Een CD bespreken is nu weer eens heel anders dan een review van een optreden schrijven. Een show is een instant product. Als het er éénmaal uit is, kan het niet worden teruggenomen. Geen dubbing mogelijk, WYHIWYG, ‘what you hear is what you get’.
Een live-optreden is als een polsslag voelen bij de artiest(en). Die is goed of die is ziek. Goeie live performances worden per definitie afgeleverd door goeie bands. Ze kunnen al wel eens een slechte dag hebben, maar dat nemen we erbij. Slechte bands kunnen onmogelijk een degelijke live show geven, ze hebben geen mogelijkheid tot dubben of een solo te laten inspelen door een goeie gitarist, om maar iets te noemen. Zelden zal ik dus een CD bespreken van een band die ik nooit live aan het werk zag.
Terzake, we gingen het over de Mofo’s hebben en over hun nieuwste telg, de vierde in lijn reeds. Tot vorig jaar was de Mofo Band, uit Fresno California, een goed bewaard geheim, buiten de USA althans. Hoewel ze reeds sinds 1989 actief zijn, duurde het tot de zomer van 2006 alvorens we ze hier in België te zien kregen. Op het festival van Beersel. Ze speelden er hun ziel uit hun lijf, ondanks de zeer matige publieksopkomst. Wat ze tussen 1989 en 2006 allemaal plachtten uit te wreten kun je nalezen op hun website, www.mofopartyband.com . De lijst van artiesten, met wie ze het podium deelden, of voor wie ze backing group waren, is vrij indrukwekkend. Deze zomer toerden ze ook weer intensief in Europa. Wie ze aan het werk heeft gezien op BRBF Peer, weet het wel. Deze jongens hebben hun naam niet gestolen. Het toevoegsel Party Band is niets, maar dan ook niets overdreven.
“The Sound of the Mofo Party Band” geeft een goed beeld, of liever klankbeeld, van wat de broertjes Clifton nauw aan het hart ligt. En vanaf het eerste nummer is hun visitekaartje op de bus. “Bad Trip” is een nummer met die typische ‘West Coast Jump’-feel. En toch heeft dat nummer ook een Mofo-signatuur, dat is dat snuifje en soms zelfs die stevige veeg uit de rockabilly-pan. Dat de slappende upright bass van Jake, de jongste van de bende, hier mee te maken heeft, zal iedereen kunnen beamen. Maar ook de telecaster van broer Bill zit er voor iets tussen. “One Fine Chick” had van de eerste LP van de Fabulous Thunderbirds kunnen losgeweekt zijn. Ik hoor Kim Wilson het al zingen. Fifties Chicago krijgen we met “Travellin’ Man”, hoewel John’s stem hier tekort schiet, niet donker genoeg. Dit valt vooral op bij beluistering van de CD. Live ontsnapt dat euveltje merkwaardig genoeg aan de aandacht. In het instrumentale “El Paso Boogaloo” kan Bill zijn bewondering voor Freddy King uiten, echter zonder een nummer van de man te coveren, want dit heeft hij zelf geschreven. Ik mag hier meteen dan maar vermelden dat alle andere nummers op deze CD van de hand van John zijn, of van beide broers samen. Ook “Blues and Trouble” is op Chicago-leest geschoeid, maar werd in de sneltrein richting L.A. gestopt. “Country Girl” dan is een niemendalletje dat ikzelf op één van mijn betere dagen had kunnen uit de gitaar pulken. Dat riffje heeft eenieder die van ver of dichtbij iets met het zessnarige instrument te maken heeft, wel eens gespeeld terwijl hij naar ‘Thuis’ kijkt. Pure down home blues met “One More Time” met de klagende bluesharp. “Sunday Driver” is dus één van die pure rockabilly nummers, zelfs qua lyrics is het helemaal afgestemd op de teddyboys onder ons. “Horrible Mess” is dan weer Chicago van een latere periode met een bluesharpspel van broertje John, die hiervoor mosterd is gaan halen bij Paul Oscher. Maar daar kan je niet om rouwen, denk ik. Tot slot gaat John in “The Sound” Rod Piazza nog even achterna. Hier etaleert hij breed zijn kunnen op mondharmonica. Vooral zijn snelheid op het instrumentje wil hij hier showcasen.
Een fijn ceedeetje haal ik hier uit de schuif, al kan ik me voorstellen dat ze misschien iets dunner klinkt bij iemand die The Mofo Party Band nooit live aan het werk zag. Want het visuele showelement ontbreekt hier volledig natuurlijk. En ook de spontaniteit van het live-gebeuren hebben ze van geen kanten kunnen vastleggen op het zilveren schijfje. Maar als je ze hebt meegemaakt is deze CD als een souvenir van een stevig en rockend optreden van pure showbeesten.

Geen nood. Voor diegenen die ze nog niet aan den lijve mochten ondervinden,

op woensdag 19 september spelen ze in de Roots Music Club van Nekkersdal te Laken; om 20 uur aantreden aub, het zou misschien wel eens kunnen stormlopen

en op donderdag 20 september in CC de Steiger te Menen, ook rond deklok van 20 meen ik.

En dan zijn ze dada, terug naar Fresno. Dus niet getwijfeld, komt dat zien dat ge gerust kunt slapen daarna. Want er is héél wat te zien, zoals wanneer ze…nee…’k vertel het niet. Ge moet maar komen kijken en luisteren.

Review: Witte MVS