THE ALKALI FLATS (US)
Ace Cafe Rumst - september 30, 2007

Website Org:ACE CAFE RUMST
Website Artist: The Alkali Flats

Review: Witte MVS & Bulllln (Français)
Photo: Freddy B

THE ALKALI FLATS

What’s in a name ? Nietwaar brothers. Zelfs de dragers dezes moesten mij het antwoord schuldig blijven. Ik dacht dat het een base was, in de betekenis van het tegenovergestelde van een zuur in de chemie. Even checken, inderdaad:
In chemistry, an alkali (from Arabic: Al-Qalyالقلي, القالي ) is a basic, ionic salt of an alkali metal or alkaline earth metal element. Alkalis are best known for being bases (compounds with pH greater than 7) that dissolve in water. The adjective alkaline is commonly used in English as a synonym for base, especially for soluble bases. This broad use of the term is likely because alkalis were the first bases known to obey the Arrhenius definition of a base and are still among the more common bases. Since Brønsted-Lowry acid-base theory, the term alkali in chemistry is normally restricted to those salts containing alkali and alkaline earth metal elements.
‘t Is maar dat ge het weet. Ge kunt hier weer beslagen in het veld treden. Maar we gingen het over regelrechte country Music hebben hier.

The Alkali Flats, een gezellig sympathiek zootje ongeregeld, was zondag uitgenodigd in The Ace Café om ons, na een vermoeiend weekend, nog wat te vermaken en stilaan voor te bereiden op een nog vermoeiendere werkweek. En daar gingen ze met verve in slagen. Met een verzameling ‘rommelmarkt’instrumenten om de sound op z’n fifties in te kleuren, brachten ze ons naar de eenzame hoogten van classic country World alwaar Hank Williams en consoorten rondwaren en af en toe een glimp toelaten op hoe het vroeger was. Met daarbij nog een opzettelijk lo-fi geluid vanwege klankman Ludo, een ietwat klein beetje vals zingen, en een lichte out of tune van de electrische gitaar, en je zou gezworen hebben een bakelieten achtenzeventig toerenplaat te horen spelen. Op een HMV-pickup, met de grote hoorn en een middelgrote kepernagel als naald. Maar los van het klassieke geluid, waren de Flats niet te beroerd om hier en daar wat teksten te actualiseren. Af en toe hadden ze het over de onhebbelijkheden van de hedendaagse wereld in plaats van de problemen van Hank’s na-oorlogse wereld verderuit te pluizen. En voor hun president hadden ze ook al geen goed woordje over. Net als alle Amerikaanse gekke bekkentrekkers annex muzikanten die hier bij ons over de vloer komen. Hetgeen bij ons de levensgrote vraag oproept: “Who the hell voted for that son-of-a-bitch than ? It’s not the niggers for sure, nor the Italians or the chicanos, not even the rednecks like those country-singers. And the Cubans in exile are not that numerous. So what ?”
The Alkali’s zijn een easy-going band. Chris en Tim verwisselen guitar en upright bass al naar gelang ze al dan niet de lead vocals voor hun rekening nemen. De gemoedelijkheid straalt van hun af, en als je al gestressed naar hen zou gaan kijken, is dat nog vóór het einde van het eerste nummer uit je lijf gevloden. De Keith kan een aardig stukje lap steel-en en op de smoelschuif is hij ook al een bijzonder rare kwiet. Of heb je al iemand harmonica zien spelen zonder handen en met het instrumentje binnen in de mond in plaats van tegen de lippen. En dan nog zonder verpinken de ganse melodie van Jambalaya blazen. Verder heb je er volkomen het raden naar, op wie hij zijn blik heeft gericht. Daarin is hij absoluut ondoorgrondelijk. Ontroerend zoals Mark het velletje van zijn eenzame snare-drum beroert met brushes en’ressorts’.  Bijna onbeweeglijk staat hij op het achterplan maar steekt er toch nog bovenuit en dat heeft te maken met zijn lengte, denk ik. Erik DeKok (wel wel, waar zouden deze kerel’s voorouders vandaan gekomen zijn ?) is de lead-gitarist. Zijn electrische gitaar echter verraadt van geen kanten haar afkomst. Het is zo’n ding dat je zestig jaar geleden als bonus kreeg bij twee tienkilo-pakken waspoeder in de Amerikaanse warenhuizen. Waspoeder moest toen nog gepromoot worden. De solo-geluiden die hij hieruit te voorschijn toverde, kwamen volledig de klank ten goede die ze beoogden. En dan tenslotte, niet te vergeten, Andy Lentz aan de fiddle. Ondanks zijn bijzondere kwaliteiten op dit instrument was het meest opvallende bij deze man, het feit dat hij er niet bij was. En dat was wel een beetje spijtig. Want geen speeltje kan beter een huilerige intrieste song onderlijnen dan een fiddle. Hoewel bij momenten Keith heel erg zijn best deed om dit gemis goed te maken op z’n zelf in elkaar geflanste lapsteel. En uit deze wonderlijke combinatie van mens en instrument  kwam een eerlijke, heerlijke reeks country-songs voort, zoals we ze nog maar zelden krijgen opgedist. We kregen zelfs een prachtige versie van “Folsom Prison Blues” ten gehore, en dat zonder Erwin. En ook na de show blijven ze entertainen. Ze steken het niet onder stoelen of banken dat ze letterlijk en figuurlijk onderuit gaan voor onze Belgische bieren. “The best Beers of the World” vallen ze regelmatig in herhaling. Waarop we er zelf ook nog eentje bestellen om ons ervan te gewissen dat dit inderdaad zo is. Vaneigens tof, deze Alkali Flats. Wil je ze nog bezig zien, zal je volgend jaar moeten terugkomen, want dit was de laatste gig van hun Europese tournée. Yippee Kayee.

Faut-il le rappeler, le ACE CAFé à Rumst propose des soirées concert  de haut vol avec une sélection plutôt rockabilly, une ambiance franchement dynamique et dans le genre torride.
Hier, c’était un groupe portant fièrement le flambeau country/hillbilly qui occupait les planches : the ALKALI FLATS.
Sans qu’on puisse parler de virtuosité, on peut dire sans se tromper que les 5 gars de ce band assurent avec une conviction et un ensemble qui fait mouche. Batterie réduite à sa plus simple expression, contrebasse, guitare acoustique rythmique, guitare solo et lap-steel  plus quelques intrusions sympathiques d’harmonica et harmonies vocales super en place revisitent des standards intéressants de la Carter Family, Hank Wiliams, ou adaptations convaincantes des Everly Brothers… des références imparables traitées avec punch et humour. Ces 5 gaillards puisent leur inspiration, disent-ils, chez les « vieux » ainsi que dans les vastes paysages… tout un programme. Il suffit de suivre leurs traces sur « Myspace Music » pour être conquis et transporté dans un voyage épatant dans la country roots. Attention, ces gars ont promis de revenir en Belgique l’an prochain, ce serait dommage de les louper.