Mike Cullison mag dan al meer dan 25 jaren geleden begonnen zijn met de roadhouses en honky tonks van Oklahoma City onveilig te maken, zijn verhuis naar de omgeving van Atlanta, het schrijven en het werelwijde succes van the Cajun song "She's My Little Jalapena", zijn bezigheid als frontman van de groep "Lone Walter", de samenwerking met Nashville writer Don Goodman .... het was jammer genoeg allemaal niet voldoende om in de belangstelling van Rootsville te komen. Het album "BAC" ( - Big American Car -) dat in 2004 verscheen bracht daar gelukkig verandering in en dat was in ruime mate te danken aan producer en multi - instrumentalist Johnny Neel die Mike's interesse voor rockabilly, roots en americana met dit schijfje bijzonder aardig voor de dag liet komen.

Het is dan ook vanzelfsprekend dat Cullison voor de opvolger "Blue Collar Tired" opnieuw beroep deed op deze ex - Allman Brother om alles in goede banen te leiden. Het duo Collison / Neel is ook verantwoordelijk voor het merendeel van de songs op dit album dat iets meer de richting "country and rock with a honky tonk feel " insloeg. Voor ons niet gelaten want Johnny Neel liet geen enkel moment onbenut om nogmaals duidelijk te maken dat hij erg goed uit de voeten kan met de pedal steel en dan heb je bij ondergetekende zo- wie - zo een aardig streepje voor. De opener " Whish I Didn't Like Whiskey "en " Pour Hank on the Pain", het honky tonkertje " Waitin' In your Welfare Line' passen volledig in het  "I'm so Lonely I could Cry" plaatje dat verder bestaat uit louche barrooms, een massa verschraald bier en een Wurlitzer jukebox die constant alle leed van de wereld uitspuwt.  De titeltrack "Blue Collar Tired", het country / bluesy "Going Up the Country" ( remember Canned Heat) , het naar Albert Lee linkend "Break My Fall"en "Jealous Sea", de scheurende gitaren en het  deskundig pianogehamer op "

Move the Same"  brengen wat vaart  in het gebeuren dat met "Hurt That Bad Again" opnieuw naar de zakdoeken doet grijpen. Good old country die best te pruimen is maar het onderspit moet delven voor de stevige countryrock op "Where's Joe Friday" en ""This Old Heart" en het naar de (jonge) Tom Russell refererend "Miss Maggie Rose". Meteen "het" pareltje dat het album een sterretje meer oplevert en ons doet besluiten dat het duo Mike Cullison / Johnny Neel vree goe bezig is ! (SWA)