    |
AL & THE BLACK CATS (US) april 08, 2007 - Ace cafe Rumst
Iedereen was er. Denk ik toch. ’t Ace Café zat in elk geval nokvol. Gelukkig liet het weer toe dat de schuifdeur wagenwijd openstond, voor de aanvoer van verse lucht, weet je wel. Die werd continu opgebrand door de Black Cats, de high-octane-nitro-injected-neo-rockabilly-punkband, die hun Pasen kwamen houden in het Ace Café. Als de Almachtige heeft meegeluisterd, kon hij niet anders dan uit zijn kist komen. Al & the Black Cats are: |
||
 |
Review: witteMVS Photo's: Freddy B |
 |
|
De hel brak los om acht uur en centiemen, en bleef voortduren tot ongeveer elf uur, een onderbrekingske van tien minuten niet te na gesproken. Hyperkinetisch is een zwak bijvoeglijk naamwoord om deze band te omschrijven. Tony, de gitarist, staat zoveel tussen als vóór de toeschouwers. Het podium is enkel een uitvalsbasis, om van daaruit het lokaal te exploreren. Via de comptoir kom je een heel eind weg, denkt hij. En niets is te hoog of te laag. Vanop de hoekkast braakt hij zijn rockriffs over de hoofden van de toehoorders. Terwijl staan bassist en drummer zich onwezenlijk te werken op het podium waar het zweet in stroompjes vanaf loopt.
In flash-back’s zag ik met momenten de Stray Cats van het eerste uur bezig. Van in den tijd dat Brian Setzer nog geen jazzguitar-teacher was. Dezelfde punkerige gedrevenheid van prille twintigers, hetzelfde format, guitar-double bass-reduced drums en vooral de no-nonsense fuck you it’s only rock’n’roll no future if we’re bored we quit.
Mr Soules, bass, en zanger die bijwijlen haast zijn longen uitspuugde, deed me ook visioenen van de Cramps’ zanger Lux Interior, krijgen. Getormenteerde schreeuwen, geïllustreerd met verwrongen smoelwerk en uitpuilende brulkikkerogen. Dit is wat Lux en Poison Ivy bedoelden met Psychobilly, en de Black Cats hebben goed opgelet in de klas. Zonder adempauzes volgden de met overdreven snelheid gespeelde nummers mekaar op. Menige keer werden ze geflitst….of was da de Freddy met zijn hyperdigitaalkiekkanon ? Een resem eigen nummers van de hand van Tony Cozzaglio en/ of Eric Soules of de geheimzinnige Al Krivoy werden afgewisseld met uigeboorde versies van klassiekers van Jerry Lee Lewis, Johnny Cash, Billy Lee Riley, Muddy Waters, Billy”The Kid” Emerson, enz… Als Al (vader, chauffeur, manager, roadie) het podium beklom om de lead vocals waar te nemen was het pure fifties geblazen Cry, Cry, Cry… My Gal Is Red Hot…Folsom Prison Blues in een Cash-medley ..en zowaar nen trage tearjerker to booth…om dan weer te verdwijnen in de coulissen. 