BLUES IN GENK
august 11, 2007

De sympathieke organisator Michel zal wel eieren naar de Clarissen gebracht hebben want tussen al die rotzomerdagen in mochten we genieten van een heerlijke droge dag om in de gezellige tuin van het Ford hotel een half etmaal te spenderen om ons te laten overspoelen door live muziek van reeds vroeg in de avond tot heel laat in de nacht.

Als eerste groep mocht rond 18h30 de zeer jonge Limburgse formatie The Rythm Beats het festival openen. In het jaar tijd dat ze bezig zijn hebben reeds verschillende muzikantenwissels plaatsgehad wat hun repertorium, dat hier uitsluitend uit bluesnummers bestond waaronder zelfgecomponeerde, ook wel beïnvloedt heeft. Hun leeftijd varieert tussen de 15 en 18 en na wat rijpen kan deze formatie alleen maar sterker worden. Drummer Jeffrey Gijbels kwam het sterkst uit de hoek met sterke drumsolo’s. Nieuwste aanwinst Emile Beckers op mondharmonica was wat de groep nodig had om bluesy te ontplooien en wanneer zangeres Lauren Wouters tijdelijk van het podium stapte, nam hij met veel enthousiasme de hoofdrol over. Jasper Poesen heeft een goed gevoel voor blues en kon dat via zijn gitaarspel uitten. Bassist Senne Driesen ondersteunde de stevige beats goed. Te volgen dus

Een week na Oetsloven stond de 5 o’clock shadow bluesband ook hier op het podium en dus was het afwachten of het hoge niveau behouden bleef. Daar waar ze de week voordien traag op gang kwamen, werd hier gekozen voor een playlist met meer pit vanaf de start. Spijtig genoeg viel tijdens hun optreden een paar keer de stroom uit wat voor zowel musici als publiek uiterst vervelend was en het opgebouwde momentum vernietigde, dit gebeurde nog een paar keer later in de avond tijdens andere optredens. Gitarist zanger componist Kirri Valvekens ondersteund door bassist Jakke Vermeulen en drummer Kris Ooms hadden echter weinig moeite om telkens snel de draad terug op te pikken en dankzij hun gevarieerd repertoire kregen ze stilaan de festivalgangers op gang.

Daarna was het de beurt aan de Baboons. Deze groep die sinds dit jaar Brbf Peer op zijn visitekaartje mag vermelden is de laatste jaren heel actief en misschien juist daarom dat velen er niet meer door geboeid bleken. Het feit dat hun playlist vooral bestond uit nummers op ongeveer hetzelfde ritme geschoeid zal daar ook niet vreemd aan zijn. Hen voorstellen hoeft hier niet meer, iedereen kent ze. Met het overvolle podium, 5 man en een levensgrote contrabas, werd het ook moeilijk om te horen welke bijdrage wie nu leverde uit het geheel van klanken. Je gaat ons niet horen zeggen dat ze niet goed waren, maar we mistten toch wat gedrevenheid en diversiteit om het geheel aantrekkelijk te laten klinken voor die ene lange set.

En nu de hoofdact, en wat voor één! Last Call.Op hun website kan je zien dat het vele maanden geleden was dat deze legendarische Belgische groep nog eens in eigen land gespeeld had, maar ondertussen reisden ze wel de hele wereld af. Onbemind in eigen land? Niet voor Michel die een pluim verdient om die in huis te halen, en een genoegen voor de enthousiaste toehoorders die na middernacht de ruimte voor het podium gevuld hadden. Vanaf de eerste noten werd het duidelijk dat deze 10 jarige bluesformatie niks van haar pluimen verloren had. Gitarist Luke Alexander en bassist Stefhan Boret speelden heel goed op elkaar in maar bleven toch duidelijk ook individueel hoorbaar. Drummer Steve Wouters bewees dat zijn bijnaam Dynamite niet uit de lucht geplukt was en kreeg ook ruimte om dat te bewijzen met een solootje. Met hun drieën bewezen ze nogmaals dat zulke basisopstelling meer dan voldoende is om diverse ritmes goed te laten klinken. En dan is er nog Henk Van Der Sypt, die met zijn krachtige stem en wat onorthodoxe instrumenten de kers op de taart bracht. De onuitputtelijke energie waarmee hij het podium leven inblies was fenomenaal en op het einde deinsde hij niet terug om wat salto’s uit te voeren in de nok ervan. Ze hadden er dan ook duidelijk zin in en de 3 bisnummers en het applaus waren zeker dik verdiend.

John Henry orchestra mochten het festival afsluiten. Alhoewel ze slechts met z’n tweetjes zijn is de benaming orkest niet te hoog gegrepen. Wat die musici aan instrumenten bespelen door gelijktijdig handen, voeten en mondgebruik is onvoorstelbaar. Het zijn dan wel niet de eerste de beste: Jan Jaspers (van oa Voodoo Boogie) en Henk Van Der Sypt (oa Last Call) brachten hier misschien niet zoveel pure blues, maar des te meer bekende nummers die het publiek liet vergeten dat het al over vieren was, en ze nog steeds onder de open hemel stonden mee te zingen en swingen. Een mix van songs van oa Beatles, Stones, Shadows, CCR en nog vele anderen bezorgde een goedgekozen playlist waardoor er nog heel wat publiek overbleef om nog wat verder te praten en socialiseren.

Iedereen was blij met dat succesvolle festival waar men voor zeer democratische prijzen aan zijn trekken kon komen in een gezellig onderons sfeertje. Volgend jaar zal dit zeker terug op onze agenda staan.