De Britse blues herrijst uit zijn as ! Enkele jongere muzikanten herontdekken de delta blues en vermengen die met hedendaagse expressievormen. We schrijven London, in het jaar onzes heren 2003 als gitarist/producer Ramon Goose zanger/rapper Jay Nicholls tegen het lijf loopt. Ze zien er allebei wat in om die goeie ouwe blues terug onder de aandacht van de hedendaagse muziekliefhebbers te brengen. Ze trekken de bassist Ed Van Der Mark aan en kunnen ook de drummer Paul Francis voor hun project interesseren. Ze willen nieuwe blues maken. Let’s play some new blues ! Nublues is geboren.

Ze spelen in pubs en jeugdclubs en achterafzaaltjes, en hoewel iedereen het best aardig vindt wat ze doen, worden ze toch maar matig au serieu genomen. Maar daar komt verandering in als de Amerikaanse bluesman Chris Thomas King hen toevallig hoort spelen. Hij tekent ze onmiddellijk voor zijn label en een jaar later brengen ze hun eerste album “Dreams of a Bluesman” uit.

De fusie van deltablues en rap doet het uitstekend. Net zoals een dertigtal jaren geleden gebeurde met jazz en rock, door toedoen van muzikanten als John McLaughlin en Miles Davis. Van de traditionele deltaklanken met bottleneck gitaar tot de gesampelde sounds uit de synth, alsof de katoenaanplantingen overgebracht zijn naar de beddingen van de metro en welig tieren tussen de met graffiti bespoten betonnen kaaimuren van de stations. Een logische voortzetting van de grote leegloop van het agrarische zuiden naar het geïndustrialiseerde noorden. De stap van de akoestische gitaar sound van Charley Patton naar het electrische telecaster geweld van Muddy Waters moet minstens zo ingrijpend geweest zijn, of waarschijnlijk zelfs drastischer, dan die van Waters naar Nublues.

De nieuwste gaat op de ingeslagen verder. “Snow On The Tracks” zit al een paar dagen non-stop in de CD-speler van mijn vierwieler en helpt mij de files op de ring te verteren op mijn nuchtere maag. Nu moet ik zeggen dat deze nu-blues beter past bij het panorama dat zich vóór mijn pare-brise onthult dan pakweg een schijfje van Mance Lipscomb, die ik nochtans ontzettend mag pruimen in minder stressy omstandigheden.

Op de openingstrack “The Last Breakdown” converseert een minstens zeventig jaar oude resophonic gitaar , getokkeld door Ramon Goose, met de rap en zang en scratching van Jay Nicholls. En ik kan je verzekeren dat je kopje meebangt op het aanstekelijke ritme. Idem dito met “War Exile”, waarop in koor gerapt wordt, en een slide gitaar op de tragere passages vergezeld wordt van gesampelde vervormde achtergrondstemmen. In de snelle passages drijven de rappers op Red Hot Chilli Peppers stacato gitaarriffen mee.

“Save My Soul” is een electrische stadsgospel op speed, opgepept met een rasechte Duane Allman slide gitaar, met de pillen nog in het corrodine-flesje. Heerlijk. De files kunnen niet lang genoeg zijn. “Howlin’ at Midnight” is een gecamoufleerde boogie, met ‘Desert Storm’-broek aan en zwarte skimuts diep in de ogen. Jay haalt hier zijn beste, de titel verraad het al, Howlin’ Wolf stem boven en de hiphop brug in het midden van het nummer lijkt altijd al een boogie-element geweest te zijn. Alles smelt probleemloos in mekaar. De overige nummers mag je zelf ontdekken. Doe het nu. Een aanrader. De evolutie van de blues. Of revolutie ?

Nublues are :

1. Jay Nicholls : vocals (singing and rapping)
2. Ramon Goose : guitars, national steel, lapsteel, synth, programming
3. Ed Vans : bass
4. Paul Francis : drums

Additional musicians :

1. Kevin Wells : harmonica
2. Joe Goose : double bass
3. Eric Ford : drums & percussion
4. Dan Merrill : violin & string arrangements
5. Matt Simpkins : Hammond organ
6. Modou Diouf : percussion
7. Tom Mudd : vinyl scratching

 

witteMVS