Duke Robillard - Guy Verlinde & Tom Eylenbosch Blues Town De Casino Sint-Niklaas (25-10-2025) Reporter: Marcel info organisatie: De Casino © Rootsville 2025

Vandaag de laatste avond van de blues trilogie in De Casino. Na gisteren een volledige Belgische avond te hebben beleefd gingen we vandaag, toch voor één band, de overstap maken naar de US of A. Maar eerst toch nog even groot talent van eigen bodem op het podium. Er was alvast al iets meer volk komen opdagen dan gisteren, maar mijns inziens niet genoeg gezien het talent dat vandaag op het podium zou staan. Feit was, dat vandaag de afwezigen ongelijk zouden krijgen. Maar laten we niet op de zaak vooruitlopen.

Er werd gestart met het geweldige duo Guy Verlinde & Tom Eylenbosch. Beide heren zijn prijsbeesten. Zowel Guy als Tom vielen al in de prijzen bij de Belgian Blues Awards en Tom mocht zich, vorige week, de winnaar noemen van de Belgian Blues Challenge 2025. Niet min dus. Guy is een muzikale duizendpoot die al jaren aan de top staat van de Belgische blues scene en met zowaar 17 albums achter zijn naam, mag je gerust van een topper spreken. Even de riem er af gelegd met “The Artisans Of Solace” om thans met zijn “Promised Land Blues” de hort op te gaan samen met Tom Eylenbosch. Ondertussen is hij ook trotse vader geworden van dochtertje Ella-Marie, wat hem natuurlijk inspireerde om daar een song over te schrijven.

Tom is “de” piano wizzard bij uitstek en bij alle blues liefhebbers gekend van bij de Missy Sippy All Stars of Stef Paglia, maar heeft ondertussen ook een soloplaat uitgebracht met als titel “My Kind Of Blues”. Afkomstig uit Keerbergen en sinds zijn 10de levensjaar gepassioneerd bezig met muziek. Dat werpt zijn vruchten af want Tom wist ondertussen een Blues Award als beste instrumentalist in de binnenzak te steken maar werd, zoals reeds gezegd, vorige week ook de grote winnaar van de Belgian Blues Challenge 2025, waardoor hij ons land zal mogen vertegenwoordigen op het EBC in Polen en op de IBC in Memphis. Dat zijn al wat adelbrieven natuurlijk.

Met ‘All Is Forgiven’, nummer uit het gelijknamige album, werd de avond in gang geschoten. Meteen werd ook de toon gezet voor de rest van de avond, dat zou beheerst worden door het fingerpicking en slidewerk van Guy maar ook met het geweldige werk van Tom aan de piano. Bij ‘Karma’s Gonna Kick Your Ass’ wordt inderdaad de slide al bovengehaald en wat later volgt de harmonica bij het swingende en door de aanwezigen duchtig meegezongen ‘Do That Boogie’. Het duo matcht perfect en Tom toont dat hij meer kan dan alleen maar piano spelen maar ook een heel mooie stem heeft.

‘Whole Lot Of Lovin’ is de volgende in de rij gevolgd door ‘Can’t Win Them All’ een nummer van Tiny Legs Tim en bij deze een ode aan Guy’s overleden vriend. Guy’s bindteksten zijn klaar en duidelijk en schetsen een goed beeld van de song die er staat aan te komen en muzikaal is er niets op aan te merken, dit is topkwaliteit als je het mij vraagt. Waarmee we ondertussen al aan het laatste nummer van de set waren aangekomen. Met ‘Pursuit Of Happiness’ werd afscheid genomen van een meer dan dankbaar publiek. Schitterend maar veel te kort natuurlijk

Om dit blues drieluik af te sluiten hadden de organisatoren niemand minder dan Duke Robillard uitgenodigd. De Amerikaanse gitarist, zanger en songwriter Michael John 'Duke' Robillard werd geboren op 4 oktober 1948 in Woonsocket, Rhode Island. Altijd al gefascineerd door muziek, richt hij in 1967 Roomful Of Blues op, deze band was strak en sterk genoeg om als band te fungeren tijdens liveoptredens en in de studio voor twee van zijn helden, namelijk Big Joe Turner en Eddie 'Cleanhead' Vinson. Na een 10-tal jaren verlaat hij de band en sluit aan bij de Legendary Blues Band om nadien zijn eigen band op te richten, The Pleasure Kings. Als je het mij vraagt een goed gevulde carrière.

Begin september was de man nog aanwezig op Sortie Blues, maar toen vond ik hem niet echt een sterke indruk achterlatend. Hopelijk zou het vanavond iets vlotter gaan. Voor vanavond is “The Duke” vergezeld van een band topmuzikanten, inclusief blazers, die hij zelf heeft samengesteld. Benieuwd wie we daar zullen aantreffen. Uiteindelijk bleek zijn ban d te bestaan uit Franck Mottin en David Cayrou (sax), Matteao Gianetti (bas), Damien Daigneau (keys) en Matthieu Gastaldi (drums).

Ik vermoed dat de man die de band kwam voorstellen hun tourmanager was en deze beloofde ons een unieke ervaring en een wervelende show die de hele carrière van Duke de revue zou laten passeren. Benieuwd!

Met ‘Shufflin & Scufflin’ song dat door Duke samen met Jimmie Vaughan werd geschreven werd de avond al swingend gestart. En swingen zou het alvast blijven doen met ‘Midnight Cannonball’ van Big Joe Turner. Bij ‘Stop Knockin’ laat Damien Daigneau horen dat hij niet enkel een zeer begenadigd pianist is maar ook de eigenaar is van een zeer mooie stem en dat zou hij gedurende de hele show geregeld laten horen. Het valt alvast op dat Duke zich heeft omringd met klasbakken van muzikanten. De ritmesectie houdt het heel simpel maar alle lof gaat richting Damine Daigneau op de black en white keys maar vooral naar het blazers duo. Die zijn gewoonweg uitstekend. Geen onbekenden eigenlijk want Franck Mottin en David Cayrou vormen ook de blazerssectie bij Bernard Sellam & The Boyz From The Hood. De jump en de swing zijn hen dus meer dan bekend.

En swingen doet dit optreden als de beesten en Duke haalt de ouwe klassiekers boven zoals ‘My Plea’ afkomstig uit zijn eerste album ooit “Duke Robillard & The Pleasure Kings”. Een echte tegelplakker dit gezongen door Damien. Met ‘Girl Let Me Tell You’ serveert Duke een eigen nummer geschreven voor zijn vrouw Laurene. Het mag soms ook wat steviger met ‘Should A, Could A, Would A’, ooit geschreven door Jerry Portnoy. Het blijft leuke songs regenen hier in De Casino met het heel swingende en jazzy klinkende ‘I Maybe Ugly, But Sure I Can Cook’, beetje humor is nooit ver weg bij Duke.

Onder de noemer “Roots Rock ’n Roll” brengt Damien ons een pittige ‘Someone’ van het album “Calling All Blues” en met ‘I Stick With You Baby’ zaten wij bij het album “Let’s Have A Party”. We kregen inderdaad een retrospectieve van de indrukwekkende carrière van Duke en niemand die dat erg vond eigenlijk. Mag er wat Little Richard tussen zitten? Ah bah ja en met ‘True Fine Mama’ ontbindt Damien zijn pianoduivels. Na meer dan een uur werd er dan even gas teruggenomen met ‘You Don’t Love Me’ van T-Bone Walker. Iemand zin in Jump blues? Natuurlijk dadde en met ‘You Better Hold Me’ werden we op onze wenken bediend. Stilaan fietsten we einde van deze bijna twee uur durende, wervelende show om te eindigen met ‘Fishnet’ en ‘Make It Rain’.

Voorwaar, voorwaar dit was de kers op de taart van deze driedaagse. Een perfecte mix van blues, fifties rhythm & blues, swing, jump en een vleugje old style rock ’n roll. Deze Duke was honderdmaal beter dan de Duke van Sortie Blues. En ik kan het niet genoeg herhalen, de grootste complimenten gaan alvast naar Damien Daigneau aan de keys en ook, maar vooral, naar het uitzonderlijke blazers duo die op heel hoog niveau speelde. Duke Robillard kwam zag en overwon. Dit was een optreden waar een mens heel blij van wordt.

Het was een meer dan tevreden mens die huiswaarts trok vanavond. Te veel superlatieven om deze avond te beschrijven, je had er maar bij moeten zijn. Too bad boys and girls!
CU later…

Marcel