Het was al een tijdje geleden dat wij " The Leader from the West Coast Blues" in casu Rod Piazza aan het werk zagen en waren dan ook enorm verheugd dat zijne grijze eminentie met zijn gevolg naar de Moulin Blues editie 2007 afzakte. Een schitterend concert, en festival uiteraard, dat nogmaals duidelijk maakte waarom Rod Piazza / vocals, harp, echtgenote Honey Alexander Piazza / piano & thunder bass (!), Henry Carvajal / guitar en Dave Kida / drums in 2006  de Blues Music Award for "Band of the Year" in de Californische lucht mochten steken. Een terechte bekroning voor de man die  precies zestig jaren geleden het levenslicht zag en in 1967 (!) voor het eerst muzikaal van zich liet horen met the Dirty Blues band en ondertussen er prat op kan gaan dat hij tot één van de langst levende "blues harp players" behoort. Zijn inspiratiebronnen George "Harmonica" Smith, Sonny Boy Williamson, Muddy Waters, Howlin' Wolf moesten veel eerder het bijltje en smoelschuivertje er bij neerleggen.

Met het onlangs verschenen album "Thrillville" slagen de Piazza's & co er glansrijk in de gezellige sfeer van dat bewuste optreden in Ospel, Nl opnieuw voor de geest te halen.  Little Walter's "Hate To See You Go" is een prima binnenkomer en glijdt moeiteloos over in Sam Harpo's "Shake Your Hips", en of dat nog niet voldoende is onderstreept Piazza zijn bewondering voor Little Walter nog maar eens met een sublieme cover van "Sad Hours" . Ook Junior Well's "Hoodoo Man Blues" krijgt een VIP behandeling en doet 'Chicago Blues Legend' Billy Boy Arnold terecht opmerken dat deze versie hem bijna een (muzikaal) orgasme bezorgt. Wanneer Johnny Viau en Allen Ortiz de sax hanteren op het leuke meezingertje "woo - hoo Sugar " kan de pret niet meer op en is het moment aangebroken om  Piazza met volle overtuiging in het zelfgepende werk te laten duikelen ( "Westcoaster",  het funky "MFBQ", " Snap Crackle Hop", "Stranded", ) en laat hij "Honey Bee" schitteren op "Get Wise" . Willie Dixon's "I Don't Play" en Elmore James ' "Stranger Blues" mogen met dit album op vernieuwde belangstelling rekenen, en plaatst hij  gitarist Henry Carvajal met diens eigen " The Civilian" in de volle schijnwerpers . Piazza  bewijst met de soulfull R & B ballad "It Can't Be True" (Catherine Hodge) dat hij niet alleen tot s'werelds beste harp players behoort maar ook over een aangename stem beschikt. Veertig jaren ervaring gebundeld in veertien songs ..oftewel een uurtje fantastische West Coast Swing overgoten met een sausje van  traditionele Chicago blues ....mmmmmm ! (SWA)