CANNED HEAT (US)
thursday march 15. 2007 CC Renee Magritte Lessines

Na de Seatsniffers waren Canned Heat aan de beurt in een overvolle zaal. Onmogelijk om aan een pintje te geraken zonder links en rechts pardon of excuse of nog attention chaud en hallo service te roepen. Dat ware allemaal nog niet zo erg geweest als…..men de mensen van BoogieTown niet in de luren had gelegd. Om vijf vóór twaalf werden ze ervan op de hoogte gebracht dat Fito de la Parra in een Californisch hospitaal was beland, na een motorongeluk. Daardoor kregen we niet Canned Heat te zien en te horen maar een, weliswaar goeie, bluesband die gedegen covers van ‘de echten’ bracht. Misschien klinkt dit hard voor sommigen, maar voor mij staat Canned Heat voor de line-up met Bob Hite, Alan Wilson, Henri Vestine/Harvey Mandel , Larry Taylor en Fito van hierboven. Het zijn deze jongens die mij, samen met John Mayall, de blues lieten ontdekken. Waarvoor ik ze nog steeds dankbaar ben.
Maar goed, ondertussen is Robert Lucas, die zich de rol van de betreurde Al Wilson toebedeelt, toch ook al een vijftiental jaren in dienst van de goede zaak, en samen met Greg Kage (bass) weet hij het zaakje tot aanvaardbare hoogten te tillen. Barry Levenson daarentegen hoort mijn inziens eerder thuis in een (hard)rock formatie. Ondanks alles deden de eerste tonen van “On the Road Again” toch een beetje kippevel opkomen. Oh nostalgie. Een kleine veertig jaar geleden hoorde ik deze tune voor het eerst en dat was sparen geblazen om de LP te kopen die de astrale som van 120 BF (= € 3) kostte. Een massa geld toen. De bekende songs volgden mekaar op:”Bullfrog Blues, Let’s Work Together, Goin’ Up the Country, Boogie Music, …..” En als je dan weer de ogen opent zie je de persoonlijke technician van Lucas zijn gitaren stemmen. Misplaatste sterallures. Dergelijke attitudes waren de originele Ingeblikten vreemd. Zoveel is zeker.
Al met al een geslaagde avond. Maar toch een beetje boerenbedrog dat deze tribute-band zich Canned Heat mag noemen.