"...fuses a mojo mix of rock, soul, jazz, reggae, blues, and psychedelic music... a sound that is as unique and diversified as each of its members."

FreeWorld, een steeds wisselend collectief van muzikanten rond de harde kern Cushing/Green/Skypeck/Overstreet/Dyce en McGee, neemt het niet zo nauw met de stijlgrenzen zoals die werden uitgezet door de muzikale separatisten. Bij Freeworld geloven ze in de integratie van verschillende genres zonder onderscheid van origine of moeilijkheidsgraad of wat dan ook. Zelfs een poppy deuntje kan bij hen amnestie krijgen.

Het resultaat van deze ingesteldheid werd breed uitgesmeerd op hun nieuwste, en onderhand vijfde, CD. De mengelmoes van stijlen kan eerst wat vreemd overkomen, maar naargelang je jezelf onderdompelt in hun muziek en je je hun visie enigszins eigen maakt, wordt alles ineens klaar als pompwater. Het resultaat zou men simpelweg jazz kunnen noemen. Maar, foei, we zijn weer in onze ouwe gewoonten van -in vakjes steken- vervallen. Echter, als je jazz beschouwt als een verzamelnaam voor muzikale onderstromen die op één of andere manier wars zijn van al te makkelijk in het oor liggende niemendalletjes, dan kan het weer wel. Het kind moet immers een naam hebben om het te kunnen aanhalen.

“Keep Smilin’” geeft van bij het begin de drive aan die door de ganse CD leeft en met stuwende blazersriffs zitten we middenin die zuiderse swampige soul beat. In “Give It Back” voert een funkgroove het nummer naar gezellige hoogten, waarna de Memphis soul van “Time On The Mountain” op een laidback popdeun gaat gelijken. De tredmatige chung-da, chung-da wordt opgefleurd door Brian Overstreet’s wah-gitaar. Cushing zingt de Grateful Dead-lyrics met heilige overtuiging.
“Down On The Bluff” is als soulnummer dan veel beter gediend van de vocals van Harold ‘Sundance’ Thomas. Ze illustreren perfect de lyrics over de Mississippi die traag doch krachtig en breed door Memphis snijdt. Een prachtig arrangement geeft dit nummer nog een meerwaarde. En ‘on top of this’ krijgen we nog eens het prachtige slide-gitaarwerk van gastarbeider Luther Dickinson.
De elastische Tower of Power sound in het instrumentale “Samurai” wordt voortgebracht door het vaste blazersgezelschap van de band met ondulerende bassbewegingen van Richard Cushing. De trompetsolo is van E.J. Dyce, de tenorsax solo is van Art Edmaiston. Zes minuten mooie blazerij die doen denken aan de Jazz Crusaders.

Nog meer soulfunk in “Spinning Around”. Trompettist Dyce zingt op Zappaiaanse wijze de story van Greenworld en Dr. Herman Green plakt hier een tenorsax solo tegenaan als ware hij John Coltrane in hoogsteigen persoon. Straffe gast. Overstreet brengt ons met een zware overdrive gitaar terug naar deze zijde van de funkstraat.
In “Monkey Suit” trekt Overstreet nog meer laken naar zich toe met zijn hyperkinetische chunk-funk overdriven gitaar en pyrotechnisch-psychedelische solo in de jungle van apeland. Een supersnelle solo die Van Halen achter zich laat. Dit alles stevig ritmisch onderbouwd door superdrummer David Skypeck en bassist-bandleader Richard Cushing.
Nog meer van Overstreet’s, ditmaal donkere, gitaarwerk zit er in “Simmer Down” een rock die net lijkt opgerezen uit de bayou. Een dorische gitaarsolo glijdt als een roofzuchtige alligator door de vettige wateren tussen de mangroves.
“Not Alone” is dan weer heel andere koek. Een etherisch geval, een kwetsbare stem en een akoestische ‘José Feliciano’ gitaar, begeleid door de cello van Richard Thomas in de lange intro, gaat over in een Gilmouresque gitaarsolo in een Yes-achtig muzikaal klimaat, door Cushing’s sitar en een mijmerende trompet van Dyce helemaal in de psychedelische sferen gekatapulteerd.

In het instrumentale “Spartacus” mag de achtenzeventig jarige Dr. Herman Green zijn ding doen op de saxofoon. In de liner notes van de CD worden parallellen getrokken met Miles Davis’ meesterwerk “Biches Brew”. Daar kan ik mij bij aansluiten. Green leeft zich helemaal in in de rol van Miles, zij het op saxofoon in plaats van trompet. En Overstreet gaat Mahavishnu John McLaughlin achterna. Green sluit af met een sax-fiff over een batterij octavers. Schoon.
De bonustrack “Save Our Soul” is een Stax-soul oefening. Een pamflet als het ware voor het behoud van de originele rhythm ‘n’ blues. James Govan neemt hier de lead vocals waar, met een stem die ons met weemoed aan Otis Redding herinnert. De B-3 is van Rick Steff en Steve Dolan en Hope Clayburn blazen respectievelijk  op de trompet en de saxofoons. Real soulmusic.

Dit is één van de meest veelzijdige platen die ik de laatste tijd hoorde, gebracht door rasmuzikanten die een heel scala aan stijlen samensmelten tot …simpelweg GOEIE MUZIEK. Moet beluisterd worden met kritisch oor en zal niet door uw mand vallen.
De naam van de band is niet zomaar een lukraak gekozen titel, maar een statement : Free World ook voor de beoefening van de muziek. Ik sta er achter en ga nu op zoek naar hun vroegere werk. Dada.

The band is :

1. Richard Cushing : lead & backing vocals, fretted & fretless bass, sitar, shaker
2. Dr. Herman Green : tenor saxophone, lead vocal on “I’m the Man”
3. David Skypeck : drums
4. Brian Overstreet : guitars
5. E.J. Dyce : lead & backing vocals, trumpet, maracas
6. Captain Phil McGee : alto & tenor saxophone

Special guests :

1. Luther Dickinson : slide guitar on “Down on the Bluff”
2. Cody Dickinson : electric washboard on “Spartacus”
3. East Memphis Slim : keyboards
4. Art Edmaiston : tenor & baritone saxophone, solo on “Samurai”, cowbells
5. William ‘Nokie’ Taylor : ‘talking’ trumpet on “Monkey Suit”
6. Harold ‘Sundance’ Thomas : lead vocal on “Down on the Bluff”, backing vocals
7. Robert ‘Tex’ Wrightsil : backing vocals
8. Jackie Johnson : backing vocals
9. Richard Thomas : cello on “Not Alone”
10. James Govan : lead vocal on “Save Our Soul”
11. Rick Steff : Hammond B-3 on “Save Our Soul”
12. Steve Dolan : trumpet & backing vocals on “Save Our Soul”
13. Hope Clayburn : alto & baritone saxophone, backing vocals on “Save Our Soul”

 

witteMVS