Op 17 mei zag ik deze man bezig in Handzame op het Delirium-festival. Hij maakte er deel uit van de ritmesectie achter Monti Amundsen. Maar zijn rol beperkte zich niet tot drummer van de band, als dit zo mag gesteld worden. Zeer regelmatig nam hij ook de vocalen voor zijn rekening (zie ook mijn review van het 12de Delirium-festival ). Het heeft mij altijd al gebiologeerd, hoe een man kan drummen, waarbij reeds alle ledematen moeten gesynchroniseerd, en terwijl ook nog zingen. En dit allemaal op dusdanige wijze dat het ook nog goed klinkt en blijft boeien. Ik was dus benieuwd naar de nieuwe CD van deze ex sideman van o.a. Big George Jackson, Byther Smith en 'Screamin' Jay Hawkins. Vijf van de elf nummers zijn eigen brouwsels, die qua structuur en originaliteit niet moeten onderdoen voor de andere. Vier gerenommeerde gitaristen verlenen hun medewerking aan de CD. Daaronder, de eveneens uit Portland afkomstige Monti Amundson van The Blubinos met wie hij regelmatig toert in Europa. Deze heeft dan ook de grootste inbreng lijkt me, hoewel de ‘liner notes’ ons hier niet wijzer maken. Ook zijn ‘pal’ Willy Barber is weer van de partij om hem op bas bij te staan op ritmisch gebied. De opener “Glad Rags” maakt ons meteen duidelijk dat we op deze CD te maken hebben met gladjanussen op muzikaal gebied, niet pejoratief gebruikt in de tekst, let wel. Ik bedoel hiermee dat de heren zonder veel poespas direct op mekaar ingespeeld zijn, de korte tijd in acht nemend, die nodig was om het huidige product in te blikken. Onder de uitspringers wil ik graag “Diamond Boy” van J.T.Meire tellen die laid back wordt neergezet, en een impressie geeft van de gemoedelijkheid waarin dit werkstuk moet zijn ontstaan. Hun vertolking van “Country Girl” van Johnny Otis klinkt zeer zestiger jaren Stax-stijl soulisch, en dat is een compliment. Probeer voor uzelf maar eens te achterhalen aan welk bekend soulnummer je terugdenkt bij het horen van dit stukje. Héél sterk is ook “Whipping Boy” van Boyd zelf, en het daarop volgende “Look Don’t Touch” van de letterlijk onsterfelijke Hubert Sumlin, met supersnel gitaarwerk van Amundson. Kortom, dit derde product van Boyd Small is van de soort die groeit bij elke beluistering en waarvan men U telkens zal vragen: Wie is dit ook alweer ? Na “This Time No Lies” en “So Easy” klinkt deze weer totaal anders en dat is “good news” natuurlijk, want in het andere geval ”would it be boring, is’nt it ?”. Boyd Small is de zoveelste Amerikaanse muzikant die in Europa blijft plakken. Hij woont nu reeds verschillende jaren in Amsterdam en is regelmatig te zien en te horen in verscheidene muzikale prestaties als host of als guest ergens in Nederland. Binnenkort en als het zo doorgaat, kunnen we vanuit Europa de Amerikaanse rootsmusic re-exporteren naar de States, incluis performers.
Een aanrader deze “Diamond Boy”. Indien niet verkrijgbaar bij jouw detailhandel neem dan even contact met Ronald of Vicky op ronald@dbproductions.nl Zij zullen U zeer graag verder helpen. Ook voor boekingen kan je hier terecht.