ACE RUMBLE ROCK 'N' ROLL WEEKENDER - Ace Cafe Rumst - april 28 & 29, 2007

dag 1 - MOONSHINE REUNION (B)

Zaterdag om 20 honderd werd de aftrap voor een spetterend weekend gegeven. De opkomst was eerder gering te noemen, zo zie je maar dat prachtig weer niet alleen voordelen heeft. Maar toen  Moonshine Reunion de eerste riffs in ’t café smeten, kwamen de r’n’r –liefhebbers als het ware uit de lucht gevallen. Alsof ze allemaal een kamertje op het eerste hebben. (Chris ! Voor mij ook eentje, gemeubeld graag.) Moonshine bracht ons pure rockabilly and countrybilly fifties’like. No psycho, no post-modern, old-school bla bla…. maar gewoon rock die geen socio-culturele duiding behoeft. Empty your head and dance, freak. Zéééér dansbare rock. Helaas is de Ace ietwat aan de smalle kant om je chick in rond te zwieren. Maar daar kon Reunion geen rekening mee houden. Een goeie twintig nummers kregen we te vreten in twee sets, om ter sterkst en met verve gebracht. Clark hanteert zijn 4/4 double bass alsof het een ukelele is, terwijl de zang verzorgend alsof het nu werkelijk niets betekende. Maar man toch. Wan aan de guitars, onopvallend maar vrezig goe, de accenten op de juiste plaats gelegd, speelt korte solootjes en enkel dáár waar de song erom vraagt. Zo blijven we in het geijkte R’n’R –formaat van 2 à 3 minuten, zonder onnodig en oeverloos geëmmer. Joris on drums, en zowaar een volledige kit, houdt de tik tak erin en doet dat gedegen, want ..als rockabilly begint aan te modderen is het ineens geen rockabilly meer , ge moogt er gerust zeker van zijn !! Maar de Joris laat dat niet gebeuren. Ik heb hier niet genoeg plaats om alle songs de revue te laten passeren, vele van de hand van de boys zelf, en te beluistern op hun nieuwe CD “Sex,Trucks and Rock’n’Roll”. Koop hem, een absolute aanrader, voor geen geld, en meteen weet je wat ik u hierboven  wil wijsmaken. En ga ook kijken en luisteren als ze bij jou in de neighberhood spelen. Doen !!!

dag 2 Zondag was het te doen op het pleintje vóór het Volkshuis. In Rumst is er nog een ware 1 mei –viering, al doen ze het een paar dagen vantevoren. Om zeker te zijn. Alle sossen van de wijde deelgemeente hingen zowat straalbezopen in en rond het Volkshuis, voor deze ene keer in het jaar zijn naam waardig. Op het plein zelf was de klok vijftig jaar teruggedraaid. Classic cars, dito bikes en muziek vanop de oplegger. Bier- en hotdogtentjes en een verzengende loden ploert in het zenith alsof we ergens in een desert in Arizona gestrand waren. Dit was het decor voor de tweede dag van de Rumble. Tussen de decors liep ook nog een massaatje volk. Om eens niet te overdrijven. Café-drivin’ Chris en zijn gang sleepten het bier aan vanuit het Ace Café accross the street. Zweten...
The Baboons uit Turnhout mochten openen na het gepruts van de P.A.mannen (sorry mannen, wij zijn objectieve waarnemers) dat zo ongeveer een uur in beslag nam. Tureke met zijn ondertussen reeds wijd en zijd bekende schuchtere “angry young Elvis” allure brachten hun gedegen repertorium in de hun toegemeten korte tijd. Een mengeling van blues, rockabilly, western swing en “Sun-studio”-rock, een beetje surf nu en dan. Sommige nummers komen er wat onafgewerkt uitgerold, maar ze hebben nog een zee van tijd om eraan te werken, deze kids. Ze hebben in huis wat ze nodig hebben. Blijven werken mannen. Voor niets gaat de zon op.
Daarna is het de beurt aan de Rhumba Kings. Stevige rootsrock. Helaas enkel wereldbekend bij de incrowd. Mark Spreckley, vocals & double bass, is Brit maar verhuisde ergens bij de eeuwwisseling naar België. Hij heeft al dik zijn sporen verdient in het genre. Vroeger drummer geweest over de plas van The Houserockers en menige andere, en is heden ten dage nog altijd lid van  The Hemsby Houseband op de jaarlijkse Hemsby Rock’n’Roll Weekender. Als hij tussen de nummers door zijn verhaaltjes vertelt ,moet ik onwillekeurig aan Lennon denken, precies dezelfde tongval en nasale stem. Jean de drummer en  Thierry de gitarist komen beiden uit het Luikse en speelden vroeger bij formaties als  de Tiger-men.
Hun set is krachtig, professioneel, af. Ze moeten er absoluut niet bij nadenken. Great stuff. Niet voor niets waren deze jongens reeds openers voor Lee Rocker en Slim Jim Phantom van de StrayCats en voor surfking Dick Dale. Shit ’t is al gedaan.  
Afsluiters zijn  The Hometown Gamblers. Dit is meteen een stukje rustiger, bijwijlen mischien zelfs een beetje te clean. Maar ze kennen ook grondig hun roots en spelen duidelijk meet héél véél plezier. En die vonk slaat over op het publiek. Zoveel is zeker. Al bij al ook een zeer goede band. Wanneer exporteren wij onze rock naar de US ? Dan kunnen ze daarginds eindelijk ook eens spreken van de Belgian Rockabilly Invasion (aka The British Blues Invasion in de jaren zestig).

“Dromen zijn bedrog” komt er uit het Volkshuis overgefladderd “...en als je wakker wordt...”....gedver
Onnozele ...een batteringske voor een lief hier... een strubbelingske voor een omgestoten pint ginder... de blakerende zon en de daaruit volgende overvloedige drank eisen hun inspraak. En daarna samen terug pinten pakken aan de toog. Gelijk in de jaren vijftig en zestig. ’t Was allemaal rap vergeten. Zonder blijvende haat. En woorden als ‘integratie’ en’al quaeda’ waren nog niet eens uitgevonden, want er was niets om ze op te plakken.
En toen kwam er een....
Proficiat en tot de volgende Chris en companen !!!

Review: witteMVS
Photo's: Freddy B