Joe Moss is geboren en getogen in the Windy City, Chicago, dé bluesstad bij uitstek. Van zijn vijftiende stond hij al regelmatig op de bluespodia van de Westside. Zijn gitaartalent ging de ronde als een lopend vuurtje en dra werd hij gevraagd door Buddy Scott om diens band te vervoegen. Vanaf dan was het echt werken geblazen, met achtentwintig gigs per maand, een plaatopname en een tournée door Spanje in 1992 leerde hij met deze Buddy’s Rib Tip Band. Zo leerde hij het klappen van de zweep kennen, hij werd een gegeerde ‘sideman’ vanwege zijn exclusieve gitaarspel en deelde het podium met zowat elke grote chicago bluesman of –woman. Om er maar een paar te noemen: Zora Young, Syl Johnson, Magic Slim, Billy Branch, Big Time Sarah, A.C.Reed, om er maar enkele te noemen. Met deze artiesten toerde hij nagenoeg anoniem, zoals dat gaat met ‘sidemen’ door Canada en Europa, waaronder ook Begië en Nederland.

Na deze leerschool, vond hij het welletjes geweest en besloot ‘op zijn eigen’ te beginnen. Hij richtte zijn eigen band op en in 1997 sneden ze hun eerste CD “The Joe Moss Band”. Dit schijfje is nog hoofdzakelijk een proefschrift of eindwerk , als om aan te tonen dat hij wel degelijk wat heeft overgehouden van het eerste stadium van zijn carrière. Rechttoe rechtaan Chicago-blues wordt hierop geserveerd, maar dan het betere werk. Op zijn tweede “Monster Love” uit 2003, ook op 212 Records uitgebracht, is er al die onmiskenbare evolutie te onderkennen, die leidt tot wat hij anno 2008 brengt. Muziek die nog maar moeilijk te catalogiseren is. Het blijft blues, zeker weten, maar het sub-mapje Chicago is veels te klein geworden.
 
Op zijn nieuwe schijf, waarvan ondergetekende één van de eerste fiere bezitters is, op het oude continent tenminste, uit in januari 2008 en genoemd naar zijn dochterje, “Maricela’s Smile” is deze nieuwe sound overvloedig aanwezig. Joe Moss-style, zeg maar. Hij is een buitenbeentje geworden in het genre, zoals bijvoorbeeld ook Robben Ford dat is. Mooie uitgewerkte gitaarsolo’s en daardoor zo interessant. De CD begint zeer sterk met “Suburban Glory” helemaal Junior ‘Guitar’ Watson, ook qua vocals. “Green Eyes” is ook weer zo’n sterk nummer. Er wordt hier niet zomaar wat blues gejamd, het is een hele plaat vol met afgewerkte nummers, geen probeersels, allemaal van eigen hand op twee na, en met een begin, een midden, met of zonder bridge, en een einde. “You Made Me So Happy” wordt aangedreven door een aanstekelijke “Miss You” riff, om de Stones te laten verbleken. Soulvolle zang ook, niet de warme diepe brom van de grote soulzangers, maar opmerkelijk goed genoeg om geen zanger te moeten inhuren. En drummer Kenny Smith heeft de Charlie Watts beat hier helemaal onder de knie. “Maricela’s Smile” is een zeer gevoelig nummer, over en opgedragen aan zijn dochtertje Maricela. Hij heeft er de mond van overlopen op zijn concerten. Of hoe een begenadigd muzikant ook tegelijk vertederde vader kan zijn. Ik ga hier niet alle nummers ontboezemen, een CD moet in de eerste plaats beluisterd worden, niet beschreven en ik hoop alleen dat ik u hiermee tot aanschaf van dit puike werkje kan aanzetten, want het is echt de moeite. Hij bestaat het om zelfs een nummer van de Free te vertolken, “Fire and Water” (Andy Fraser/ Paul Rodgers). Het laatste nummer op de CD “Ain’t Got No Money” is een ‘live’-toegift van niet minder dan achttien minuten. Hiermee eindigt hij ook zijn concerten. En ik mijn spreekbeurt.
Ik zal in verband met deze CD mijn onuitwisbare cliché nog maar eens uithalen:
dé absolute aanrader, moet je je zeker aanschaffen. Een gegarandeerde aanwinst voor je collectie.

The Joe Moss Band are:

• Joe Moss : Guitar, vocals, snare drum
• Gregg Sefner : Hammond, Wurlitzer electric piano, acoustic piano
• André Maritato : bass
• Rick King : drums on 1, 2, 6, 10, 13
• Kenny Smith : drums on 3, 4, 5, 7, 8, 9, 11, 12
• Chuck “Dez” Desormeaux : horns