5 'o CLOCK SHADOW BLUESBAND (B) Website Artist: 5 'O Clock Shadow Blues Band (B) Review:Laurence Photo:Anja |
|
Na deze band dit jaar al een paar keer gehoord te hebben op festivalletjes en zo vonden wij het ook eens nodig hun prestatie te gaan beluisteren in een klein cafeetje wat verder van hun thuisfront. Le Grain d’Orge is een gezellig ouderwets kroegje bij de Matongue wijk in Elsene wat ook meebrengt dat parking vinden een onmogelijke zaak bleek te zijn. Gelukkig was er niet te veraf een ondergrondse betaalparking maar je kan maar beter goed op je horloge kijken want die sluit onverbiddelijk om 1 uur. Het volk kwam druppelsgewijs continu binnen (en buiten) gezien er geen inkom gevraagd wordt voor hun wekelijkse vrijdagavond optredens. De blues achtergrondmuziek van de patron kon ons zeker bekoren en de garçon stond steeds klaar voor een snelle bediening of een babbeltje. Om 22 uur was het zover en verliet de 5 o’clock shadow bluesband de schaduw om in de warm gekleurde spotlights te treden en aan te zetten met een totaal nieuw nummer Complicated. Het is een tamelijk lang en rustig nummer maar ja, zo is de blues ook ontstaan, met mensen die een lang en gecompliceerd leven hadden op hun Cotton Fields. Tijdens de eerste set hebben we trouwens bijna allemaal nummers gehoord die niet op hun cd staan, een welkome afwisseling na de dag ervoor door een andere groep zowat exact dezelfde nummers voorgeschoteld te krijgen als tijdens hun vorige Europeese tournee. Ondertussen hoorden we met You don’t love me, dat zowel de zanger guitarist Kirri Valvekens, als bassist Jakke Vermeulen in form waren. Dit werd dankzij een uitstekende mixing en akoestiek mooi overgebracht naar het nog slechts magere aanwezige publiek. Dat nummer is wel ideaal om dat publiek in the mood te trekken. Met afwisselende ritmes en recent werk zoals Help me, Sick and Tired, That’s enough, So hard to do, You don’t have to go werd duidelijk hoe deze groep een eigen stijl heeft kunnen vinden met voldoende verscheidenheid om een breed scala bluesritmes te vertolken met veel eigen inbreng, gevoel en kunde. De eerste set werd afgesloten met Ain’t gonna crawl waarna ze toch naar de kant kropen om de kelen wat te spoelen. Ondertussen was de zaak goed aan het vollopen en alhoewel je zag dat het publiek de muziek goed vond, was het toch precies of de meeste een valium ingenomen hadden want ondanks voldoende ruimte was zat er maar weinig beweging in. Misschien had het ook iets te maken met een de keuze van iets te rustige nummers voor de tweede set, of het gebrek aan enthousiasme van drummer Kris Ooms. Wat de opgebouwde sfeer ook een paar keer teniet deed waren de veel te lange absolute stiltes tijdens Kirri’s gitaarwissels. |
|