Plaatsje 22 in mijn jaarlijstje van 2005 ... het album "Blue Nightfall" van mijn favorietje Jimmy Lafave. De cijfers zeggen voldoende ... een mooi maar geen 'geweldig' album dat de fans van het eerste uur maar matig kon bekoren.

Twee jaren van bezieling gaan er overheen eer de opvolger "Cimarron Manifesto" vrij onverwacht opduikt en ons opnieuw kan verzoenen met de singer / songwriter die wij zo nauw in het hart dragen.  Terecht, want de man die op 12 Juli 1955 het levenslicht zag in Wills Point, Texas hoort volgens mijn bescheiden mening thuis in het rijtje der allergrootsten. Zijn bewondering voor ondermeer Bob Dylan (op dit album met een cover van diens "Not Dark Yet") en Woody Guthrie is legendarisch en siert hem in zijn jarenlange strijd om het Americana gebeuren in al zijn facetten aan bod te laten komen.

"Cimarron Manifesto" is een soort van "gouden" gids die je op een prachtige manier door zijn verhaaltjes leidt en je met de opener "Car Outside" meteen over The Lost Highway laat scheuren. Meteen onze eerste kennismaking met Kacy Crowley die op een schitterende manier de harmony vocals voor haar rekening neemt en duidelijk maakt waarom ze in de buurt van Austin, Texas mag rekenen op het erg vleiende koosnaampje "Bob Dylan with tits". Donovan's "Catch The Wind" krijgt een typisch Lafave jasje aangemeten dat met zijn ondertussen wereldberoemde ijle stemmetje waarschijnlijk nooit beter tot zijn recht is gekomen. De hoogtepunten volgen mekaar in sneltempo op want Jimmy's ode aan zijn meester Woody Guthrie krijgt met "This Land, I simply wat my country back" een extra dimensie mede door de erg genietbare samenwerking met Carrie Rodriguez (harmony vocals en viool). Onder hun beidjes brouwen ze daar een leuk bluegrass vervolgje aan met "Hideaway Girl" en laten vervolgens Ruthie Foster schitteren in de gospel/bluezy cover van Joe South's "Walk a Mile in My Shoes". Met "Truth" wordt niet alleen JJ. Cale figuurlijk in de bloemetjes gezet maar wordt het duidelijk dat niet alleen Jimmy de gitaren (acoustic, electric, mando, acoustic baritone, national Resophonic gt) op een fantastische manier weet te hanteren maar ook John Immon (el. gt, lap steel), Andrew Hardin (el. gt, heeft blijkbaar Tom Russel ingeruild voor Lafave), Jeff May (bas), Glenn Schuetz (upright bass) en "guest" Jeff Plankenhorn (dobro, lap steel) het onderste uit de kan laat halen.

The love letter from parent to child "Lucky Man" hoort thuis in het vakje "kiekenvel" waartoe ook pareltjes uit het verleden "Never a Moment" & "Going Home" behoren. Prima "Red Dirt Music" die met het leuke rockertje "That's The Way It Goes" een tempoversnelling ondergaat die ongetwijfeld de liefhebbers van scheurende gitaartjes zal plezieren en de herinneringen aan Long Tall Sally, Peggy Sue, Good Golly Miss Molly, Hello Mary Lou en Maybeline levendig houden. Met "Don't Ask Me" wordt het duo Radoslav Lorkovic (Hammond B3 organ, piano) en Bryan Peterson (piano, electric piano) uitvoerig bedankt voor hun zéér gewaardeerde hulp op dit album want je kan er niet naastkijken / luisteren dat beide heren een duidelijk stempeltje drukken op "Cimarron Manifesto". Met "These Blues" graaft Lafave wel erg diep in het huidig maatschappelijk gebeuren van de modale Amerikaan (This isn't about hope, desperation or redemption, it's a song about what is: the lost highway of the soul and the need to stay on it, heading toward an unknown that is enough in itself because it's all passing so quickly: the nation, the daylight, the number of connections any human being can make with another. Of course it can't be reached and the singer knows that, but that's not the point. Thom Jurek, All Music), maar laat dat nu precies tot Jimmy Lafave's sterkste eigenschappen behoren. "Cimarron Manifesto" is een wereldplaat en wordt door ondergetekende en fan van het eerste uur dan ook bekroond met het maximum van de score. "Home Once Again" ... welcome Maestro!  (SWA)