Cora Lee of “…what the blues is all about”. En dat is hier voor geen grammetje  overdreven. De gedrevenheid waarmee ze haar songs zingt, begeestert de ganse band en trekt de aandacht van het publiek. Of ze nu willen of niet, ze luisteren en kijken, want zo wil het Cora. Met veel positieve voodoo heeft ze haar kwade geesten teruggejaagd naar waar ze thuishoren. Hell ! Haar motorongeluk van een dik jaar geleden heeft haar niet getemd. Integendeel, nog sterker en intenser komt ze terug. Ze zingt de blues niet meer, nu IS ze de blues. Als een echte bluesmadam beheerst ze de kunst van het imponeren en het entertainen. En het repertorium is ook eigenzinnig. Wie bluesdiva zegt, denkt onwillekeurig aan de classic standards van Etta, Bessie, Ida en andere Koko’s. Niks van dit alles. In de plaats daarvan krijgen we keurig herverpakte nummers van Albert King, B.B., Tommy Castro, S.R.V., C.C.R., Howlin’ Wolf, T-Bone Walker, Junior Welsh, ZZ Top, Janis Joplin enzovoort. Met een No Trouble-conversie altijd weliswaar.
De band opent met een instrumentaal “Screaming” om op te warmen. The Borderline is aan een shot blues toe. Gitarist Stijn Bervoets vult die behoeften in. Deze jongste, letterlijk en figuurlijk, aanwinst van No Trouble weeft voortreffelijk en veelzijdig gitaarwerk doorheen de nummers. Af en toe zelfs met psychedelische onder- en boventoontjes, en al klinkt het vies als ik het neerschrijf, dat is het helemaal niet, live als je het hoort, en het maakt deel uit van de nieuwe N.T.B.B.-sound. Dan wordt Cora geïntroduceerd met “Bad Case of Lovin’ You” van John ‘Moon’ Martin, ooit de zevende hemel en een hitparade-plaats ingezongen door Robert Palmer. This is the right stuff on the right time and the right place. Dit klinkt verdomme wreed goed. “Born Under a Bad Sign” werd prachtig geärrangeerd door bassist Ronald Burssens, net zoals alle songs trouwens, en werd met heel veel overtuiging door Cora de zaal ingestuurd. Als “Couldn’t Stand the Weather” ons werd afgeleverd met de juiste timing, een mooi stemarrangement  en dito gitaarsolo was ondergetekende definitief overtuigd van de degelijkheid van de huidige bezetting. De eerste set werd afgesloten met “Move Over”, “Born on the Bayou” en “Right as Rain”. Het publiek van de Border kon gedurende een half uurtje op adem komen.
De tweede set was er eentje met guest-appearances. Maar als opener kregen we eerst een nummertje van Cora met Stijn op akoestische gitaar. Voor het eerst alleen met Stijntje , kondigde ze aan, en met de toepasselijke titel “First Time”. Voor “That’s Evil” werd Kris Rogiers, die toevallig aanwezig was, op de bandstand gevraagd om smoelschuifgewijze bijstand te verlenen bij dit Wolf nummer. Eric overhandigde zonder morren, altruïstisch zijn astaticske aan Kris. Eric Nobels is een onopvallende, doch zeer functionele bluesharpist. Onopvallend in die zin dat hij zijn spel niet ondersteunt met wijdse gebaren en krampachtige gezichtentrekkerij. Maar een beetje showbeesterij zou echter geen kwaad kunnen. Hij mag gerust wat aandacht naar zich toetrekken, zoals nu Kris dat deed. “Help Me” was een hulpkreet in de richting van Huibbe, die ook toevallig aanwezig was in de Borderline. Huibbe is overigens altijd toevallig aanwezig in de Borderline. Maar waar Cora vroeg om een goeie ‘husband’, in de song althans, antwoordde Huibbe met “I can do it all by myself”. En dat deed hij dan ook heel alleen in het daarop volgende “New Orleans”. Daarna kwam Cora nog eens stevig uit de hoek met “Stormy Monday” en “Cold Shot”. Stijn’s gitaarsolo’s zijn altijd dat net iets anders, dan wat je normaliter zou verwachten. En dat is omdat ze meestal niet vanuit de klassieke ‘bluesboxjes’ opgebouwd zijn. Met “Jezus Just Left Chicago” waren we bij ZZ Top uit de “La Grange”-periode beland. Als je even terugblikt op Cora’s repertoriumkeuze, is dat er een dat je eerder aan een ‘male vocalist’ zou toeschrijven. En toch klinken ze alle, als waren ze speciaal voor haar geschreven. Great stuff. “You were wrong”, van Freddie King was de laatste. Helaas.
Na een korte smeekbede van big boss Fred  werden we nog even door middel van het bisnummer “Shakey Ground” van de Temptations, nog eens lekker door elkaar geschud. Maar daarna was het echt afgelopen.
Proficiat Cora en Cor(a)nuiten. Fijne show, alles gegeven. Meer moet dat niet zijn.
Tot de volgende, zou ik zeggen. Very soon.
Topnotch.

witteMVS

BACK TO REVIEWS