Gek zijn doet geen pijn ….. maar goed ook want het duo Klanderman / Lomans zou het nog al uitschreeuwen, want zeg nu zelf wie begint er in een tijd dat iedereen gratis, illegaal download, kopieert en de cd- handel wereldwijd met een malaise sukkelt nog met een eigen recordlabel ?

Beide heren volharden in (muzikale) boosheid, kiezen niet bepaald voor de meest  toegankelijke (commerciële) artiesten maar hebben ondertussen met hun vlaggeschip Rosa Records wel een aardige reputatie opgebouwd. Misschien een beetje vergelijkbaar met het e -magazine Rootsville. be dat nu ook niet bepaald met de wolven meehuilt en steeds op zoek is naar nieuwe, beloftevolle artiesten in het blues / americana / roots / alt. country wereldje.

Groeipijnen en financiële risico's zijn dan ook inherent aan zulke initiatieven maar anno 2008  schijnt er blijkbaar weer licht aan de "independent artists" tunnel " Bad Days Are Ahead" en  mag Michael Dean Damron met trots de loftrompet laten schallen voor deze veertiende release voor het sympathieke label   ...Hallelujah !! De ex - frontman van I Can Lick Any Sonofabitch in the House  en rootsrocker pur sang, liet met zijn solo -debuutalbum "Perfect Day For A Funeral” (2005) al meteen uitschijnen dat hij beslist geen reus is op lemen voeten en het was dan ook maar een klein kunstje om het duo voor zijn kar te spannen en prijkt de opvolger "Bad Days Ahead" netjes op Rosa Records. Ondergetekende houdt helemaal niet van regen, slecht voor zijn versleten knoken, maar de titeltrack "I Love the Rain", met een ferme streep smoelschuiverij, wakkert het oude cowpunk / countryrock vuurtje zodanig aan dat de pijn te harden is" By the Time I Get to Heaven". Hopelijk duurt dat nog een tijdje want "I swear to God ", of op mijn communiezieltje, dat Damron &  zijn Loyal Bastards ( Allen Hunter / electric & acoustic bass, Sam Henry / drums and tambourine, Morgan Greer / lead guitar) nog heel wat in hun mars hebben.

 Wanneer de volumeknop iets naar links gedraaid wordt en het gezelschap uit Portland, Oregon zich begeeft aan enkele prachtige ballads ("Ghost", "Moonshine", "Baseball Season Ends Early") met the other Bastards : Spacey Casey Prestwood / pedal steel, David Lipkind / harmonica, Kristin Holovnia / cello in de schijnwerpers kan het feestje niet meer stuk. Sex, drugs en alcohol ...niet alleen Michael Dean Damron maar ook Andy Gibb & the Bee Gees ( weet je nog oudje ?) en zelfs onze Belgische wielrenners durven blijkbaar een lijntje snuiven onder het motto ..."Best I've Felt in Years". Ieder zijn heug en meug, de zon in het water laten schijnen zei er ooit iemand  maar  Michael slaat de bal niet ver mis als hij doodleuk verklaart  : "I like you better now you're dead"...een gedachtegang die ons ook niet vreemd is. Michael Dean Damron ....artiest naar mijn hart ! (SWA)