BULSJIVISM (B)
Crossroad Olen - oktober 28, 2007

Review:Laurence
Photo:Leentje

BULSJIVISM

Het was weer opletten geblazen voor het vroege aanvangsuur voor dit zondagoptreden in de gezellige kroeg naast het station van St Jozef Olen want in tegenstelling tot vele andere locaties beginnen ze hier wel steeds op tijd. Op de affiche stond ditmaal de groep Bulsjivism uit de Antwerpse kempen. Oprichter is Bart Buls die als bassist meespeelde bij een reeks bekende groepen zoals De laatste showband, Roland, Jo Lemaire, Luke Walter Jr Blue Blot), Admiral Freebee en nog vele anderen. De rest van de groep kan wel eens variëren. Deze keer verzorgde Martine Dries de zang maar binnenkort is er ook een optreden met Katleen Vandenhoudt. Ditmaal hadden ze helemaal geen drummer bij maar dat werd perfect opgevangen door beide andere gitaristen. Jan de Bruijn nam de solo gitaar voor zijn rekening en zijn 30 jaar ervaring als begeleider bij oa Johnny Copeland en Eddy Campbell, maar ook passages bij Blue Blot geven de man een stevige basis voor een goede portie bluestalent, en dit zowel op de snaren als met de zang. Aan de ritmische gitaar maar regelmatig ook goed solowerk leverend hoorden wij Marty Townsend (ex vaste solo bij Blue Blot).

Geopend werd met Sultan of swing, maar dat is niet verwonderlijk vermits Mark Knopfler de geliefde gitarist van Bart Buls is. Bart zou trouwens die avond dikwijls zijn akoestische gitaar ruilen voor een elektrische bass, terwijl hij in de eerste set ook het grootste deel van de zang verzorgde. Hij heeft het meer voor de pop en Bad moon rising van ccr kreeg het publiek wel wat aan het swingen. Who is he, and what is he to you mag dan wel origineel van Bill Withers zijn, maar het was hier duidelijk een Blue Blot bewerking die we hier te horen kregen, met middenin een naadloze passage van smoke on the water erin verwerkt. Er werd duchtig meegezongen en geklapt in de café dat ondertussen volgelopen was, ook met jeugdige mensen wat toch wel lovenswaardig is. Vervolgens kregen we een meer akoestisch nummertje van Crosby, Nash en Young, en dan het tijdloze All along the watchtower waarin Jan de Bruijn zijn talenten kon laten botvieren. Na het rustige Ain’t no sunshine van Bill Withers was het tijd voor een pauze en een babbel met de muziekanten. Daarin kreeg ik ook te horen dat ze geen playlist hadden opgemaakt omdat ze makkelijk uit hun uitgebreid repertoire de songs konden putten die het beste op de reactie van het publiek en op hun feeling paste. Veel partituren heb ik trouwens niet zien liggen, hoogstens een paar teksten in plastiekjes voor de zangeres die meestal backing vocals of ondersteunende duetten zong.

De tweede set begon terug op het gemak (wel in de zaal hoor) met Romeo and Juliet van de Dire Straits, maar vanaf dan vertrokken ze de bluestour op met nummers zoals Route 66 en Bye love. Speciaal voor de mannen van de post The Letter van The box tops met daarna terug een goede vettige blues. Ondertussen werd het duidelijk dat Bart met z’n bass op de achtergrond verdween (wat zeker niet wil zeggen dat ie weg was want hij gaf uitstekende ondersteuning en een zeer goede solo), terwijl Jan en Marty het voortouw namen. Sitting on the dock of the bay was nog zo’n mooie meezinger gevolgd door het meer swingende Bring it on home. Jan z’n fans kregen hem zover dat hij een mooie meeslepende versie van Georgia on my mind van Ray Charles vertolkte. Laatste song was dan weer pure blues met The thrill is gone. Toch ongelooflijk wat deze band met slechts 3 gitaren kon brengen, en dat allemaal zonder overtollige decibels, meer moet dat niet zijn voor een geslaagd optreden.

De vraag voor bis nummers was spontaan en duidelijk, en Morning Dew was daar een gepast antwoord op, gevolgd door een zeer mooie knock on heaven’s door. Van stoppen wou het publiek niet weten, er werd weer met asbakken gerammeld tot de musici terug begonnen, ditmaal met Ohio, en als allerlaatste nummer My old friend the blues. Om half negen was het optreden gedaan zodat de vroegwerkers tijdig in bed konden, voor de blijvers was er de uitgebreide muziekkeuze van den 'Chiet'. De vlotte bediening door de barjuffers kwam steeds met de glimlach zodat blijven hangen echt niet moeilijk was. Naar het schijnt draaien ze daar elke zaterdagavond blues, moet ik misschien toch eens gaan uitchecken als ik geen optredens meer vind…