DEEP PURPLE (US) Website Org: Website Artist: Deep Purple Review: Laurence |
|
DEEP PURPLE Degenen die denken dat we alleen maar bluesconcerten afschuimen zitten abuis. Zoals duizenden van alle leeftijden die in Antwerpen en in Luik kwamen aandraven om die geweldige rockgroep Deep Purple nog eens aan het werk te zien, waren wij ook aangetrokken om deze iconen van de muziek nog eens live bezig te zien. De zaal zat bijna tot de nok vol en na een voorprogramma door een Waalse heavy groep, waarvan de naam irrelevant is, die dachten dat ze met meer decibels dan de hoofdgroep beter presteerden, kregen we tenslotte te horen waarvoor we kwamen. In het begin speelden ze vooral recentere nummers, en alhoewel minder bekend, toch duidelijk in typische Deep Purple stijl, met daartussen gemengeld riffs van hun meer bekende nummers. Strange kind of woman klonk dan al meer bekend en op het einde ervan bewees de ondertussen 62 jarige zanger Ian Gillan dat hij zijn typisch geschreeuw nog steeds kon uitkelen. Hij is al sinds 1969 bij de groep maar bouwde intussen ook een solo carrière op. Sinds 84 vervoegde hij terug de groep en drukt met zijn unieke stem en presence op scène een niet te miskennen stempel op de groep. Daarna zong ie een meer klassiek traag nummertje en bij wat geschreeuw uit de zaal deed ie alsof hij zijn moeder hoorde met commentaar. Grappige sympathieke man die ondanks zijn kort grijzende haar steeds populairder wordt bij de dames. Dat het vrouwelijk schoon hem niet onberoerd laat zong ie dan met een liedje over teets en breasts, en dan nog iets over kissing all the time. Vervolgens introduceerde hij Steve Morse die met een solo gitaarpassage het publiek overtuigde dat hij de geschikte man was om Blackmore te vervangen. Deze laatste begon midden jaren 90 Deep Purple’s energie te ontnemen ipv er aan toe te voegen. De toch al 53 jarige Morse heeft een klassieke en jazz opleiding gevolgd, en kwam er via de country (is een Kansas farmer) bij om een paar eigen groepen te starten alvorens vanaf 94 de lead gitaar over te nemen bij Deep Purple, waar ie echt schittert. Tijdens zijn 10 minuten durende solo kregen we een vertoon welke diverse klanken er mits talent uit zijn instrument konden getoverd worden. Het begon met hemelse en soms zelf spatiale tonen maar gezien de man ook lijnpiloot geweest is en thuis dagelijks nog steeds het luchtruim neemt om wat acrobatie of zweefvliegen te doen, is de inspiratiebron daarvoor snel gevonden. Tussen haakjes, David Gilmour van Pink Floyd vliegt ook graag en produceert ook zo’n ruimteklanken, enig verband? Als je daarna je ogen dicht deed was het precies of er een synthesizer te horen was ipv een gitaar. Tussenin mengelde hij nog wat passages van o.a. The Beatles en Jimmy Hendrix. Het publiek luisterde in extase. Na een goed ritmisch nummertje met z’n allen klonk het applaus voor de beginnoten van Lazy, waarvan we een uitstekende bewerkte versie hoorden waarin Ian Gillan ook een mondharmonica bespeelde. Mocht het vorige je niet overtuigd hebben van zijn toetsenman kwaliteiten, dan bracht het volgende nummer het gepaste antwoord. Het solootje van Don Airey op al zijn verschillende klavieren mocht er zijn en begon met heel klassieke kerkorgel klanken die niet zouden misklonken hebben in de kathedraal van Keulen. De reverberatie was voelbaar door merg en been. Naadloos ging het over naar een Bougie Woogie en ver uiteenlopende synthesizer noten, waarna de groep inviel voor een bekend nummer waarvan de tittel mij nog steeds ontglipt, maar niemand zocht daar echt naar, iedereen genoot en keek naar elkaar met lovende blikken. Don Airey verving in 2001 John Lord, die sinds het begin bij de groep was en onsterfelijk werd door Child in Time te spelen, een nummer dat sinds lang niet meer live gebracht wordt. Don heeft toch een heel andere stijl en het was ook fijn dat een paar welgeplaatste vaste camera’s rond hem ervoor zorgden dat we die soepele vingerbewegingen konden volgen op het grote scherm. Drummer Ian Paice is er van in het prille begin einde 60 bij en is nog steeds even energiek. Wat wel enorm verandert is zijn de weergave mogelijkheden van een drumstel door de torenhoge luidsprekers. Dit resulteerde dan ook in serieuze kriebels in de buik in het bekende Space Trucking, maar niemand die daarover klaagde. Als tussendoortje speelde hij ook een mooi duootje in met de gitarist, maar zonder dat we het beseften werden alle registers opengetrokken voor Highway Star. Het helse ritme daarvan werd op het gepaste moment begeleid door rustige beelden van een formatie Mirages, wat een mooi contrast toch. Op het podium, niks dan lachende gezichten, niet het minst van de nog jeugdig uitziende Steve Morse. Het enthousiasme van de zaal kwam in symbiose met dat van de artiesten, wat wil je meer tijdens zo’n goed lang ritmisch nummer. Een ietwat ander intro door de sologitarist (om ons op het verkeerde been te brengen?) leidde uiteindelijk naar de klassieke afsluiter Smoke on the Water. Hier terug op het geknipte moment beelden van rook, water en vuur op het scherm, en met weinig moeite kon zanger Ian Gillan het publiek meeslepen in het uit luide borst meezingen. Na zijn dankwoord op het einde kregen ze een minutenlange staande ovatie en er werd gulzig met plectrums naar het publiek gesmeten. Het duurde dan ook niet lang of ze kwamen terug op voor een bisnummer, alhoewel sommigen de indruk hadden dat het bijna een tweede set was want ze bleven maar non-stop doorrammen. Na een misleidende La Cucaracha intro door organist van dienst klonk het alom bekende en door honderd groepen gecoverde Hush waarin ruimte gelaten werd voor een kort maar krachtig drumsolo, alweer goed in beeld gebracht door vaste camera’s. De beats van Ian Paice werden wat rustiger en ondersteunden perfect de (bijna) solo van bassist Roger Glover. Die 62 jarige muzikant is er ook al bij van in het begin, alhoewel hij in de jaren 80 de groep een tijd verliet om oa producer van Status quo te worden. Het bloed kwam echter (gelukkig voor ons) terug in de muzikale vaten terecht en zo kwam hij bij de hergeboorte van de groep in 95 er terug bij. Zijn solo evolueerde snel naar het krachtige Black Night. Bij de orgelpassages toonde Ian Gillan hoe het met onze handjes moest en duizenden handen uit het publiek speelden mee luchtorgel (nieuwe discipline?). Alvorens af te sluiten heeft Steve Morse nog interactief op het publiek ingespeeld zodat iedereen wel een droge keel gekregen had en het na de staande ovatie een stormloop werd naar de bar in de verstikkende hall. Niks dan positieve commentaren achteraf wat bewijst dat men geen peperdure decors, lichtinstallaties en te veel luidsprekers nodig heeft om een goed optreden te brengen. Voor de prijs van één Rolling stone concert kon je dus ook twee Deep Purple optredens meemaken, zonder mijlenver van het podium te moeten staan omdat er enorme (lege) vip ruimtes zijn. De gebrachte nummers klonken heel bekend, maar varieerden toch voldoende van wat we op de plaat of vorige concerten hoorden om ons te blijven boeien. Deep Purple speelt vol overgave voor het volk… en het volk knikte de ganse avond met het hoofd en zag dat het goed was. (Laurence)
|
|