Wijle weg naar de Tunnel stage alwaar Stinky Lou & the Goon Mat ons hun opwachting maakten met hun nog steeds gesmaakte rauwe absolute back to the roots delta blues. Met de primitieve middelen van voor den oorlog.

 

 

 

Terug naar de C.C.stage voor Memo Gonzales and the Bluescasters. Onderweg kwamen we op een klein podium de Franse Juke Blues Band tegen. Spijtig eigenlijk, want deze heren konden alleen maar de gemiddelde score bij een algemene beoordeling van de programmatie naar beneden halen. Dus probeerden we hen zo snel mogelijk te vergeten. Memo zat nog steeds een beetje verveeld en lusteloos bij het bierkraampje van de Cola stage, waar we hem eerder al ontmoetten, een beetje te keuvelen met B.B. van de Blues Shacks en Scottie van Mississippi Mudsharks. Vele biertjes maar geen boozebottle in de zichtbare nabije omgeving, dus no prob. Ondertussen waren de Bluescasters er al aan begonnen en na een drietal nummers hees de driehonderd pond wegende Memo zich op het podium en al van bij de eerste drie gezongen noten was duidelijk dat de lusteloosheid onmiddellijk moest wijken voor wat een Memo-rabele bluesgig zou worden.

 

Wij konden echter spijtig genoeg niet tot het einde blijven wilden we nog .een glimp vangen van J.W.Jones and Band in de Tunnel stage. J.W. nog altijd even snakerig overigens, maar met een fantastische gitaarbeheersing met jazzinvloeden  die niet als dusdanig overkomen, kon duidelijk iedereen bekoren. En zijn saxofonist (ik heb zijn naam niet begrepen) mocht er ook zijn. Een perfecte aanvulling waren die twee voor mekaar. In Canada zit er nogal wat potentiëel de laatste jaren.

 

 

 

Maar de plicht riep en we moesten nu weer snel de helling op naar Edit Press Blues Hill voor Johnny Mastro & the Mama’s Boys. Dat bleek niet van een leien dakje te willen lopen, want ondertussen zwierf er zo’n kleine of misschien wel grote twintigduizend man over het parcours in tegenovergestelde richtingen en met de toeschouwers van een klezmer band op een strategisch punt, stond het ganse circus geparalyzeerd. Enkel door links en rechts wat slachtoffers achter te laten en een rel te ontketenen tussen twee rivaliserende punkgangs, konden wij ons vooralsnog een weg banen naar boven. Daar aangekomen bleek de set van Johnny al in vergevorderde staat, niet van ontbinding maar het einde was nabij. Een massa volk stond er te kijken zoals overal trouwens, en dat stimuleert de bands, vooral omdat ze de voorbijschrijders ook probeerden te biologeren. De Mudsharks zaten al te wachten achter de kiosk en mochten van Scottie niets meer nuttigen dan water tot ná de show. Wat een professionaliteit toch van deze Californiens, niet ?

 

 

 

 

 

 

Ondertussen liepen we langs de andere kant de weg af naar de Bernard Massart Blues station waar The Mofo Party Band uit Fresno de boel op stelten gingen zetten. Maar dat viel nogal mee, want onder de viaducboog waar het kleine podium stond opgesteld , hadden ze niet genoeg plaats om uit hun waanzinnige bol te gaan. Dus hielden ze het hoofdzakelijk bij het bluesgedeelte van hun repertorium, wat ook niet niets is natuurlijk. Daarna terug naar boven naar de Edit Press stage voor onze vrienden de Mississippi Mudsharks. Ze waren er zowaar al aan begonnen zonder ons en hun heavy sound rolde door Rollinger Grund. Ze kwamen van een tournée door Duitsland, en dan klinken ze altijd “gotischer”, maar dat ebt na een tijdje in beschaafd Belgenland wel weer weg. Scottie zag er meer dan ooit uit als een independant garagehouder, wat hij in feite is, en martelde zijn onechte Les Paul, als wou hij hem martelen omdat hij onecht was, Tom beukte lustig op z’n drums, ze konden niet stuk en hun verse Berlijnse bassist was al danig ingewerkt dat hij voor een Calfornien kon doorgaan, tenminste, zolang hij zijn mond niet open deed. Rock’n’Roll from San Diego ladies & gentleman. Naar het einde van hun set toe, zowat 0 uur 30 brak de wolk in de nachtelijke hemel , met een dergelijk kabaal dat we zelfs de Mudsharks niet meer hoorden. En drie minuten later waren we zeiknat en onze pinten terug vol, zij het met het verkeerde soort nat.

 

 

 

 

 

Snel de straat af naar de Tunnel stage waar we konden schuilen onder de garage-luifel en ongepland nog de drie laatste nummers konden meepikken van de Bel Airs, ook alweer uit California. Wel wie we daar hadden…onze official, nu iets minder fier over het weer dat hij besteld had voor de eenentwintigste. Ik vroeg hem of hij het niet had ingeschat dat één en ander wel eens zou kunnen eindigen na middernacht. Dus volgend jaar weer bestellen voor twee dagen, sukkel. After this togen we nog altijd even nat naar de Coca Cola stage voor de finale met Sherman Robertson band . Nog steeds niets veranderd deze nieuwe Otis Rush. Ofte een bluesier Robert Cray zou men hem ook kunnen noemen. Blues voor beschaafde mensen. Maar toch goed, laat dat nu maar niet onduidelijk zijn.O.K. dat was het dan. De gratis bus opwachten die om de twintig minuten van Grund naar het station reden. We hebben er geen meer gezien, dus konden we te voet naar ons hotelletje. Twee onverdiende sterren. Krakkemikkig en verspocht. Ik had het zien aankomen die middag, maar we moesten onderdak. Alle betere en betaalbare hotels waren volzet die dag in Luxemburg. Kamers van vierhonderd euro per persoon per nacht waren er nog wel, maar ja…daar koop je een nieuwe Gretch voor. Dus waren we dan maar uitgeweken naar het stationskwartier en vonden dit… euh…gezellig ouderwets hostal. Toen ik een tweepersoonskamer bestelde aan de balie verwachtte ik eigenlijk de vraag: Voor één of twee uren, menier ? Na ongeveer een uur geknoei met de douchekranen, twee verschillende, om de juiste watertemperatuur te bekomen, ben ik er van ellende nog een ander uur blijven onder staan. Daarna het bed in, of wat daar moest voor doorgaan (ik slaap beter op mijn dunne slaapmatje in mijn igloo), ’t was ondertussen halfvier, en om zes uur was ik terug klaar wakker, dank zij de bedrijvigheid die er meestal heerst nabij stations. Nog getwijfeld over een ontbijt, maar dan toch genomen, om toch iets te hebben voor onze zeventig euro. Hai elai, kuckelai ! Tot volgend jaar.