THE CHEATERS (UK)
Train To Wilderness

01 Big Hip Girl
02 Freewheelin' Man
03 Aint Losing My Thrill
04 Voodoo Queen
05 Woman
06 Honeymaker
07 That's What I'll Do
08 Spam
09 Come Back Baby
10 Train To Wilderness
11 Talking Woman Blues
12 Falling Down

The Cheaters hebben hun naam niet gestolen. Als bedriegers zijn ze een blues- en rootsmagazine binnengeslopen onder het mom van bluesband. Maar goed dat wij nogal openminded zijn, en eerst luisteren en bezinnen vooraleer een vonnis te vellen.

“The Cheaters are a rock-blues band who fuse their 'old school' influences with a contemporary style. Intelligent lyrics are blended with imaginative guitar and harmonica licks -as well as the added 'honky tonk' playing of piano genius Alan Law.”

Dat is wat ze over zichzelf vertellen in hun press-release. En ik kan het daar grotendeels mee eens zijn. Als ze hun sound echter gaan vergelijken met The Fabulous Thunderbirds en The Kingsnakes ben ik niet meer mee. Ik plaats ze eerder in het rijtje van Britse blues-revival groepen van eind jaren zeventig, begin tachtig, zoals Paul Jones’ The Blues Band, The Inmates en The Iron City Houserockers. Sommige nummers zijn zelfs regelrechte pubrockers anno begin zeventig, pre-punk zoals Nick Lowe, Brinsley Schwarz, Mickey Jupp, Johnny G… plachten te produceren. En dat zal wel met hun Britse eigenheid te maken hebben. Ze zijn afkomstig van Newcastle waar ze sinds 2003, hun debuutjaar, volle zalen en pubs lokken, weekend na weekend. Nu vijf jaar later brengen ze deze eerste CD uit, “Train to Wilderness”, samen met de wens om geboekt te worden op het vasteland, in café’s, op festivals, gelijk waar, en als ze gewoon uit hun kosten komen is het al goed.

Jullie hebben het al begrepen dat ik ze nog mag mogen. De jongens komen uit andere ter ziele gegane bands van verschillende pluimage en dat verklaart hun habiliteit. Hun debuutalbum is zeer goed, blijkt reeds na een tweede beluistering. Tien van de twaalf nummers zijn van henzelf. “That’s What I’ll Do” is van Robert Cray. “Talking Woman Blues” is van Lowell Fulson. En daarmee heb ik dan de bluesnummers genoemd. Nee ik zou liegen, mocht ik beweren dat deze twee de enige waren. Hun eigen openingstrack “Big Hip Girl” is ook een stevige, ruige west-coaster met smerige bluesharp en dito vocals van Stobart. Ook nummer twee “Freewheelin’ Man” klinkt als een Texas-blues, maar kent een brug die ongebruikelijk is in blues. En voilà, daar zit het hem. Die kleine afwijkingen maken dat deze band niet als een ‘klassieke’ bluesband kan beschouwd worden. Ook de gitaarsolo’s zijn zelden of nooit pentatonisch of in de blueskey opgebouwd. Maar wat bazel ik allemaal. Natuurlijk mogen we de blues niet vastpinnen op technieken en toonladders. Dat maakt het uiterst herkenbaar, maar ook een beetje ‘boring’ op termijn. De jongens zijn behoorlijk goed bezig. Met “Voodoo Queen” verzuipen ze zelfs een beetje in de southern swamps. En bij de derde beluistering zijn ze al helemaal van kop tot teen blues.
The Cheaters zouden het verdomde goed doen hier te velde. Weer een tip voor het komende seizoen.

The Cheaters zijn :
- Anthony ‘Sid’ Stobart : vocals, harmonica
- Scott Henderson : lead guitar, acoustic guitar, backing vocals
- Neil Hall : lead guitar, acoustic guitar
- Richard Smith : bass, backing vocals
- Kevin Doherty : drums, percussion
- Alan Law : piano, keyboards

witteMVS