Dit is reeds de tweede output van The L.A.B. en het zal voorzeker niet de laatste zijn. Deze band zit er aan te komen en het is eigenlijk verwonderlijk dat niemand op het vasteland hen reeds in de smiezen heeft gehad. Zonder wereldschokkend vernieuwend te zijn, brengen ze een overtuigende en op grote en goede voorbeelden geschoeide muziek. Vergelijkingen met The Mighty Flyers, The Kingsnakes, maar vooral ook The Fabulous Thunderbirds dringen zich op, maar toch blijven ze op hun manier Brits klinken, wist ik meteen vanaf het eerste nummer dat ik hoorde, vraag me niet waarom. Want zanger, harpist, gitarist L.E. Anderson heeft een Amerikaanse K. Wilson-alike tongval en stemintonatie en frasering die je meestal bij Amerikaans-sprekende zangers onderkent.
Lead-guitarist Davey Dormand onderschrijft alle genres van zijn instrument en klinkt daarbij nog steeds coherent en stijlvast, alsof hij alles hier ter plaatse uitvindt. Zijn solo’s zitten precies hoe het moet in elkaar, en de knipogen naar ondermeer Jimmie Vaughan zijn gewoon betoverend.
Christine Wilson is naast bevallig, voor zover de kleine fotootjes van de inlay mij kunnen openbaren, ook nog bassist van opmerkelijke kleurvaste kwaliteit en samen met Kev, zie hieronder, maakt zij dat alle nummers hier in de sporen blijven, met een tikkeltje funkyness.Haar invloeden zijn Duck Dunn en Johnny B. Gayden. In haar handen is een basgitaar veel meer dan lage tonen-verwekker. Zij is in elk nummer prominent aanwezig. Haar saxophone heeft ze, voorlopig althans, opgeborgen op zolder.
Kevin Hodge is de drummer met de onwaarschijnlijk vaste hand. Nergens een dip te merken en een eventuele rimshot is een bewust ingeplande.
Acht van de twaalf nummers zijn aan het brein van Anderson ontsproten. De overige vier zijn bewerkte covers. Volledigheidshalve vermeld ik dat “Heartbreaker” een groepsinspanning is. Maar dat zijn alle andere nummers arrangementsgewijze ook natuurlijk.
In “Lupo Polare”, een jazz-lounge nummer, om het kind een naam te geven toont Anderson ons dat hij niet van één vaatje tapt. Sfeervolle Wes Montgomery octaver gitaargeluiden van Davey Dormand, afgewisseld met harpwerk van L.E., dat me naar de inlay deed grijpen om te checken of onze Toots Thielemans nu welles nietes gastmuzikant was. Nietes dus, Lyndon kan dit allemaal all by himself.
“Haven’t Got a Clue” is absolute Austin-Texasblues met zwaar Antones-accent. Hier hoor je alweer hoe Anderson en/of Dormand met hun rhythmguitar-spel dusdanig de reeds strakke rhythmsection versterkt dat het geheel als de rots van Gibraltar uit de zee doet oprijzen. Een gewaarwording die over de hele plaat heerst overigens.

Een groeiplaat deze Groove-O-Matic Sounds, en dat zonder de bijhorende pijnen.
En de band is een aanrader voor de festivals hier te lande anno 2009. Zeker weten.

LAB-TRON (eigen beheer)