Een festivalletje op een zonnige zondagnamiddag  met een keurtje aan goeie groepen van hier bij ons, die dan bovendien ook nog onze geliefkoosde muziek spelen, men kan slechter vallen niwaar ? Eerst beleefd gedag zeggen, want ons kent ons hier in het landelijke Bonheiden, hoewel er haast niemand aboriginal van de parochie is. Enkele pintjes om het stof van de road weg te spoelen en we zijn er al klaar voor. Alle aficionados van de rockahillbillycountrycajunwesternswingtexbluegrassmex waren er. Dus kon er begonnen worden.

First in the row: Big Bayou Bandits met een indrukwekkende set van vierentwintig nummers. In hun rangen: Guy Winne, nee niet Swinnen, alias Smokey Swamps, telecaster, dobro, lapsteel en banjo, bezieler van dit feestje en geluidsman voor de anderen na zijn eigen gig. Nog een ietsje filantropischer dan dit en je sterft. Frontman van de Bayou’s is Yves ”Yvieboy” Messany , vocals, acoustic guitar, washboard en een hoop trekzakken. En op de double bass Werner “Cockie” De Cock. Je kan het zo niet bedenken of ze spelen het, en ik mag er hier enkele uitfilteren zoals de banjokraker “Foggy Mountain Breakdown” van Earl Scruggs. Guy haalt die waanzinnige snelheid niet op banjo natuurlijk, maar dat kunnen vermoedelijk enkel reeds genoemde Scruggs en Bill Monroe of course. “A Man of Constant Sorrow” van John Hartford, en ons beter bekend in een bewerking van Bawb Dylan, of zelfs Jerry Garcia.” Promised Land” één van de minder bekende maar voor mij beste nummer van Chuck Berry. En natuurlijk “Jambalaya” van Hank Williams. Deze jongens dienden ons een gevarieerde menu van muzikale gerechten op, maar steeds overgoten met een pittig cajun-sausje. Buiten aan de food-kraampjes was er trouwens ook jambalaya te krijgen. Aardige aftrap. Deze zondag kon eigenlijk al niet meer stuk.

The Buckshots waren een paar weken geleden al uit Gierle overgevlogen naar Den Bromfiets in  het Bonheidense om al eens de plaatselijke lucht op te snuiven. En hoewel dat nog niet eens zo lang geleden was, leken ze vandaag nog een stuk beter en zelfzekerder. Een mooi  “White Lightning” van George Jones. Het moet hen nagegeven worden dat ze ware speurtochten naar hun songmateriaal moeten ondernemen. Anders kan je nooit op een nummer als “Stand Up Sit Down and Shut Your Mouth” van Ferlin Husky komen. Deze kerel schreef honderden songs, waarvan drie goeie. Vind ze maar ! Naast bekender werk van Hank Williams’ “Tennessee Border” en een plezant rockabillytje van Johnny Horton “Electrified Donkey”. Maar wacht eens, wie is de auteur van dat nummer ? Dimme nog toe, ’t is Ferlin Husky. Z’n tweede goeie! Ben ik hier iets op het spoor of woont deze kerel nu gewoon ook in Gierle. Goeie set, grote geloften . Deze fusie van Highlighters  en Boppin’ Greyhounds zal mooiere vruchten afwerpen dan de paarse coalitie ooit heeft opgebracht.

Drie op een rij met The Legendary Johnny Trash. In de categorie cowpunk is Koen niet te kloppen nu Hètten Dès er ni meer es. “Rumble” om te beginnen, gevolgd door “Muleskinner” en dat is zowaar hoe Johnny Trash er uit ziet: a real muleskinner.  De omgekeerde snaredrumbanjo is z’n instrument en z’n stem klinkt als drie dagen doorgehangen. “Homeblues”, “Burger Bop”, ze beginnen alle al aardig bekend in de oren te klinken. Johnny Cash in een doorzopen outlawversie, zou je de act van Trash kunnen noemen, maar was dat niet de ganse opzet en bedoeling. “Ring of Fire”. Op tijd komen de Cherry Chix de boel opvrolijken met hun sexy kontjes en rondjes. Ze mogen er zijn, zou ik zo durven zeggen. Zijn eigen gitarist en bassist waren in congé. En nu lassen we hier een prijsvraagje in: wie waren de gitarist en bassist van dienst die zich hier zo uitmuntend van hun taak kweten ? Familieleden mogen niet meedingen. De winnaar kan bij een volgende gelegenheid met ons van Rootsville een goeie pint pakken op onze kosten. 

Als laatsten op de affiche kregen we de Nederlandse/Surinaamse rockabilly band El Rio Trio. ‘Dees mannen zijn dus wel echt goe, hè’  zou ons Eva zeggen, onderwijl zuinig van haar blanche nippend. “Rockabilly Man, Hot Rod Rockin’, Rockin’ & Flyin’, Hot Taco, Hip Shakin’ Baby” De titels logen er niet om. Hier moesten benen in de lucht gesmeten worden. En dat gebeurde ook. Deze band speelt heel strak en geroutineerd. Waarschijnlijk zijn ze ook al enkele jaartjes bezig. Knap werk. Een uur lang. En geen minuut teveel. Daverend succes ook de Rio Trio, zoals de anderen voordien.  Na afloop van de muziek begon er zich een feestje te vormen achteraan aan de toog. Chris van Ace café kon zijn verjaardagscadeau niet meer dragen, dus verdeelde hij de inhoud in een aantal glazen en die op zijn beurt aan de nog overeind staande vrienden. Happy birthday, mate !

Een zéér geslaagd eerste festivalletje. Bravo voor Guy en medewerkers en bands en sympathisanten. Ik heb er van genoten, en velen met mij. En nu naar huis, want mor.…straks gaan werken. Verdomme, waar heb ik de wagen gelaten ? en waar zijn die Cherry Chix nu gebleven