Untitled Document

Een uitgelezen lekker weertje voor een cajun en zydeco picnic kregen we zomaar gratis cadeau van de almachtige daarboven. En gelukkig dat hij in een vrijgevige bui was, dames en heren, want de Louisiana Night speelt zich, zoals dat hoort, buiten af. In ’t Gemeentelijke Park, verscholen tussen de huizenblokken, in de volksmond ook wel het spermaparkje genoemd. Vraag me niet waarom, ken zou’t ni weten. En het parkje was bijzonder smaakvol ingericht, echt in de stijl van ginderachter. Met een standje worsten en brochetten op de barbecue, echte goeie, geen fast food spul van halverzeven.
We waren een eindje te vroeg, maar in onze “beter te vroeg dan te laat”-filosofie past dit perfect. Zo heb je de tijd om de organisatoren te begroeten. Wieter en zijn kompanen hadden ons al meteen in de smiezen, ondanks dat we langs de verkeerde kant binnenkwamen en we werden hartelijk ontvangen. We hadden het even over onze ‘werk’-vergaderingen op Peer en over de cajung en de zaidico natuurlijk, want dat was wat er vanavond op het menu stond.

Het volk kwam maar mondjesmaat toegesijpeld. In eerste instantie natuurlijk de afficiniado’s van het genre, maar al naargelang de klok van 19 uur 37 ½ naderde, werd het groene ei-land bezwangerd met toeschouwers. En naarmate er meer en meer volk arriveerde, zag je bij de hierboven reeds genoemde organisatoren de spanning en de stress wegvallen en het feest kon beginnen

Den aftrap werd gegeven door een paar lokale bayou-jongens luisterend naar de gelegenheidsnaam van Blind-Cajun-Date. Om den boel op te warmen zoals dat heet. Ze zijn een indigene rockband die het laatste jaar wat cajun-nummers hadden ingestudeerd, maar ze moesten toegeven dat het minder makkelijk was geweest dan ze gedacht hadden. Want inderdaad, het is dan wel muziek om er een lap op te geven, maar als het niet strak wordt gespeeld, lijkt het nergens op. Zoals alle muziek trouwens. Maar de jongens hebben hun devoere gedaan, en konden na de opwarming toch nog met geheven hoofd van het podiumtrapje afdalen. En ze hebben gezegd dat ze een aantal nummers zullen blijven repeteren, want ze zijn ondertussen van de cajun gaan houden. Het moet tevens gezegd…vóór het podium lag er een dansvloer en vanaf de eerste noten waren er al meteen dansers op de plancher. Nog een fenomeen van het genre.

Als tweede band was de Nederlandse Swamp aan de beurt. Een hechte band, perfect op mekaar ingespeeld. Hun repertorium bestaat hoofdzakelijk uit traditionals, maar de arrangementen zijn ‘je van het’ en laten elk instrument aan bod komen. Nu spelen ze niet enkel cajun en zydeco, hier en daar zit er ook een bluesnummer tussen, maar telkens met dat Louisiana swamp-sfeertje er omheen. Ze doen ook regelmatig een uitstapje naar buurstaat Texas om er in de Mexicaanse barrio’s te gaan rondhangen. Wondermooie sensibele Tex-Mex en latin mariachi-love songs zoals “Morenita Mia” om er maar één te noemen. Echte zydeco kregen we onder andere met “Bernadette” van Fernest Arceneaux. Nog een paar uitschieters waren “Tit Galoppe Pour Mamou” en “Un Papier dans Mon Soulier” met mooi slidewerk vanTjitte Knol. Mooi is ook dat we hier nu eens met twee complementaire gitaristen te doen hebben. Geen geduelleer van wie is hier de beste, maar gewoon verschillende functies. Waar Tjitte de akoestische gitaar en de slide gitaar voor zijn rekening neemt, met de bluesladder als uitgangspunt, gaat Jeroen Bos (zoon van Marius Bos, de accordionist ?)eerder vanuit een klassiek idioom zijn solo’s aanpakken. Geen pentatonics voor Jeroen. In de latijnse nummers deed hij ons bijwijlen aan ene Carlos denken. Marius, Bos dus, de accordionist weet ook van wanten op de trekzak. Hij weet de juiste sfeer en accenten te leggen in zowel de Tex-Mex als de Zydeco-nummers. En bijna de juiste Accadien-tongval bij het zingen, maar die verdienste hebben ze er gratis bovenop, aangezien ze als Nederlanders sowiezo al slecht Frans praten. Maar alle gekheid op een stokje, geheid goeie band die van Swamp. En laat ik vooral ook André en Bob, respectievelijk bass en drums, niet vergeten want zij zijn voor een groot deel aansprakelijk voor de strakheid van de gehele sound en ze verhinderen ten allen tijde dat het geheel wegzinkt in de swamp. Nog eens even “Evangeline Instrumental” opleggen met zijn haast sacrale intro….

De derde en laatste band kwam helemaal uit Noorwegen. Uit de fjordische swamps. Arve Haalands Cajun Gumbo heten ze, en dat klinkt als een Noorse mudzilla ofte reuzengarnaal. Arve Haaland is duidelijk de voorman van deze band. Alle nummers van hun laatste CD ”Bon Appetit” zijn van zijn hand. Hij is de zanger accordionist, speelt op ten-buttons, echte cajunaccordions. Made in Louisiana, en alleen daar. Dat hij er vijf meezeult heeft er niet alleen mee te maken dat hij zijn collectie wil showen. Hij heeft er een nodig voor elke toonaard die er wordt gespeeld, zoals met onze diatonische bluesharpjes. Bjorn Aasheim’s slidegitaarwerk deed me meer dan eens denken aan Sonny Landreth en Anders Osborne, beiden inwoners van de Pelikaanstaat. Waarschijnlijk omdat hij de ‘fingering behind the slide’-techniek beheerst. Christian de keyboardman vond ik vooral zeer goed als hij de smoelschuiven bovenhaalde. Subliem. Op mondharmonica was hij beter dan op keyboards. Temeer ook omdat ik keyboards zo slecht associëer met cajun en zydeco. Kjell op de bass verrichtte schitterend werk, zijn er dan geen slechte bassisten meer, gelukkig maar, en drummer Gunnar, een naam voor een drakkar-schipper, hield de band in koers. Enkele hoogtepunten,”Choo-Choo-Train” yep, ook in de cajun een geliefkoosd onderwerp, die trein, “102 Ruth Drive” straight ”Your Love Will Be In Vain” zou je een skadeco nummer kunnen noemen. Het was vollenbak, maar als ik eerlijk mag zijn, ik heb toch de fiddle gemist van Elsebeth, het enige vrouwelijke lid van de band, die schitterde door haar afwezigheid. Waarom ze er niet was ? weet ik niet. Ik geloof dat Arve een uiteenzetting daarover heeft gedaan, maar Noren spreken zo slecht Engels dat ik er geen ballen van verstaan heb.

Schitterend festivalletje, en ware het nog een vijftal graden Celsius warmer geweest, waren we nu nog aan het feesten, denk ik. Harry, Peter en Wieter, keep up the good work en alvast tot volgend jaar