BLUES LEE (B)
FARWEST concerten Vilvoorde - july 04, 2007

Booking: Backstab Bookings
Website: Blues Lee

Dat er geen ambiance heerste op de Vilvoordse Parkfeesten, zal zeker niet aan Blues Lee gelegen hebben. De opkomst was, om een eufenisme te gebruiken, aan de zwakke kant. Een honderdtal mensen bevolkte het park van de Far West, dat er minstens duizend kan bevatten. Pakweg één tiende hiervan kwam werkelijk om de karaté kids van de blues aan het werk te zien. De negentig anderen bleven achteraan bij de biertent rondhangen, alsof er niet genoeg drank zou geweest zijn. De loosers. Vooraan stonden een handvol hardcore bluesfanaten uit de regio en uw beide verslaggevers, Rootsvilliers in hart en nieren, in de regen en de tocht te genieten van de uitbundige rootsmuziek van bovenstaanden.
Bies, Karel,Jan, Bert en Yves gebaarden echter van krommen haas. Op uiterst professionele wijze onthechtten ze zich van de publieke belangstelling en gingen er tegenaan alsof ze top of the bill in Peer speelden. Openingsnummer was het door en door bluesy “Don’t Want No Woman” onmiddellijk gevolgd door “Lazy Ways” op zijn early Fabulous Thunderbirds’ van hun laatste digitale schijfje. Van dit laatste kleinood kregen we nog de voodoo van “Destination Hell”, het ontzettend juke-jointerige “hoor ik daar Junior Kimbrough nu niet meespelen” “Honey Please Don’t”, de meeslepende instrumentale swing van “Shovin’ “, de regelrechte rock’n’roll “Nicole” van den autoscooter, hillbilly met de gelijknamige “Hillbilly Joe” en het ronduit prachtige van levensfilosofie doordrenkte “Seven Days” met het zachte duel tussen sopraan sax en surfgitaar. Waar vinden ze het uit. Daartussenin zaten nog andere pareltjes als “Dolphin’s Swing” en, shit ik ben de naam kwijt, een absolute Doo Wopper, mooi a-capella gezongen door alle bandleden , met drummer Yves als human beatbox. Gewoon zzzzeeeerrrr goed dit muzikale feestje.
Minpunten ? Jawel.  Maar niks waar Blues Lee wat kon aan doen. De P.A. mocht gerust een aantal volumelijntjes opgecrankt worden. Je gaat me niet vertellen dat de buurtbewoners al om 21 uur dertig uit hun nest geblazen worden door een streepje muziek. Bovendien wordt het geluid gedempt door de omringende bomen. Organisator, stad Vilvoorde: denk erom, geen overdreven bezorgdheid voor de burger. Ze zijn hier de laagvliegende nachtelijke cargovliegtuigen gewoon.
Het natte en koude weer. Het is in januari geen enkele dag zo koud geweest. Maar daar kan niemand wat aan doen. En tenslotte de apatische parkbezoekers, maar die hebben tenslotte in eigen vel gesneden door niet naar voren te komen luisteren.
Over “Home” de recentste CD van Blues Lee kan ik alleen maar, en terecht, in superlatieven praten. Maar dat weet U, want als kenner heeft U ze al….U nog niet ? Maar u doet er meteen wat aan, want U heeft ze nu gehoord. Wat zegt U ? U heeft niets gehoord, want U stond achteraan bij de biertent ? Tjah….dan bent en blijft U ondeskundig terzake. Deze “Home” hoort inderdaad bij de connaisseur ’thuis’ op de shelf, naast “Strike” van Howlin’ Bill en “Let’s Burn Down The Cornfield” van de Seatsniffers. Maar ja : onbekend is onbemind ! Nietwaar? daar vanachter ?
Wat er hier vooraan gebeurt ? Niks meer ! Blijft U zich maar wentelen in uw allesomvattende onwetendheid.

Merçi
Blues Li