Na Guy Forsyth op Duvel Blues al te hebben mogen genieten, wist ik dat ik de man nog absoluut eens moest zien op het kleine podium. Dus ben ik naar Nekkersdal getogen, daar zit je zowat op des artiest’s lippen. Vele anderen waren dezelfde mening toegedaan, want de keet zat zo goed als vol. Hij begon meteen met de goeie toon; “I’m Going Home” een moderne gospel die uitmondt in de stevige beat van “Run On” ondersteund door een heftige tremolo-gitaar en mooie baslijntjes van William Landin . Voor “Teeth” haalt hij z’n lange Jef-zaag uit de hoek, waar hij, middels enkele technische snufjes uiteraard, klanken uit tevoorschijn tovert die het midden houden tussen viool en pedalsteel. Zijn zangpartij hierbij doen mij sterk aan Tom Waits denken. In “Don’t Stand Still” lijkt Lowell George in zijn vel gekropen, zoals hij hier slide-guitar speelt. De constructie van de song is helemaal ‘Little Feet’-like trouwens. Een vrolijk latino “Mama’s Favorite” komt na J.B.Lenoir’s protestvolle “Mojo Boogie” en gaat een prestigieus kerkorgel vooraf, gevingerd door Josh op zijn basgitaar, in een gospel door Guy krachtig gezongen en zich zonder mikro tussen het volk bewegend en zich zingend met ons onderhoudend en onderwijl een pintje halend aan de tap, hij lijkt een predikant, een genezer, een duiveluitdrijver. Iedereen hangt aan zijn lippen en is gebiologeerd. Dit is één van die momenten die spontaan ontstaan en zelden een tweede keer plaatsvinden, als je ze tracht te ensceneren tenminste. Dergelijke bijna sacrale toestanden ontstaan en verdwijnen alweer even snel en niemand die kan verklaren waarom dat precies nu en hier moet zijn. Maar mooi, we hebben het mogen meemaken. De tweede set mag Hook Herrera een aireke komen meespelen. Het is hem gegund natuurlijk, hoewel we er niet echt zaten op te wachten. We hebben ooit meegemaakt dat onze Hook bij iet of wat slappe bedoeningen,meteen een dosis adrenaline meegaf aan de prestaties van de aan de orde zijnde band. Dit was nu geenszins het geval en het leek me meer dat Hook nu op zijn beurt wat kracht putte uit de enorme energie van de Guy. Ze beginnen met Hooker’s “This Is Hip” en dit nummer is voor Hook uiteraard niet nieuw. In “Titanic” speelt hij haast unison met de slide-gitaar van Guy gevolgd door een andere ‘straight-forward’ blues ten behoeve van Hereira. Daarna neemt deze Guy’s telecaster over voor een Bo Diddley-driven song, waarna hij met een diepe buiging voor de band en het publiek onder luid applaus het podium verlaat. Onverdroten gaat Guy verder met een prachtige versie van “Telephone Blues” gevolgd door een chef d’ouevre waarvan de titel mij ontgaat. De William speelt ons een “getapped” solootje als intro op zijn bas dat met momenten sterk aan een Arabische maqam doet denken, wat nog eens extra onderstreept wordt als Guy met zijn slidegitaar invalt. Hij laat ons menige keer weten het grondig oneens te zijn met zijn ,eveneens uit Texas afkomstige, president. En hier lijkt hij dat nog eens te onderstrepen met zijn muziek.Schande over mijn hoofd dat ik nog niks over de drummer heb gezegd. Rob Hooper is de beste die Guy kan vinden om zijn uiteenlopend repertorium van de juiste ritme’s en tempo’s te voorzien. Vandaag nam hij z’n nieuwste speeltje in gebruik: de cajun-box. Niet meer dan een houten kistje van 60 bij 50 bij 50 met een micro d’rin of d’rtegen. Als je daar een volwaardig drumgeluid uitknijpt ben je de man. Staande ovatie’s dwongen Guy tot tweemaal terug op de stage. Zichtbaar opgetogen met zijn succes gaf hij nog een drietal bisnummers, met als absolute afsluiter het onstuitbare “The Monkey Speaks His Mind” en met deze boodschap en z’n nieuwe live-CD onder de arm konden we blij en voldaan naar huis togen.  Guy Forsyth is, ik zei het hier al eens eerder, voor geen gaatje te vangen. Hij omarmt alle genre’s en maakt er een potje van. Maar dan wel een lekker potje. Misschien is zijn eigen omschrijving, en meteen de titel van zijn nieuwe live-CD, wel de beste: “Unrepentant Schizophrenic Americana”.  En als er iemand mij eens kan uitleggen wat ‘unrepentant’ betekent, want in geen enkel woordenboek te vinden, zelfs niet in Harper’s of Collins’. Dat zal wel de definitieve definitie zijn van zijn muziek.

Althans voor mij; Guy Forsyth zit voortaan in het spiksplinternieuwe genrevakje UNREPENTANT. Een stevige opkikker voor Nekkersdal dit concert. De habituées waren vandaag in de minderheid en dat is een goeie zaak. Als je weet dat ze er allemaal waren en dat ze normaliter een overdonderende meerderheid vertegenwoordigen, zegt dat wel genoeg