avond, zonder problemen kunnen doorrijden, zo zie je maar. Cheers folks !

Marcel