Bij aankomst op site wees de reeds aanwezige file aan de ticketbooth op een talrijke opkomst. De verwachtingen waren hoog gespannen voor dit niet zo heel lang van tevoren aangekondigde benefietconcert. En ik denk dat deze wederzijds werden ingelost. Zowel publiek als organisatoren kregen hun gading, en dan kan de opzet als geslaagd genoemd worden, nietwaar ?

Rechtstreekse aanleiding voor dit rockfeest was de laakbare diefstal van de Seatsniffers’ kostbare materiaal geweest. Een stelletje klootzakken ging begin dit jaar aan de haal met hun van, die was volgestouwd met hun dierbare instrumenten. Een tijdje later werd ook Big Dave het slachtoffer van een dergelijk zootje ongedierte. Ook zijn camionetje werd schaamteloos gestolen door schorremorrie van het laagste allooi. Het weze dergelijk krapuul duidelijk dat wij ze maar wat graag, wanneer ze ooit op heterdaad worden betrapt, als hoofdacteurs willen laten opdraven bij een ouderwetse lynchpartij.

Terwijl wij bovenstaande en andere gedachten uitwisselden in de foyer, was Hof ter Loo ondertussen te klein aan ’t worden. De opkomst was overweldigend en van verscheiden pluimage. Men kon hier gewagen van een verbroedering van de adepten van de blues-, de rockabilly- en de indie-rockscene van België. Wat weer eens bewijst dat goeie muziek zich niet laat opsluiten in genre-hokjes. We gingen ons nog enkele pinten aanschaffen alvorens de zaal in te duiken. Onze eerste vandaag, en zoals later zou blijken, tevens onze laatste, want om later op de avond nog aan drank te komen, moest je een half uur à drie kwartier van het programma missen, om te gaan aanschuiven aan de toog. Dat hadden we er niet voor over. En tijdens de pauzes was de toeloop aan de bar uiteraard nog importanter. Dan maar geen drank. ’t Kan trouwens ne keer geen kwaad.

Ik weet nu waarom Jan De Smet zich deze week liet nekken als “Slimste Mens ter Wereld”. Hij moest hier het lint komen doorknippen. Dat deed hij met de hulp van Triggerfinger als backing. Dat deze jongens ook kunnen gedijen in de schaduw van de accordion van Jan was al meteen een signaal voor wat komen zou. Iedereen die hier zou komen opdraven zou zijn ding, maar ook dat van de anderen gaan doen. Ain’t that beautiful ? We kregen een aantal prachtige rendities van, ondertussen de status van klassiekers bereikt hebbende, nummers als “Volver” van Flaco Jimenez, “Si Tu Dois Partir” van Fairport Convention (maar geschreven door Bob Dylan n.v.d.r.) en “Hello Josephine” van Fats Domino in een echte Louisiana-outfit. Daarna mochten Ruben Block en de zijnen uit de schaduw treden en ze zetten explosief in met “Fortunate Son” van John Fogerty, gevolgd door een powerfull “Inner Peace” van eigen kweek. De opzwepende baslijnen van Mr Paul droegen het geheel vanaf het begin tot climaxhoogten en na vier nummers moesten ze stoppen vanwege het nijpende tijdselement. Iedereen moest hier aan bod kunnen komen. Aan een kant misschien nog een geluk voor Mario Goossens, want hij stond op het punt zijn drumstel door de podiumvloer heen, de kelders in te kloppen. Dit is nog eens een drummer voor een powertrio. Aangedreven door methanol. Honderdtwintig octaan.

Na een korte pauze, te kort zoals ik al zei om aan drank te geraken, was het de beurt aan de Johnny Trash Review, een gelegenheidsband samengesteld uit Johnny Trash alias Koen Verbeeck, als zanger, gitarist maar vooral moderator, Clark van Moonshine Reunion aan de upright bass, Patrick Ouchène van Runnin’ Wild op guitar en zoals steeds met de Ricky Banlieu-banaan en fifties-pak. Eerst bracht Johnny Trash zelf enkele nummers ten gehore, als opwarmer, mocht dat dan al nog nodig zijn. Voor de laatkomers. Intussen was de zaal barstensvol gelopen. En daarna was het tijd voor de review. Achtereenvolgens kregen we Yves de Caluwe van The Hometown Gamblers, de haast volledige Slipmates, Benvis, Howlin’ Bill Yippee Kayee, Patrick Ouchène maar achter de microfoon deze keer, Erwin(sic) van Mother Truckin' Agency , Gregor Terror die ook nog zijn saxofonist meebracht. Gunter Nagels samen met Mil Fingertips vertegenwoordigden Donkey Diesel met een eigenzinnig nummer en Martine Vanhoof van het ter ziele gegane Sin Alley en nu terug aan de slag met Ruben Block en Axl Peleman in AngeliCo. Daarna mocht de vaste backline een kwartier in congé om plaats te maken voor de nieuwe band van Filip Casteels, vroeger El Fish, met een soort van try out, Rusty Zinn meets Captain Beefheart.

De Trash Review kwam terug van vakantie en nu was Clark frontman voor één nummer. Als laatste in de review deed Frantic Frankie “Speedy Gonzalez” waarbij Koen “Johnnie” Trash de hoge lalala’s voor zijn rekening nam. Bij de finale kreeg ik een déjà vu. Die was werkelijk groots. Iedere deelnemer werd terug het podium op geroepen, een vijfentwintigtal muzikanten om Big Joe Turner’s ”Flip, Flop and Fly” ten hemel te doen stijgen. Live-aid in Borgerhout. Een ontroerend moment, er zouden er nog meer volgen, en een daverend applaus. Exit de Johnny Trash Review. Prachtig gemonteerd en foutloos qua muziek en techniek. En dit zonder repetities, of zo goed als geen.
Na een tweede pauze kwamen Guy Swinnen en Willy Willy, ofte de helft van de Scabs, op en onthaalden ons op een unplugged versie van hun box-office nummers “Runnin’ Out of Time” en “Hard Times” en met Mil Fingertips nog een “Jambalaya” bovenop.

En dan was het tijd voor het neusje van de zalm. The Seatsniffers met een bloemlezing van hun repertorium. Een ‘the best of…’ . Na een tweetal nummers kwamen onze twee ex-Scabs terug meespelen. Het werden enkele Bob Dylan’s waaronder “From a Buick Six”. De volgende op rij was Novastar’s voorman Joost Swegers met “Peggy Sue” van Buddy Holly en “I Saw Her Standing There” van The Beatles. En dan kwam één van de absolute hoogtepunten van de avond, onze vlaamse Neil Young, Tom Van Laere van Admiral Freebee. Vanaf het eerste nummer stond hij al onder hoogspanning en in Iggy Pop’s “I Wanna Be Your Dog” kwam hij tot ‘the absolute mind resolving situation’ het stadium waarin alle instrumenten overbodig worden en aldus behandeld worden.

Stef Kamil Carlens van Zita Swoon deed het wat kalmer aan, maar ook deze jongen kan een aardig stukje roots-rock spelen getuige “Castin' my Spell On You ” dat hij samen met de Sniffers een bijna definitieve versie gaf. Walter Broes zette hierna “She’s a Fox” in, opgevolgd door “Assembly Line”. Een glunderende Big Dave kwam vanachter het gordijn. ”Shake for Me, Babe” galmde het door de zaal en dan kwamen de bissers samen met Big Dave en Ruben Block. “I’m a Rolling Stone” en de fameuze Chicken Song, Chicken Surf Soup van The Seatsniffers. Het werd nog een bewogen en ontroerend moment toen de welgemeende dankbetuigingen ten berde werden gebracht door Big Dave en Walter Broes. En zelfs onze altijd coole frog Walter kon hier nu maar met veel moeite een opwellend traantje in toom houden. Voor de organiserende artiesten, de deelnemende en voor ons het publiek is het een geslaagde avond geweest.

Super !! Dit vraagt om herhaling. Jaarlijks bijvoorbeeld, rond deze tijd, waarom niet.

The Roots Jamboree. Ik zeg maar iets. En het kan zeker ook zonder dat er gestolen busjes moeten mee gepaard gaan.
Voor Twinstreet Bookings en iedereen die heeft meegewerkt aan dit initiatief een geweldig applaus alstublieft.