Na een demo met vier nummers uit 2004, een zogenaamde EP met 3 nummers uit 2006, krijgen we nu eindelijk een full CD in onze lade van onze Belgische boogie-band bij uitstek: Voodoo Boogie. Dit is alvast een band die zijn naam niet heeft gestolen. Het schijfje ademt van begin tot einde boogie uit, met hier en daar merkwaardige invloeden die zich er doorheen hebben geweefd. Ik zet alvast mijn centrifuge in gang. There we go…….

De aftrap geven ze met Howlin’ Wolff’s “Who Will Be Next”. Een stevige sixties-alike beat ondersteunt dit trance-nummer van Wolff. Zo kan je het gerust noemen. Trance avant la lettre. Deze ondertoon wordt je ook in de ganse CD gewaar. That’s the voodoo.
Het titelnummer “Losing My Cool” begint met een haast Gregoriaans kerkorgel-intro-tje dat alras zijn basisriedeltje prijsgeeft. Deze riedel werkt aanstekelijk en zonder dat het tot je doordringt, ben je al aan ’t meezingen: How, How, Howowowow… Een zeer plezant liedje, dat in andere tijden hitsingle-potentiêel zou hebben gekend. Maar dat was in de tijd dat iedereen nog naar muziek luisterde, in de plaats van het geklooi dat heden ten dage de ether teistert. Helaas.
“The Voodoo Boogie” is een instrumentaal en jazzy nummer. In het begin klinkt het als een sixties TV-series tune. Maar vanaf  02:30 krijgt het geheel door toedoen van het orgel van Wouter Haest en de baslijn de mystieke sfeer van The Door’s “Light My Fire” over zich. Het valt niet te ontkennen dat dit nummer van grote invloed is geweest op de jongens. De apotheose van de orgelsolo vanaf 02:50 is bijna een copy/paste van Ray Manzarek’s werk. Maar het is zo onvermijdelijk als men zich op dit terrein begeeft, en daarbij zo mooi verwerkt in de compositie, dat het geenszins plagiaat dan wel een hommage kan genoemd worden. En hoewel zijn solo helemaal anders is heeft ook Jan Jaspers zich qua sfeer laten leiden door Robby Krieger’s snarenwerk. I love it.
Voor het volgende nummer “Cocaïne Jill” dalen we af in een obscure joint ergens in een achterafstraatje van gelijk welke stad. Anno 1970. Tom Waits op blues. Rond de piano zitten meerdere Jill’s met een lege starende blik ogenschijnlijk naar zijn muziek te luisteren, maar ze leven gewoon naar hun volgende lijntje toe. Stoere knapen lopen een blauwtje als ze niet de juiste substantie bij zich hebben. Mooie lyrics van Jan. ‘The girl ain’t lookin’ for a guy, she’s just trying to get high’.
“Bottle of Love” had van de hand van Don Nix kunnen zijn, maar is van Voodoo Boogie. Jan Jasper’s gitaarsolo is E.C. Creamperiode.
Een “Riders on the Storm” fragment, gevolgd door een “Child in Time” knipseltje als intro voor “I Gave You Love”. Ik weet het. Ik hoor overal geesten. Ik heb sinds 1963 niks dan overdoses aan rock en blues gehad. Mea Culpa. ‘k Zal ’t nooit meer doen in een volgend leven. But for this round it’s too late to change. De intro gaat over in een hypnotische door wah-wah en hakkende drums aangedreven nummer, boogie in mind, en doorspekt nog steeds van Manzarekiaanse pianowandelingetjes, zie die vingers wandelen over het toetsenbord…en dan de hort op gejaagd door een gitaar op paisleyaanse speed, en als vanzelf uitmondend in het prachtige….
R.L. Burnside vlaggeschip-nummer “Going Down South”. The Northern Mississippean Hills worden we ingejaagd met dezelfde haunting wah-wah en godbetert Wouter ‘Manzarek’ Haest is ook mee. Trance-blues op zijn best met die typische Burnside-brugjes. Prachtig, of zei ik dat al ?
De volgende song werd doorheen de decades aangepast aan de noden van de vertolker, “Let that boy rock and roll” of “Let that boy boogie woogie” zoals in dit geval. John Lee Hooker’s “Walkin’ the Boogie” krijgt hier een frisse opdonder door Voodoo Boogie en wordt bijna een nummer van hen. ‘Wat erin zit moet er altijd weer uit”. Niks is méér waar.
“Party Man” is dan weer de ‘story of our lives’. Althans in grote lijnen dat van mij.
Het is haast verwonderlijk dat we er nog mogen bij zijn. “I live from day to day” was mijn grote devies. Een cryptografische tekst van Jaspers. “I will sail another ship, than this relationship”. Een nieuwe Charles Buchowsky is geboren. En dat alles op een hupsch boogiematisch dreunend deuntje.
Nog in diezelfde party-sfeer zit “Dance with Me”. De basdrum nodigt ten dans, en de gitaarrif die jullie nu eens zelf mogen plaatsen, duwt ons resoluut richting dansvloer. Aanstekelijke boogie alweer, zoals alleen John Lee himself, de originele Canned Heat of George Thorogood ons nog kunnen aandoen. I’m gonna get me another beer.
J.B. Lenoir moet destijds wel zeer zwaar aan de substantie hebben gehangen om met een dergelijke titel te komen aandraven. “The Whale Has Swallowed Me”. In de voetsporen van Jonas. Meer waarschijnlijk is dat hij zijn cel in het beruchte Parchman Farm Penitentuary als de maag van een walvis aanzag, waar hij ooit wel door het monster zou worden uitgespuugd. Mooie bewerking van het origineel met inventieve gitaar-riff en solo’s. Gedrumd vanuit de schouders en met een bas die gezapig rondloopt. Laid back boogie.
De afsluiter “Boogiematic” vertelt precies waar het in deze CD over gaat. Boogie zoals de grote John Lee Hooker het ons heeft geleerd. Dit nummer is zo basic als maar kan. The bare essence. Niet meer of niet minder. ’t Is toch ongelooflijk mooi.
Het ritme van het leven. The Boogie.

Een prachtige CD hebben de heren bij mekaar gespeeld in de Art Sound Studios te Helchteren. En dit in amper vier dagen. Maar de nummers hadden uiteraard al eerder gedaagd in hun boogie voodoogeesten, vanwaar dit pareltje.
File it under : verplichte aanschaf !

witteMVS