Black Label - Roland Van Campenhout Blues Town De Casino Sint-Niklaas (24-10-2025) Reporter: Marcel info organisatie: De Casino © Rootsville 2025

Do you want some blues? Wel u wordt op uw wenken bediend want De Casino in Sinterklaas-city verandert in een zompige juke joint en dit drie dagen lang. Gisteren waren The Bluesbones en Dom Martin Band te gast en vanavond mogen ze daar Black Label en gouwe ouwe Roland van Campenhout ontvangen. Dichtbij huis, dus hop richting Sint-Niklaas.

De casino is één van de mooiste zalen in de verre omtrek en het is altijd een plezier om daar een concert mee te pikken. Jammer was er vandaag niet veel volk komen opdagen. Met moeite een honderd-tal liefhebbers hadden de moeite genomen om richting De Casino te komen. Maar laat dat de pret niet bederven.

De avond zou worden geopend door Black Label, ook gekend als Remko Van Damme. Remko had normaal vorige vrijdag moeten deelnemen aan de Belgian Blues Challenge maar diende last minute en om medische redenen af te haken. Ondertussen blijkbaar back in full force.

Remko, gitarist, zanger songwriter - die in het verleden samenwerkte met onder andere Jokke Schreurs, Koen de Cauter en anderen, speelt al heel zijn leven de Mississippi Delta Blues op zijn kamer. Pas een aantal jaren geleden achtte hij de tijd rijp om zijn kunde in deze muziekstijl te delen op een podium. Dit doet hij onder de naam Black Label.

De man uit Bornem brengt Delta Blues in zijn puurste vorm. Remko zocht zijn inspiratie in de country blues uit de eerste helft van de vorige eeuw. Als geen ander grijpt hij zo rechtstreeks terug naar deze, bij uitstek, zwarte muziek. Niet alleen zijn de eigen songs van Remko doordrenkt van de blues ook vertolkt hij op imposante wijze het werk van Robert Johnson, Charley Patton, Son House e.a.

'Black Label' - one man band – weet zo op eigentijdse manier deze muzikale traditie te bewaren en springlevend te houden met veel uptempo blues, duizelingwekkend slide gitaar en aanstekelijke mondharmonica en zang. Gewapend met zijn dobro’s, harmonica-rack en zijn slide , katapulteerde Remko ons een half uur lang (veel te kort natuurlijk) naar de zompige oevers van de Mississippi. En het begon al goed met ‘Inside My Head’, ‘Mind Like Hell’, ‘Midnight Train’ en ‘Wrong Eyed Jezus’. Lekkere slide en eigen songs, dat klonk al heel lekker.

Remko had niet veel tijd gekregen om zijn ding te doen en hij gebruikte dit maximaal want hij kreeg de handen van de aanwezigen op elkaar bij zijn, zoals steeds, beklijvende acapella versie van Blind Willie Johnson’s ‘John The Revelator’. Met ‘Back Back Train’ belanden wij bij Mississippi Fred McDowell, nummer waar Remko een stevig potje harmonica blaast. Hij weet niet alleen hoe hij harmonica moet spelen maar ook zijn fingerpicking werk heeft hij meer dan onder de knie, zoals bij Robert Johnson’s ‘Preaching Blues (Up Jump The Devil)’.

Remko sloot zijn korte set af met een eigen song ‘Stones In My Shoes’, perfect in de traditie van de oude blues meesters. Gelukkig mocht er nog een extraatje bij en met ‘Me & The Devil Blues’ van alweer Robert Johnson, sloot Remko deze korte maar knappe set af. Het is duidelijk dat de man zijn passie voor de oude Delta Blues weet uit te dragen.

Deze avond zou in stijl worden afgesloten door “The godfather of the Belgian Blues” ook wel gekend als Roland van Campenhout. De 80 voorbij maar nog steeds “alive and kicking”, wel misschien niet meer zo hard als vroeger, maar toch blijft de man een begrip in de Belgische muziekwereld. Roland is niet alleen goed thuis in blues, maar ook in reggae, country, jazz, wereldmuziek en folk. Soms is het dan ook alles of niets. Het hangt vooral af van wie hij meebrengt, dus was ik benieuwd wie er vanavond met hem het podium mocht delen. Ik herkende niet iedereen maar de man had wel een deel van zijn Space Cowboys mee, zoals Pieter-Jan De Smet en Frederik Segers beiden op gitaar en Teun Verbruggen aan de drums.

Zoals te verwachten was, startte hij met zijn afgezaagde grap “We are the psychedelic Everly Brothers”. Een heel lange baard en zo oud als Methusalem. Enfin, wanneer iedereen zijn plaats op het podium had gevonden begon de band met ‘Swamp Adversity’ uit het album “Folksongs From A Non-Existing Land” en ‘Book Of Changes’ uit het album “Segovia At The Wheel”. Tja, het klonk alweer zeer psychedelic naar mijn bescheiden mening en veel blues was er niet te horen, maar ik hoopte op beterschap.

Verder met ‘Raga In Rage’ dat in dezelfde trend bleef. Een beetje verbetering met ‘I’m Just A Lucky So-And-So’ een oude jazz song van de hand van Duke Ellington, maar met ‘Segovia At The Wheel’ en ‘Wari Mashi Ta’ vervielen we alweer in hetzelfde vervelende en ja, zelfs slaapverwekkende patroon. Dat zijn muzikanten kwalitatief heel sterk zijn, daar twijfelt niemand aan, maar voor mij was dit “bluesloos” optreden niet mijn kopje thee en ik hield het dan ook voor bekeken.

Ik denk dat dit de vierde of vijfde maal was dat ik Roland aan het werk zag dit jaar en steeds optredens om “U” tegen te zeggen, maar dit was er, voor mij wel te verstaan, eentje om snel te vergeten en dit ondanks dat de aanwezige fans, dit blijkbaar wel konden pruimen. Tja, smaken verschillen blijkbaar heel sterk.

De nacht in richting bedstee. Morgen is er nog een dag want dan krijgen ze in De Casino Belgische prijsbeesten op het podium met Guy Verlinde & Tom Eylenbosch, op de voet gevolgd door Duke Robillard. So be there or be square folks!!!

Marcel