Untitled Document

Marc Bouillon en zijn crew hebben natuurlijk heel wat eieren naar de zusters Clarissen gebracht om onder deze stralende hemel te kunnen starten met hun toch al 7de editie van dit GRATIS festival. Marc al direkt tegen het "lijf" gelopen en er werd me al dadelijk duidelijk gemaakt dat ik me eerst naar het "bonnekeskot" moest begeven. Waarvoor dank...

19.00h en de start werd gegeven door onze eigen Rhythm Bombs die uit het (verre) Limburg waren afgezakt om dit anders zo rustig plaatsje in Hamme om te dopen tot één swingend en stomend festivalplein. Het zou een vol uur van Blues, Boogie en Swing worden.
Voor de gelegenheid hadden ze als gastguitarist Little Chris meegebracht. Chris, leadgitarist van Howlin' Bill, één van onze “Belgium Proud” bands kan je om het even waar en met om het even wie zo op een podium plaatsen en zal dan foutloos z’n ding wel doen. Straffe gast!!!
Terug naar de Bombs. Limburgs maar ook een beetje Europees als bezetting hebben deze gasten hun pluimen reeds verdiend in diverse bands en brengen daarmee een enorme dosis ervaring op het podium. Met nummers als Rock ’n Roll Chick en onvervalste rock ’n roll met All Set and Done was het voor de aanwezige menigte moeilijk om niet mee te bewegen. Rond het half uur moesten de “Bombs” ook wat stoom afblazen en werden eerste noten ten gehoren gebracht van Buck Owens’ tearjerker Crying Time. Onder de menigten zag ik hier en daar al een koppel wat schuchtere danspasje ondernemen. Eén slowbluesje was wel voldoende om de heren laten af te koelen en al dadelijk volgden nummers als …Six Pack Woman, Living my live to fast en eigen werk zoals Baby, I’m gonna disconnect my Phone. Een van de laatste nummers was Drinkin’ Wine Spo-Dee-Do-Dee waarvan ik toch de “dirty” versie van Mike Muster verkies maar door de aanwezigheid van toch wat jeugdige festivalgangertjes....Na een goed uur kon Marc deze mannen toch niet laten gaan zonder een encore.

Wil je The Rhythm Bombs verder horen om er thuis een swingende party mee te houden kan je steeds hun Full CD aanschaffen: One Gear Up

21.00h en Koning Albert’s pleintje was ondertussen goed volgelopen. Onder de setup van de hoofdact van de avond vlug een babbeltje slaan met Howlin’Bill himself en dit leerde me dat hun performence op het Cahors Blues Festival (F) als geslaagd kon worden genoemd.
De crew deed ondertussen hun uiterste best om de “altijd winnende” en legendarische tombolabiljetjes aan de man te brengen. Dit GRATIS festival moet namelijk ook betaald worden hé folks!!! De geur van fritten en Bbq werd al een beetje doordringerder en het werd stillaan tijd om te beginnen met de hoodact.

“Papa” Don Washington (US) en Silvan Zingg (CH) worden aangekondigd als één van de meest swingende boogie boogie duo.
Don Washington is een zeer begaafd pianist en z’n carriere kreeg nog een extra dimensie na z’n optreden op het Chicago Blues festival in 2005. Washington’s Boogie is dan ook een nummer dat in dit concert niet mag ontbreken.
Silvan Zingg (CH), Zwitserlands grootste Jazz en Blues pianist z’n sound klinkt of het rechtstreeks vanuit St Louis komt. Tijdens z’n vele internationale optredens speelde hij met kleppers zoals Ray Charles, B.B. King, Memphis Slim, Katie Webster en vele anderen.
Met nummers als Blues Shuffle en Silvan's Night Train Trip Blues kan het niet anders of de rest van het festival moet op hetzelfde swingend tempo blijven verder gaan.

Na dit duo kon je nog terecht voor een after party met Scotch & Soda in de Beau de l’Air en m'n bezoekje aan 'Sylvesters' Black Cat Bone Juke Joint zal voor morgen zijn, ook de opvolging van de Blues festivalgangers is verzekerd...

Zaterdagnamiddag en al richting 30° in de wagen richting Hamme. Toch dagelijks een verplaatsing van 2.30 heen en terug en de vele “blondjes” maken het er niet lichter op.
Just in Time voor de kickoff van dag 2. Eén festivaldag met enkel Belgisch talent. Na een klein intermezzo met Marc leerde me het geheim voor het goede weer, meer daarover in deze review.

16.45h en de aftrap wordt gegeven door Loose in The Blues, een groep welke als plaatselijk kan worden bestempeld. Volgens de aankondiging zouden ze een nieuwe setlist ten gehore brengen, dus voor de kenners zou het vernieuwend worden.
De intro van deze band met Manky Panky (Armand De Roeck) aan de guitar & vocals was T’ Bone Walker’s Natural Ball, en al vlug volgden er een resum gekende nummers zoals Gershwin’s Summertime en Chuck Berry’s Memphes Tennessee. Na enkele songs werd het tijd voor de voorstelling van de band …en daar drinken we op…Armand wordt vergezeld door Stephan VanUytfanck op de smoelschuif, Marc de Broe op de Bass en Jean Pierre De Decker (geen familie van…) op de drums.
Na nog enkele klassiekers waaronder Mary Had A little Lamb (SRV) en Little Red Rooster (C.A.Burnett & Willie Dixon) werd het tijd om aan het werk van de nieuwe CD te beginnen.

Dit werd een mengelmoes van diverse takken van de blues en begon met King of The Blues, en eentje waarvan ik de ‘title’ ben vergeten maar niet de lyrics. Ongeveer 1.30h was de duur van deze set en na een meezinger zullen de aanwezigen dit concert niet vlug vergeten, en Manky Panky…daar gaan we eene op drinken se…

The Mighty Bluetones waren ‘next’. Jimmy Hontelé (Little Jim fenderix) was samen met z’n ex-partners van Sooth Lake (RIP)aan een nieuwe injectie toe en met Ken Hontelé (Uncle T) en Raf Claeesens (RC Sideburns) vormen ze nu met Serge Roegiest (Hoboken Slim – The Mighty Bandini Brothers) The Mighty Bluetones. Onder de setup mocht ik van deze gasten reeds kennisnemen van hun playlist en wist ik dadelijk …dit is mijn ding. This kind of Music along with a lot of beers and we’ll having a party!!!
De starter was Rock this House (James Lang) en zette de toon voor meer dan een uur west coast swing, jump & jive. Deze rond het nieuwjaar opgerichte formatie waren zelfs niet van hun melk te brengen door de ‘sound problems’ vaarvoor de gatsen van de PA verantwoordelijk waren. Met Kim Wilson’s Wait on Time en een slowbluesje als Full Time Lover kwamen deze heren al volledig onder stoom. Jim schakelde over van z’n Nashville Gretsch naar z’n Stratocaster (waarom doe je dat toch Jimmeke?) en ééntje van Little Charlie & the Nightcats werd vanonder het stof gehaald. Hoboken Slim dook in de huid van onze allergeliefde Rick Estrin en Clothes Line werd het resultaat. Bij het beluisteren van de tekst moest ik aan m’n ‘bro’ denken en rees mij de vraag…did his credit came trough in Portugal?.
Halverwege de set werd er een gast bijgehaald en volgde de aankondiging van een Belgische grootheid op de smoelschuif…Howling Bill. Ook zonder z’n circus maar met de Bluetones vlogen de vonken er af.
Met songs als Loved another woman, Too Hot To Handle en Just Keep Loving You kwam er ook dit prachtig setje een einde. Mighty Bluetones…Keep swinging guy’s!!! en we’re waiting for the CD.

Fried Bourbon feat. Gene Taylor waren de hoofdbrok van deze avond. Gelukkig was de zon al gedeeltelijk verdwenen op het pleintje en werd de temperatuur al draaglijker. Geen plaats meer op dit plein en de band uit het Antwerpse ging van start met Let’s get High, en dat deden we!
Het is alweer van februari (CD-release – lees meer over de cd op onze site) geleden dat ik deze HEREN aan het werk heb gezien…Shame on me. Voor de concertgangers die ze nog niet kenden, wel dit zullen ze onthouden.
Afwisselende bluesgenres zouden deze avond hun opwachting maken met nummers zoals 7 Months, Turkey in The Corn e.a. .Halverwege de set kwam Gene aandraven met ééntje van de ‘Professor’ …Going to the Mardi grass en werd het Koning Albert Pleintje een beetje New Orleans.
Naar het einde toe kwam er nog statements als Poontang en Nine Below Zero en was de avond gevallen over dit gezellig pleintje… over naar dag 3

In de Beau de l'Air was het vandaag de beurt aan The Monday Lovers en ze zouden vandaag de hulp krijgen van Gene Taylor. Die weet waarom hij hier is blijven plakken.

Terug 1h15 in de auto richting Hamme en het kwik gaat vandaag boven de 30°, ik hoop dat de frigo's goed gevuld zullen zijn. Goed op tijd en was ik nu den eerste?...ma neeje, Howlin' Bill stond al deftig pinten te pakken met Stinky Lou en kwam inspectie doen naar z'n vijs(inside info). Onder de zinderende hitte was het wachten geblazen op het startschot van dag 3.

Rond 18.15 zou het dan gebeuren en De Marc liet z'n stembanden nog een laatste maal werken al werd dit ook al moeizamer.(Meer met ons meegaan Marc dan blijf je getraind). Stinky Lou & The Goon Mat hadden de zware opdracht de laatste dag op gang te trekken.

Met nummers als I don't treat you right en de yell...Dow You wanna boogie...begon er dadelijk leven in het tot dan rustige pleintje te komen en zoals hun cd title het liet vermoeden werd het een FAT SAUSAGE FOR DINNER. Waarbij ik dacht dat meer dan een uur rauwe delta blues voor de aanwezigen teveel zou zijn kwam er meer en meer applaus voor deze Frans/Belgische formatie. Zeker toen Lord Benardo met z'n smoelschuif "act de présence" deed tussen de toeschouwers was het ijs gebroken en leek het dik uurtje zo voorbij.

BLUES AON DAA STOAZZE HAMME (B) Hamme - augustus 03/05 Website: more info
Dag 1 - vrijdag 03 augustus Marc Bouillon en zijn crew hebben natuurlijk heel wat eieren naar de zusters Clarissen gebracht om onder deze stralende hemel te kunnen starten met hun toch al 7de editie van dit GRATIS festival. Marc al direkt tegen het "lijf" gelopen en er werd me al dadelijk duidelijk gemaakt dat ik me eerst naar het "bonnekeskot" moest begeven. Waarvoor dank... 19.00h en de start werd gegeven door onze eigen Rhythm Bombs die uit het (verre) Limburg waren afgezakt om dit anders zo rustig plaatsje in Hamme om te dopen tot één swingend en stomend festivalplein. Het zou een vol uur van Blues, Boogie en Swing worden. Voor de gelegenheid hadden ze als gastguitarist Little Chris meegebracht. Chris, leadgitarist van Howlin' Bill, één van onze “Belgium Proud” bands kan je om het even waar en met om het even wie zo op een podium plaatsen en zal dan foutloos z’n ding wel doen. Straffe gast!!! Terug naar de Bombs. Limburgs maar ook een beetje Europees als bezetting hebben deze gasten hun pluimen reeds verdiend in diverse bands en brengen daarmee een enorme dosis ervaring op het podium. Met nummers als Rock ’n Roll Chick en onvervalste rock ’n roll met All Set and Done was het voor de aanwezige menigte moeilijk om niet mee te bewegen. Rond het half uur moesten de “Bombs” ook wat stoom afblazen en werden eerste noten ten gehoren gebracht van Buck Owens’ tearjerker Crying Time. Onder de menigten zag ik hier en daar al een koppel wat schuchtere danspasje ondernemen. Eén slowbluesje was wel voldoende om de heren laten af te koelen en al dadelijk volgden nummers als …Six Pack Woman, Living my live to fast en eigen werk zoals Baby, I’m gonna disconnect my Phone. Een van de laatste nummers was Drinkin’ Wine Spo-Dee-Do-Dee waarvan ik toch de “dirty” versie van Mike Muster verkies maar door de aanwezigheid van toch wat jeugdige festivalgangertjes....Na een goed uur kon Marc deze mannen toch niet laten gaan zonder een encore. Wil je The Rhythm Bombs verder horen om er thuis een swingende party mee te houden kan je steeds hun Full CD aanschaffen: One Gear Up The Rhythm Boms Wouter Celis: Bluesharp & vocals Big Pat: Bass & stand up Bass Jay Vee Verhaegh: guitar Marc Gijbels: Drums & vocals Hein Koop: Keyboards 21.00h en Koning Albert’s pleintje was ondertussen goed volgelopen. Onder de setup van de hoofdact van de avond vlug een babbeltje slaan met Howlin’Bill himself en dit leerde me dat hun performence op het Cahors Blues Festival (F) als geslaagd kon worden genoemd. De crew deed ondertussen hun uiterste best om de “altijd winnende” en legendarische tombolabiljetjes aan de man te brengen. Dit GRATIS festival moet namelijk ook betaald worden hé folks!!! De geur van fritten en Bbq werd al een beetje doordringerder en het werd stillaan tijd om te beginnen met de hoodact. “Papa” Don Washington (US) en Silvan Zingg (CH) worden aangekondigd als één van de meest swingende boogie boogie duo. Don Washington is een zeer begaafd pianist en z’n carriere kreeg nog een extra dimensie na z’n optreden op het Chicago Blues festival in 2005. Washington’s Boogie is dan ook een nummer dat in dit concert niet mag ontbreken. Silvan Zingg (CH), Zwitserlands grootste Jazz en Blues pianist z’n sound klinkt of het rechtstreeks vanuit St Louis komt. Tijdens z’n vele internationale optredens speelde hij met kleppers zoals Ray Charles, B.B. King, Memphis Slim, Katie Webster en vele anderen. Met nummers als Blues Shuffle en Silvan's Night Train Trip Blues kan het niet anders of de rest van het festival moet op hetzelfde swingend tempo blijven verder gaan. "Papa" Don Washington & Silvan Zingg Na dit duo kon je nog terecht voor een after party met Scotch & Soda in de Beau de l’Air en m'n bezoekje aan 'Sylvesters' Black Cat Bone Juke Joint zal voor morgen zijn, ook de opvolging van de Blues festivalgangers is verzekerd... she can't wait till tomorrow... Dag 2 - zaterdag 04 augustus Zaterdagnamiddag en al richting 30° in de wagen richting Hamme. Toch dagelijks een verplaatsing van 2.30 heen en terug en de vele “blondjes” maken het er niet lichter op. Just in Time voor de kickoff van dag 2. Eén festivaldag met enkel Belgisch talent. Na een klein intermezzo met Marc leerde me het geheim voor het goede weer, meer daarover in deze review. 16.45h en de aftrap wordt gegeven door Loose in The Blues, een groep welke als plaatselijk kan worden bestempeld. Volgens de aankondiging zouden ze een nieuwe setlist ten gehore brengen, dus voor de kenners zou het vernieuwend worden. De intro van deze band met Manky Panky (Armand De Roeck) aan de guitar & vocals was T’ Bone Walker’s Natural Ball, en al vlug volgden er een resum gekende nummers zoals Gershwin’s Summertime en Chuck Berry’s Memphes Tennessee. Na enkele songs werd het tijd voor de voorstelling van de band …en daar drinken we op…Armand wordt vergezeld door Stephan VanUytfanck op de smoelschuif, Marc de Broe op de Bass en Jean Pierre De Decker (geen familie van…) op de drums. Na nog enkele klassiekers waaronder Mary Had A little Lamb (SRV) en Little Red Rooster (C.A.Burnett & Willie Dixon) werd het tijd om aan het werk van de nieuwe CD te beginnen. Dit werd een mengelmoes van diverse takken van de blues en begon met King of The Blues, en eentje waarvan ik de ‘title’ ben vergeten maar niet de lyrics. Ongeveer 1.30h was de duur van deze set en na een meezinger zullen de aanwezigen dit concert niet vlug vergeten, en Manky Panky…daar gaan we eene op drinken se… Manky Panky & Stephan VanYutfanck The Mighty Bluetones waren ‘next’. Jimmy Hontelé (Little Jim fenderix) was samen met z’n ex-partners van Sooth Lake (RIP)aan een nieuwe injectie toe en met Ken Hontelé (Uncle T) en Raf Claeesens (RC Sideburns) vormen ze nu met Serge Roegiest (Hoboken Slim – The Mighty Bandini Brothers) The Mighty Bluetones. Onder de setup mocht ik van deze gasten reeds kennisnemen van hun playlist en wist ik dadelijk …dit is mijn ding. This kind of Music along with a lot of beers and we’ll having a party!!! De starter was Rock this House (James Lang) en zette de toon voor meer dan een uur west coast swing, jump & jive. Deze rond het nieuwjaar opgerichte formatie waren zelfs niet van hun melk te brengen door de ‘sound problems’ vaarvoor de gatsen van de PA verantwoordelijk waren. Met Kim Wilson’s Wait on Time en een slowbluesje als Full Time Lover kwamen deze heren al volledig onder stoom. Jim schakelde over van z’n Nashville Gretsch naar z’n Stratocaster (waarom doe je dat toch Jimmeke?) en ééntje van Little Charlie & the Nightcats werd vanonder het stof gehaald. Hoboken Slim dook in de huid van onze allergeliefde Rick Estrin en Clothes Line werd het resultaat. Bij het beluisteren van de tekst moest ik aan m’n ‘bro’ denken en rees mij de vraag…did his credit came trough in Portugal?. Halverwege de set werd er een gast bijgehaald en volgde de aankondiging van een Belgische grootheid op de smoelschuif…Howling Bill. Ook zonder z’n circus maar met de Bluetones vlogen de vonken er af. Met songs als Loved another woman, Too Hot To Handle en Just Keep Loving You kwam er ook dit prachtig setje een einde. Mighty Bluetones…Keep swinging guy’s!!! en we’re waiting for the CD. Mighty Bluetones & Geust Fried Bourbon feat. Gene Taylor waren de hoofdbrok van deze avond. Gelukkig was de zon al gedeeltelijk verdwenen op het pleintje en werd de temperatuur al draaglijker. Geen plaats meer op dit plein en de band uit het Antwerpse ging van start met Let’s get High, en dat deden we! Het is alweer van februari (CD-release – lees meer over de cd op onze site) geleden dat ik deze HEREN aan het werk heb gezien…Shame on me. Voor de concertgangers die ze nog niet kenden, wel dit zullen ze onthouden. Afwisselende bluesgenres zouden deze avond hun opwachting maken met nummers zoals 7 Months, Turkey in The Corn e.a. .Halverwege de set kwam Gene aandraven met ééntje van de ‘Professor’ …Going to the Mardi grass en werd het Koning Albert Pleintje een beetje New Orleans. Naar het einde toe kwam er nog statements als Poontang en Nine Below Zero en was de avond gevallen over dit gezellig pleintje… over naar dag 3 Steven Troch, Tim Ielegems en Gene Taylor Hier sta ik morgen terug.... In de Beau de l'Air was het vandaag de beurt aan The Monday Lovers en ze zouden vandaag de hulp krijgen van Gene Taylor. Die weet waarom hij hier is blijven plakken. Dag 3 - zondag 5 augustus Terug 1h15 in de auto richting Hamme en het kwik gaat vandaag boven de 30°, ik hoop dat de frigo's goed gevuld zullen zijn. Goed op tijd en was ik nu den eerste?...ma neeje, Howlin' Bill stond al deftig pinten te pakken met Stinky Lou en kwam inspectie doen naar z'n vijs(inside info). Onder de zinderende hitte was het wachten geblazen op het startschot van dag 3. Rond 18.15 zou het dan gebeuren en De Marc liet z'n stembanden nog een laatste maal werken al werd dit ook al moeizamer.(Meer met ons meegaan Marc dan blijf je getraind). Stinky Lou & The Goon Mat hadden de zware opdracht de laatste dag op gang te trekken. Met nummers als I don't treat you right en de yell...Dow You wanna boogie...begon er dadelijk leven in het tot dan rustige pleintje te komen en zoals hun cd title het liet vermoeden werd het een FAT SAUSAGE FOR DINNER. Waarbij ik dacht dat meer dan een uur rauwe delta blues voor de aanwezigen teveel zou zijn kwam er meer en meer applaus voor deze Frans/Belgische formatie. Zeker toen Lord Benardo met z'n smoelschuif "act de présence" deed tussen de toeschouwers was het ijs gebroken en leek het dik uurtje zo voorbij. Stinky Lou & The Goon Mat Stinky Lou: Washtub (terug te vinden op www.vantoenonsbommadewasnogdeed.com) The Goon Mat: Guitars & vocals en Bass drum Lord Benardo: Harp & backing vocals Ondertusen begon er voor sommigen toch een beetje stress op te komen daar de Marc de volgende groep op kroegentocht had laten vertrekken. Engelsen op kroegentocht? je zou voor minder beginnen stressen! No Panic 20.00h en de band was er, en zelfs niet aangeschoten...zijn dit dan wel Engelsen? 20.30h The Numbers Racket (UK) stonden klaar om als allerlaatste op het grote podium aan te treden. Volledig in vol ornaat want dit zou een echt fifty's Ballroom gebeuren worden. Op de vraag van Big Mo (vocals) aan het ondertussen overvol pleintje of er dancers bij waren werd er dadelijk respons op gegeven en werd Albert's pleintje omgetoverd tot een echte ballroom. Met nummers als Ray's Let the Good Times Roll was de trend voor het verdere verloop van de avond gezet. Zelfs het Cubaans getinte Caddilac baby (Roy Brown) bracht daar geen verandering aan. met The Brown Dirty Jump werd het ook voor The Racket's te warm en gingen de kleurige vesten aan de kant. Na een "easy" versie van route 66 was het terug jiven geblazen en met I 'cant' Stop It waren de heren gelanceerd voor ronde 2. Vannacht in de Beau de l'Air nog Duncan Paul maar voor ondergetekende is het voldoende geweest. Goed festival, goede bands, goed bier en goede crew. Ne wave guy's... en oh ja!!! het geheim voor het zomerse weer zijn geen eieren maar...
Review & Photo's: Freddy B
BACK TO REVIEWS

Ondertusen begon er voor sommigen toch een beetje stress op te komen daar de Marc de volgende groep op kroegentocht had laten vertrekken. Engelsen op kroegentocht? je zou voor minder beginnen stressen! No Panic 20.00h en de band was er, en zelfs niet aangeschoten...zijn dit dan wel Engelsen?

Vannacht in de Beau de l'Air nog Duncan Paul maar voor ondergetekende is het voldoende geweest. Goed festival, goede bands, goed bier en goede crew. Ne wave guy's...

en oh ja!!! het geheim voor het zomerse weer zijn geen eieren maar...