Belgian Blues Challenge #12 Belgian Blues Federation i.s.m. Blues Zuidrand CC 't Aambeeld Aartselaar (17-10-2025) Reporter: Marcel info organisatie: Belgian Blues Federation i.s.m. Blues Zuidrand bands: The Mighty Black Camel Blues Band - Black Label - Lajos Tauber Trio - Deman Rogue - The Dibs bands: Tom Eylenbosch - Emmanuel Picardi & The Bright Sorrow - Ruben Bertrands & The Nightcaps © Rootsville 2025

Het is volop herfst en daar komt de Belgian Blues Challenge om het hoekje piepen en dit onder de auspiciën van de Belgian Blues Federation. Dit jaar wordt de organisatie in handen genomen door Blues Zuidrand, de jonge organisatie die zich ondertussen al heeft weten te profileren in de Belgische blues wereld, met als hoogtepunt hun eerste festival deze zomer. En dat was al meteen een schot in de roos. Dus, deze mannen zijn niet aan hun proefstuk toe wat betreft organiseren.

Het had alweer bloed, zweet en tranen gekost om de verkeersellende in Antwerpen te trotseren, maar ik was er uiteindelijk geraakt. ’t Aambeeld” is een heel mooie zaal en was al volledig in orde gebracht voor de festiviteiten van vanavond.

Vanavond zouden 8 bands een gooi doen naar de Belgische blues kroon om zo de opvolger te worden van de PD Martin Band, die vorig jaar als winnaar uit de bus kwam. De winnaar van de Belgische editie zou dan de eer hebben om ons land te gaan vertegenwoordigen op het European Blues Challenge dat volgend jaar in april zal doorgaan in Katowice, Polen.

Een jury “blues specialisten” zal beslissen wie zich vanavond de numéro uno mag noemen. Elke band krijgt 20 minuten de tijd om zich te bewijzen. De jury bestond dit jaar uit collega Freddy Vandervelpen voor Rootsville, Geneviève Dartvelle (harmonicawizzard), Marc Daems (Organisator van Goezot), Guy Van Weynsberghe (Blues Zuidrand), Piet Vercauteren (winnaar van de vorige editie) en Maxime Stevens (Back To The Roots). De presentatie lag in de deskundige handen van David en Tom De Ridder. So, here we go!!

De blues liefhebbers, familieleden en vrienden hadden duidelijk de weg gevonden naar Aartselaar, want de zaal was van in het begin al heel goed gevuld toen de eerste band van de avond werd aangekondigd.

The Mighty Black Camel mocht vanavond de debatten openen. Blues is in Balegem nooit weggeweest. Een hoog risicocontact op jonge leeftijd met het legendarische blues café de Klokke en de bassist van de first real Balegemse Blues band , was genoeg voor gitarist Polle om een band op te richten. Een goeie band, vraagt een strakke drummer, een diepe bassist, een vingervlugge gitarist en een hese bezwerende stem. Dat mengsel geeft deze band de vorm die ze nu hebben en zorgt voor elektrische power blues. De band bestaat uit Polle Stevens (gitaar), Wim Steven (bas), Kobe Simoens (zang) en Roel Stevens (drums) en op de keys Pablo Vanderwaeren.

De band had veel fans mee, te horen aan de aanmoedigingen. Na een video voorstelling door de bandleden zelf werd een trage blues gestart. Kobe heeft een “whiskey soaked voice”, zowat schuurpapier-achtig en doet bijwijlen denken aan een zachtere versie van Joe Cocker. ‘Love You That Way’, als ik mij niet vergis wisselt fijne zang af met lange gitaarsolo’s. Kobe verandert regelmatig van microfoon, wat zijn stem een metaalachtige klank geeft maar wat voor mij echt geen meerwaarde heeft.

Met ‘Speak Of The Devil’ van 'Black Pistol Fire' kregen we het tweede en meteen laatste nummer van deze korte set en alweer een trage blues. 15 minuten ver en nog steeds bezig aan het tweede nummer, persoonlijk vond ik dat geen goede keuze want zo kan je je echte kunnen niet laten zien.

Next in line was normaal Black Label aka Remko Van Damme. Echter vernamen wij dat Remko om medische reden last minute had dienen af te haken. Heel jammer natuurlijk en bij deze wensen wij hem een heel spoedig herstel.

photo Black Label @ BBC #11 2024 © Rootsville

And now for something completely different en dit met de komst van het Lajos Tauber Trio. Lajos Tauber is een gevestigde naam in de Gentse blues scene en een belangrijk lid van de Missy Sippy All Stars. Jarenlang bracht hij zijn onmiskenbare gitaarstijl naar de bluesjams in Gent, waarbij hij zijn passie voor muziek met een breed publiek deelde.

Onlangs breidde hij zijn rol uit als gastheer van de maandelijkse elektrische bluesjams bij Missy Sippy. Naast zijn betrokkenheid bij Missy Sippy is Lajos een veelzijdige gitarist die actief is in talloze bands in de blues-, rock-'n-roll- en rockabillyscene. Hij wordt vergezeld door Louis Feys op drums en Wolf d'Anvers op bas. We verwachten ons hier aan een mix van blues met een snuifje rock ’n roll. Het trio ging onmiddellijk van start met het stevige instrumentaaltje 'Chicken Run' (Not The Movie). Direct de sfeer erin. De goede samenwerking tussen de drie valt direct op.

Al zeker bij het swingende ‘Abigail Blue’, song dat ook op de eerste Missy Sippy All Stars album staat. Lajos neemt de tijd om familieleden en vrienden te bedanken en blijft tot op het einde van zijn set stevig doorzetten. Alles klopt als een bus en persoonlijk vond ik dit een goede performance.

Volgende in het rijtje was Deman Rogue. Dit was echter een band die vorig jaar ook bij de deelnamers zat. De band is afkomstig uit Alken, Limburg en ze brengen een aardig potje bluesrock om zo de tent meteen wakker te schudden.

'Deman Rogue' dat zijn frontman Diether 'Deman Rogue' Govaerts, gitarist Jens 'The Wizard' Jacobs en een ritmesectie die bestaat uit drummer Robrecht 'Mister Magic Sticks' Smolders en niet vreemd maar ook niet alledaags, barefootin' bassist Lore 'Rhythm Queen' Jaenen. Benieuwd wat dat ging geven. Zoals te verwachten en aangekondigd door frontman Diether, kregen we meer dan stevige bluesrock op ons bord.

Startend met ‘Bye Blue Skies’ en ‘Hold On’. Not my cup of tea zoals je kan vermoeden. Ik vond de stem van de zanger ietwat te schreeuwerig en veel blues kon ik in het geheel eerlijk gezegd niet terugvinden.

Op naar de volgende band en die zijn alvast een pak bekender. Ik heb het hier over The Dibs. 'The Dibs' zijn een collectief bestaande uit Belgische en Nederlandse muzikanten. In hun rangen vinden we soul shouter Peter Jacobs, Jeffrey Gijbels aan de drums. Verder is er ook nog de wel de ons bekende gitarist Stanley Patty en worden hun grooves nog extra versterkt door bassist Guy Engelen en Bart Billekens op de black & white keys van zijn Hammond aka zijn “Beast'eke”.  Allemaal mannen met veel ervaring dus.

De band brengt rhythm and blues, blues en flirten met soul en rock ’n roll. Dit zou wel eens heel leuk kunnen worden ondanks de beperking in tijd. Het was de tweede keer dat deze mannen aan de Challenge meedoen en dit onder het motto: “De aanhouder wint”. Een swingend begin waarbij Peter zijn best deed om het volk mee te krijgen en dat lukte best aardig vond ik en zeker met songs als ‘Stop Fooling Around’.

Stevig gitaarwerk van Stanley Patty maar ook jonge Jeffrey aan de drums leverde perfect werk af als altijd. De band is echt top en met ‘Just For You’ gingen we lekker funky. Met ‘Together’, waar een stevig instrumentaal einde aan werd gebreid met een duel tussen keys en gitaar, werd perfect binnen de tijd gebleven. Dit was een set die mij alvast best had kunnen bekoren.

Na al die bands even naar een soloartiest met niemand minder dan Tom Eylenbosch. Tom is “de” pianowizzard bij uitstek en bij alle blues liefhebbers gekend van bij de Missy Sippy All Stars, Guy Verlinde, Stef Paglia maar heeft ondertussen ook een schitterende soloplaat uitgebracht met als titel “My Kind Of Blues”.

Afkomstig uit Keerbergen en sinds zijn 10de levensjaar gepassioneerd bezig met muziek. Deze jongeman is doordrenkt van de blues en het was uitkijken naar zijn prestatie deze avond. ‘Special Kind Of Lovin’, song van het nieuwe album, opende de set. Stevig pianospel en de mooie stem van Tom komen al onmiddellijk naar voor. Zijn muziek heeft een klein “honky tonk” tintje en ligt lekker in het gehoor. Tom laat de blues klinken in de traditie van de oude blues pianisten als Amos Milburn of Pinetop Perkins. Het betere werk dus.

Hopla en daar kregen we ‘The Hard One’ een mengeling tussen boogie en r&r. Met ‘Sugar Man’ hoorden we de geest ronddwalen van Henry Roeland Byrd aka Professor Longhair en met ‘Brittle Bone Boogie’ werd Tom’s set in stijl afgesloten met een paar seconden over de toegestane tijd. Hopelijk zou hem dat niet te veel punten kosten. Dit was alvast een set om duimen en vingers af te likken. We hadden duidelijk een potentiële winnaar aan het werk gezien mijn gedacht.

Next in the row zijn Emmanuel Picardi & The Bright Sorrow. Mij alweer niet gekend eerlijk gezegd. Veel is er echter niet over te vinden.

Wel dat het een mix zou zijn van blues, bluesrock en soul en dat Emmanuel (zang en gitaar) een voorliefde heeft om de blues in het Frans te zingen. Waarom niet eigenlijk. Hij weet zich te omringen door talentvolle muzikanten zoals vanavond met Carlos Van Belleghem aan de bas, Marcus Weymaere op drums en Xavier Bouillon (geen familie) aan de keys.

De opener werd al meteen doorspekt met pittig gitaarwerk, terwijl we ook wel te maken hadden met een ritmesectie uit de duizend. Dit klonk al meteen heel goed. Bij het tweede nummer werd meteen een versnelling hoger geschakeld en serveerde de band ons een knappe portie blues dat swingt als de beesten. Met ‘High Heeled Lord’ werd even gas teruggenomen en kregen we een mooie trage blues gepresenteerd.

Deze band liet mij een zeer goede indruk na. Goed op elkaar ingespeeld en schitterende muzikanten. Tijd om het gaspedaal terug in te drukken met ‘Get Back To The Blues’. Mooie gitaarsolo’s van Emmanuel en vooral uitgemeten en geen eindeloos gitaargeleuter. Dit is alvast een aanrader voor concertorganisatoren ten lande. Topwerk alvast.

Last but not least en om het muzikale deel af te sluiten stonden Ruben Bertrands & The Nightcaps klaar op het podium voor hun 20 minuten. Ooit al weten optreden onder de naam Blues Messengers & The Funky Nightcaps. Ruben verandert graag van naam blijkbaar maar ook van muzikanten, dus het was op voorhand raden wie met hem op het podium zou staan. Vandaag met onder andere Geert Zonderman aan de bas en Ozgur Hazar (ooit zelf winnaar van de Challenge) op gitaar. De naam van de drummer moet ik u echter schuldig blijven. Tja, je kan niet alles hebben hé. In duo, als Blues Messenger, stond hij in 2022 al in de finale van de Belgian Blues Challenge en gezien de aanhouder wint, weet je maar nooit of het deze keer wel eens prijs kon zijn.

Eindelijk een band met een harmonica dacht ik van bij het begin en al zeker toen de band een meer dan stevige boogie op de aanwezigen losliet. Alles klonk zeer bluesy en vooral er zat een stevige swing in. Het mocht ook wat funky zijn en een eigen versie van ‘Sweet Home Chicago’ klonk alvast heel lekker. Er werd de tijd genomen om ieder zijn ding te laten doen en de bas- en drumsolo’s mochten er alvast zijn. Met ‘Mary Had A Little Lamb’ werd afscheid genomen van het publiek. Dit was alvast ook wel heel goed en ik zou niet in de jury willen zitten want die zouden het alvast niet makkelijk hebben.

In de loop van de avond was een tombola georganiseerd waarvan de opbrengst zou gaan om de reiskosten van de winnaar te dekken. Alvast een mooi initiatief met mooie prijzen waaronder een gesigneerde gitaar en een gouden plaat van Robert Johnson. Jaloers op de winnaars eigenlijk.

In afwachting van de uitslag mocht de winnaar van vorig jaar, de PD Martin Band, de tijd opvullen met twee songs waaronder Albert King’s ‘Born Under A Bad Sign’ en dat deden ze natuurlijk met verve. Het blijft een steengoede band.

Dan werd het tijd om de prijzen uit te reiken. Er werd begonnen met de publieksprijs, en die was dit jaar weggelegd voor The Mighty Black Camel Blues Band, die daardoor een half dagje de studio mogen induiken.

Franky Bruneel, voorzitter van de BBF, mocht dan de winnaar komen bekend maken. Beetje de spanning inhouden dacht hij want voor de eerste keer werden de eerste drie bekend gemaakt met op de 3de plaat Ruben Bertrands & The Nightcaps, op plaats 2 en de “Poulidors” van de Belgische blues, The Dibs en grote winnaar van de avond en onze vertegenwoordiger op het EBU in Katowice volgend jaar: Tom Eylenbosch!!! Dikke proficiat Tom, een meer dan verdiende overwinning. Bij mijn weten, de eerste soloact die de Blues Challenge wint.